Afgelopen zomer heb ik met mijn Siberische Husky Kaya en andere canitrailers lange afstanden gewandeld in technisch uitdagende omgevingen.  De vraag over wat je onderweg moet meenemen is een vraag die je moet afstemmen op jou en je eigen hond. Als ik met mijn husky Kaya op pad ga neem ik andere hoeveelheden mee als met mijn witte herder Quasar. Op de vraag ” Wat neem ik mee op een lange afstand?” hoop ik in deze blog een zo uitgebreid mogelijke lijst van spullen op te stellen waarbij je zelf bepaalt wat je wel of niet gaat meenemen. Dat wat je meeneemt hangt heel erg af van een aantal belangrijke aspecten, namelijk:
– het aantal uren dat je verwacht onderweg te zijn; niet zozeer het aantal kilometers zijn bepalend maar de tijd die je verwacht onderweg te zijn
– de weersomstandigheden die voor die dag gelden; temperatuur, luchtvochtigheid, wind en de verwachting in de loop van de dag
– de omgeving waar je gaat lopen; hoogtemeters, water onderweg, ondergrond (mul zand, stenen, kiezels of bosgrond), bossen of open terrein, wel of geen schaduw en of ik onderweg wel of geen cafe of restaurant tegenkom

Trailvest of ruzak
Vervolgens is het natuurlijk ook afhankelijk van de grootte van je rugzak/ trailvest. Ik loop de langere afstanden altijd met een trailvest van 12 liter met een waterzak van 1,5 liter en twee soft flasks van 500ml. Deze zit lekker hoog op de bovenrug waardoor ik mijn onderrug zo min mogelijk hoef te belasten. En mijn trailvest heeft veel zakjes voorin waar ik onderweg snel iets uit kan halen. Daarin stop ik bijvoorbeeld  eten voor mijzelf en de hond, poepzakjes, noodfluitje, magnesiumolie, zakdoekjes, lepel en een zakje Icepaw Filet Pure.
c

Hydratatie; hoeveel vocht neem je mee?
– Minimaal 2 liter water mee (1 softflask 50ml van Salomon voorin en een waterzak van 1,5liter of 2liter achterin) ten behoeve van mijn hond
– Opvouwbaar drinkbakje waaruit m’n hond kan drinken
– Extra softflask gevuld met water met magnesiumdrops en/of elektrolyten voor de baas (50ml). Let op dat er wel voldoende natrium is toegevoegd aan de elektrolyten.
– Icepaw Filet Pure of Ice Paw Vis Poeder om een ‘vissoepje’ te maken voor de hond. Deze producten zorgen voor een goede hydratatie, is rijk aan proteïne en bevat weinig vet.

Uiteraard is water erg belangrijk maar omdat je hond intensief bezig is kan je hond deze extra proteïne juist goed gebruiken. Ik heb met ogen gezien hoe mijn hond na het drinken van het ‘vissoepje’ volledig opknapte en weer alert was.  Is te verkrijgen in de smaken Kabeljauw (11,5% proteïne), Zalm (9,5% proteïne) en Haring/ Makreel ( 11,5% proteïne).  Neem 2 zakjes mee om aan te lengen met het water. Tevens een zakje om het geopende zakje in te kunnen doen. Een kleine houten lepeltje om te roeren en een nat doekje voor je handen na afloop.

Hydrateren de dag ervoor en direct na de inspanning
De dag voor de wandeling is het verstandig om je hond voldoende te laten drinken zodat hij of zij voldoende gehydrateerd is voordat je aan de wandeling begint. Door ICEPAW Vis Poeder of Icepaw Filet Pure door het water aan te lengen zorg je dat de hond voldoende vocht binnen krijgt. Zorg er wel voor dat de hond voor de inspanning eerst moet ontlasten (urine/ontlasting), hierdoor raakt hij/zij de afvalstoffen kwijt. Ook geschikt om na inspanning te geven. Ik zelf geef mijn hond de dag voor onze inspanning en na de inspanning mijn eigen gemaakte ‘kippen/haan bottensoep’ van Hugpetfood. Door mijn hond kippenbottenbouillon te geven voor en na het sporten, wordt hij effectiever gehydrateerd dan met een kom water. Het zit boordevol essentiële voedingsstoffen en mineralen (zoals magnesium, calcium, fosfor, collageen en gelatine) die honden nodig hebben, wat bijdraagt ​​aan de ondersteuning van de gewrichten en een goede gezondheid van het immuunsysteem.

