In 2016 is het canitrailen in Nederland geïntroduceerd door Dorethea Bil en in samenwerking met Selina Oldenburg opgezet onder de naam Canitrail.NL. Ik heb een trail-achtergrond, met name ultratrails, en kom niet uit de canicross wereld. Korte explosieve afstanden is namelijk niet zo mijn ding. Omdat ik regelmatig zag dat honden werden geweerd op de trails en ik in die tijd veel langere afstanden met de hond van mijn dochter samenliep om extra kilometers te maken, is bij mij het balletje gaan rollen. Ik ben vervolgens gaan googelen op ‘canitrailen’ en kwam terecht bij een wat onduidelijke Franse site. Toen dacht ik nog dat het een aparte sport betrof, maar ik kwam er al snel achter dat in Frankrijk deze term wordt gebruikt voor een canicross over een langere afstand van ongeveer 8 tot 10km. Maar dat was niet wat ik voor ogen had.
Misschien wel leuk om te melden dat er pas sinds dit jaar ik voor het eerst een explosief aantal canitrails tussen de 8 en 14km met veel hoogtemeters in Frankrijk georganiseerd zie worden vaak in combinatie met de ‘canimarche’:)

In mijn zoektocht naar mijn visie op canitrailen kwam steeds weer de vraag wat nu het verschil was met het canicrossen, omdat veel mensen deze sport in Nederland al kenden. Die vergelijking geeft sporters namelijk een referentiekader. Begrijpelijk… maar in feite ben ik door vele gesprekken met experts, zoals Martine Burgers, co-auteur van “ De hond als Atleet” en Jelien Lammers van “ Boel Bewust” erachter gekomen dat het canitrailen zoals ik het in Nederland wilde neerzetten veel meer een relatie heeft met “endurance” uit de paardensport in plaats van het canicrossen. Het klopt dat zowel het canitrailen als het canicrossen in essentie het samen off-road hardlopen met je hond is. Maar daar houdt de vergelijking mee op. Het canicrossen is explosief, gericht op sprinten en snelheid. Het canitrailen is gericht op endurance, lange afstanden en energiezuinig hardlopen.

Door deze significante verschillen zal een canitrail training ook heel anders zijn qua inhoud en opbouw dan een canicross training. Sprinters vragen nu eenmaal een andere trainingsopbouw, hebben een andere bespiering en andere hardlooptechnieken als duurlopers. Een extensieve intervaltraining, uitermate geschikt voor sprinters, heeft geen enkel nut voor de energiezuinige endurance canitrailers.

De link naar de endurance-sport bekent in Canada, Australië en Engeland is veel logischer. “Endurance training is generally meant to target a dog’s aerobic system rather than their anaerobic system. Depending on the intensity, endurance training can impact both the cardiovascular as well as the muscular and skeletal systems. Dogs are natural endurance athletes. Their bodies were meant to be able to withstand long duration activities and to cover great distances when needed.”

Maar wat nog veel belangrijker is…Sporten met je hond is heel erg persoonlijk:) Er zijn honden die genetisch gezien gewoon gemaakt zijn om te sprinten. Net zoals er honden zijn die gewoon gefokt zijn voor de lange afstanden. Daarbij is het ook nog eens zo dat de ene hond het sprint-werk leuker vindt dan het lange-afstand werk.

Met andere woorden…canitrailen is maatwerk, persoonlijk en gewoon erg leuk om samen te doen. Canitrailen is nieuw en veel mensen zijn op zoek naar kennis omdat we het zo graag goed willen doen voor onze hond:) Daaruit blijkt de liefde voor onze viervoeter, maar is het tevens onze valkuil. Er is mijns insziens namelijk geen ‘enige juiste weg’.

Canitrailen is een proces, een zoektocht, en geen einddoel. Het is een beweging terug naar jezelf en je hond in de natuur. Leer jezelf en je hond goed te observeren zonder te oordelen, want daardoor worden jullie samen een goed op elkaar ingespeeld canitrail-team:)

Bovenal en misschien wel nog belangrijker is het feit dat ik intens kan genieten van de schitterende natuur, de fantastische vergezichten, de heerlijke geuren en kleuren om me heen tijdens onze canitrails.