Water met Sole
Sole is een zoutwateroplossing van Keltisch zeezout. Keltisch zeezout bevat maar liefst 84 (!) mineralen en spoorelementen die allemaal in de perfecte verhouding, samenstelling en balans ten opzichte van elkaar staan. Wanneer je dit in een verdunde oplossing drinkt wordt het direct door je lichaam ‘herkend’ en in je cellen opgenomen. Ons lichaam heeft zout nodig; zout beschermt ons en het reinigt. Zo helpen de mineralen in zout de organen om de zuurbase verhouding in het lichaam optimaal te houden door de zuren uit te scheiden. En dit is ZEER belangrijk voor ons lichaam, omdat verzuring vrijwel altijd ten grondslag ligt aan ziekte. De mineralen in het zout zorgen voor de juiste verhouding vocht/mineralen in de cellen. Samen met het drinken van voldoende water blijft de bloeddruk daardoor mooi op peil.

Zout water drinken kun je het beste doen door het drankje Sole te maken. Sole is een zoutoplossing die te korten aan mineralen aanvult. Het is verstandig om regelmatig sole te drinken wanneer je bijvoorbeeld naar de sauna bent geweest, wanneer het erg warm is of wanneer je een fanatieke sporter bent.

Hoe maak je Sole?
Je vult een potje/ flesje met 1/3 Keltisch zeezout en de rest vul je met water. Je roert tot het zout is opgelost en dan heb je Sole. Als er een dun zoutlaagje op de bodem verschijnt wil dit zeggen dat het water is verzadigd van het zout. De Sole kun je gebruiken door dagelijks 1 a 2 theelepels van de zoutoplossing aan een glas water toe te voegen. Sole moet je niet onverdund drinken dat is echt veel te zout!

In een softflask van 500 ml voeg ik 3 theelepels Sole  zodat ik onderweg naast gewoon water er ook voor kan kiezen om van de zoutoplossing te drinken. Dit vult zeer snel mijn mineralen tekorten weer aan die ik sneller verlies door het transpireren tijdens het sporten. Je kunt je hond ook in het water van je hond een paar druppels van de al gemengde Sole-water oplossing toe te voegen. Vertrouw op de wijsheid van je hond; hij of zij geen zelf wel aan of ie de Sile-oplossing wil drinken of niet.

c

Eten voor de hond voor onderweg?
Kies voor onderweg snacks waar je hond niet veel op hoeft te kauwen. Door het kauwen komen er hormonen vrij waardoor je hond zich gaat ontspannen. Niet zo handig als jullie nog twee uur moeten lopen. Wel weer prettig voor na jullie inspanning als je merkt dat je hond z’n rust niet zo goed kan vinden. De snacks doe ik in een ziplock zakje voorin mijn trailvest zodat ik ze onderweg er snel bij kan pakken en de geur onderweg niet in je neus blijft hangen. Kies snacks die makkelijk mee te nemen zijn in de rugzak zoals bijvoorbeeld:
– kippennekken
– zalmsticks
– wildstrips
– kleine trainertjes
– longblokjes
– gewone brokjes
– houdbare worst voor als je een wat langere pauze neemt
– Icepaw  Terra-X nuggets; een soort van bonbons met hoogwaardig schapenvet dat voorziet in de energiebehoefte. Door regelmatig deze energie bonbons te geven houd je de energie op peil en zorg je ervoor dat je hond ook na afloop sneller herstelt.

PS. Het is raadzaam om je hond tijdig te laten wennen aan de snacks, brokken, energie bonbons en houdbare worst die je mee wil nemen. Dan weet je tenminste zeker dat je iets meeneemt wat je hond lust.

Voor de mens neem je mee?
Wat jij als mens onderweg neemt is afhankelijk van de je persoonlijke behoefte, de afstand, weersomstandigheden en tijd dat je onderweg bent. Het is raadzaam om iets te eten te nemen dat niet te zwaar op de maag ligt of langzame koolhydraten bevat. Kalium en Natrium zijn met Chloride verantwoordelijk voor een goede vochtbalans in het lichaam en zorgen in combinatie met Magnesium voor een goede werking van de spier- en zenuwcellen. Sporters verliezen door te zweten veel van deze mineralen dus is het belangrijk om deze aan te vullen tijdens het sporten. Uiteraard is het nodig om naast koolhydraten en vetten ook wat eiwit in te nemen om spierschade te voorkomen.

Neem vooral datgene mee wat je kent of al eens geprobeerd hebt om een ontregelde reactie in je darmen te voorkomen.

De dagen na een lange wandeling/ run is het raadzaam om extra vitamine C te nemen om je weerstand een extra boost te geven om de diverse ontstekingen in de spieren aan te kunnen pakken. Veel lopers van langere afstanden hebben vaak de dagen na de inspanning een lagere weerstand en zijn vak wat grieperig of verkouden. En eet voldoende eiwitten voor een sneller spierherstel.

Uit eigen ervaring heb ik de volgende suggesties voor onderweg:

– Notenmix (naast een grote bron van magnesium bevatten noten ook ijzer, Vitamine E en vitamine B1 en zijn zeer calorierijk dankzij de hoge hoeveelheid vetten)
– Rozijnen (rozijnen zitten boordevol polyfenolen (anti-oxidanten) magnesium, kalium, vitamine B en bevatten een hoop snelle suikers)
– Dropjes (liefst zout; gewoon omdat het lekker is om op langere afstanden zout te hebben ipv zoet)
– Clif Bar Energiereep of Clif Bar energie bloks (ook geschikt voor veganisten)
– Banaan (boordevol magnesium, vitamine B6, kalium, oplosbare vezels die je bloedsuikerspiegel op peil houden met natuurlijke heel goed op te nemen suikers zoals sucroce, fructose en glucose)
– Magnesium blok van Born ( Born Block Energy2Go) – bevat een unieke mix van koolhydraten, cafeïne en magnesium. Het levert snelle energie die razendsnel wordt opgenomen in de bloedbaan.

Mijn favoriet is een muesli-noten-krenten/rozijnen-bol met roomboter en jonge kaas. Hierin zit alles wat ik onderweg nodig heb, namelijk verzadigde en onverzadigde vetten (kaas en roomboter), eiwitten, koolhydraten (per bol 30 gram koolhydraten), vitaminen (een echte vitamine B bom), mineralen (magnesium, kalium, calcium, ijzer en natrium), zout en heel veel vezels voor een goede darmwerking.

Uiteraard neem je ook een zakje mee waarin je je afval kunt doen om na afloop in de vuilnisbak te kunnen achterlaten.

EHBO voor de hond:
Voor zowel de hond als de mens neem je een kleine EHBO mee. De EHBO kit voor honden die te koop is bij Run with Pride is een prima setje om bij je te hebben. Hierin zit:
– PUUR Plantago voor de darmen (diaree/ verstopping)
– PUUR Trauma voor directe ondersteuning bij pijn of shock (verstapping/ bijtincident/ aanrijding/ valpartij) Bevat Arnica montana Arnica stimuleert de resorptie van (wat grotere) bloeduitstortingen, daardoor neemt de zwelling en dus ook de pijn af. Het heeft tevens een gunstige invloed op een algemene toestand van shock. Arnica zorgt ook van herstel bij overmatige lichamelijke inspanning, zoals zwakte, uitputting en spierpijn
– Vetramil bij een gevoelige of geprikkelde huid.  Ideaal bij een bloedend plekje, rode, droge of een geprikkelde huid of gestoken of geprikt door een insect.
– Tekentang (groot en klein) voor het verwijderen van teken
– Doseerspuit om bijvoorbeeld een wond schoon te spoelen
https://www.runwithpride.nl/EHBO-kit-voor-honden

Je kunt deze EHBO aanvullen met eventueel de volgende produkten:
– Flesje Alcohol ; Het snelste koel je een hond met alcohol door dit te deppen (op de onbehaarde plekken van de hond: liezen, oksels, keelgebied, etc.
– Potenzalf ; de zalf beschermt tegen beschadigingen door de ondergrond en weersomstandigheden en zorgt voor een snel herstel bij sneetjes, kloven en scheuren in de voetzolen van de hond.
– Booties ; sokjes om de hondenvoet te beschermen bij letsel aan de poot of ter bescherming bij sneeuw en ijs. Houdt er rekening mee dat er maatverschil kan zijn bij de voor- en achterpoten.
– Poepzakjes of boterhamzakjes; multifunctioneel voor bijvoorbeeld het opruimen van afval maar ook om de poot die niet nat mag worden vanwege ontstekingsgevaar te beschermen voordat je een bootie aan doet.
– Rescue harnas om je hond in te kunnen dragen voor het geval je hond zelf niet meer kan lopen (www.mountaindogware.com)

c

EHBO voor de mens:
– Reddingsdeken goud/zilver (zie je goud, dan is het slachtoffer koud)
– Pleisterspray (ipv gewone pleisters)
– Cold bandage ( rekbaar verband met verkoelend effect bij verzwikte enkels)
– Zelfklevend verband
– Steriel niet-verklevend wondcompres
– Zwitsers zakmes met pincet en schaartje
– Zakdoekjes
– Magnesiumolie (bij kramp direct erop smeren)
– Pillendoosje met paracetamol of aspirine
– Zakje ORS ( mengsel van zouten en glucose tegen uitdroging). Door de suiker in ORS wordt het water dat je drinkt sneller in de bloedbaan opgenomen. Het zout in ORS vult het natriumtekort aan. Natrium is nodig om de vochtbalans op peil te houden.
– Wandelwol; een antidruk wol ter verzachting van pijnlijke drukplekken onderweg of bij opkomende blaren en blauwe nagels en ter verlichtingen van een  branderige gevoel onder de voet

c

Kleding; wat doe je aan?
– Buff om de pols, hals of hoofd en een extra Buff in de rugzak (om eventuele wonden mee te kunnen schoonmaken/ om je hond of jezelf mee af te koelen , etc)
– Thermoshirt light (in de zomer om niet te vochtig te worden van het zweet)
– Shirt met lange mouwen bij koud weer
– Shirt met korte mouwen en eventueel armsleeves bij warmer weer
– Dun lichtgewicht windjasje
– ¾ broek/ lange broek of korte broek met lange sokken (vanwege de brandnetels)
– Trailschoenen/ schoenen met een goed profiel
– Sokken; eventueel extra sokken mee bij natte omstandigheden/ omgeving om blaren te voorkomen
– Heupgordel waar de hond aan vast zit zodat je je handen vrij hebt

c

Mis je nog iets in deze checklijst? Stuur een mailtje naar canitrailnl@gmail.com met jullie suggestie en waarom dit erbij hoort. Daar hebben ook alle andere canitrailers heel veel plezier van.

De meeste honden eten van tijd tot tijd gras, en sommigen maken er een vaste gewoonte van. Gras eten beschouwen we vaak als nieuwsgierig hondengedrag dat onschuldig genoeg lijkt, waarbij veel hondeneigenaren zich bezorgd afvragen of er misschien sprake is van een onderliggend gezondheidsprobleem.

Redenen waarom honden gras eten

Het feit is dat het eten van gras, een gedrag is dat sommigen classificeren als “pica” – de inname van non-foodproducten – en niet alleen bij gedomesticeerde honden, maar ook bij wilde honden/ wolven/ hyena’s etcetera beschouwen als heel normaal. En hoewel gras geen primaire voedselbron is voor honden, is het dat wel voor andere soorten, dus hoewel ik het knabbelen aan gras niet classificeer als “pica”, raad ik eigenaren aan om de gezondheid van de darmflora en voedingsstatus van hun hond te evalueren als het gedrag obsessief wordt.

Het eten van gras kan voor sommige honden een teken van verveling zijn of een manier om de tijd te doden; voor anderen is het leuk en lonend gedrag. Er zijn echter ook bepaalde gezondheidsgerelateerde redenen waarom honden gras eten.

Om gastro-intestinale (GI) klachten te verlichten – Veel honden met een verstoorde maag consumeren gras omdat ze instinctief weten dat ze hierdoor moeten overgeven. Er lijkt iets te zijn aan de textuur van gras dat bij veel honden braken of een stimulering van de stoelgang veroorzaakt, wat hun ongemak verlicht. Als dit het geval is bij jouw hond, dan zal hij waarschijnlijk bijna dwangmatig naar buiten willen gaan om bij het dichtstbijzijnde stukje grasveldje te staan grazen.

De intensiteit van de grasconsumptie is meestal sterk en het gekozen gras lijkt minder belangrijk als je hond per direct nood heeft. Als de “remedie” werkt, zal hij op een gegeven moment stoppen met kauwen, zijn lippen likken (een teken van misselijkheid bij honden) en overgeven.

Dit is normaal gedrag voor honden en niets iets om je zorgen over te maken, tenzij het meer dan een of twee keer per jaar gebeurt. Het is de manier van de natuur om honden te helpen gifstoffen uit hun lichaam te verwijderen en hun maag-darmkanaal weer in balans te brengen.

Andere redenen om gras te eten – Honden die gras eten om over te geven, zijn meestal niet selectief over welk gras ze consumeren; ze willen gewoon het braken opwekken en zich beter voelen. Maar er zijn ook nog andere redenen waarom honden gras eten (en niet overgeven). In feite zoeken veel honden dan naar specifieke grassen en zijn ze vrij selectief over de soort waarnaar ze op zoek zijn.

Er zijn verschillende redenen waarom honden gras eten en niet overgeven, waaronder:
* Om het microbioom in evenwicht te brengen — Gras bevat prebiotische vezels die kunnen helpen de darmflora van je hond in balans en veerkrachtig te houden.

* Om darmparasieten te elimineren — Chimpansees consumeren plantaardig materiaal om de darmmotiliteit te vergroten om hun lichaam te ontdoen van darmparasieten.1 Het is mogelijk dat honden om dezelfde reden gras eten.

* Om aan specifieke voedingsbehoeften te voldoen — In een onderzoek uit 2008 ontdekten onderzoekers dat het eten van gras bij gedomesticeerde honden een normale neiging is.2 Dit kan erfelijk gedrag zijn, aangezien wilde honden hele prooidieren eten, inclusief de ingewanden (ingewanden), die doorgaans verteerd plantaardig materiaal bevatten.

Het is mogelijk dat de grassen die je hond graag kauwt, voedingsstoffen bevatten die haar lichaam niet heeft. Gras is een overvloedige bron van vezels. Als levend groen voedsel bevat het fytonutriënten, is het rijk aan kalium en chlorofyl en is het ook een behoorlijk goede bron van spijsverteringsenzymen. Uw hond kan op zoek zijn naar selectieve grassen om een ​​of meer voedingsstoffen aan te maken die ze momenteel niet in haar dieet krijgt.

Eet je hond regelmatig gras?

Graseten wordt een reden tot bezorgdheid als het vaak voorkomt, in grote hoeveelheden voorkomt of gepaard gaat met tal van andere symptomen (zoals braken, constipatie of zelfs diarree). Als het graseten van je hond dus chronisch is en vooral als ze daardoor vaak moet braken, is het tijd om een ​​afspraak te maken met je dierenarts.

In de tussentijd raad ik aan het dieet van je hond te upgraden als ze nog steeds brokjes of ander commercieel hondenvoer van niet-menselijke kwaliteit eet. De meeste gezonde honden die een qua voedingswaarde optimaal, soortspecifiek dieet krijgen, consumeren niet routinematig een overvloed aan gras omdat ze alle voeding die hun lichaam nodig heeft uit hun voedsel halen en ze zelden last hebben van spijsverteringsproblemen. Het toevoegen van probiotica en spijsverteringsenzymen kan ook gunstig zijn voor honden met ‘gevoelige magen’.

Als je zeker weet dat je hond optimale voeding krijgt uit haar dagelijkse dieet en haar microbioom gezond is, maar ze eet nog steeds een aanzienlijke hoeveelheid gras, overweeg dan om je eigen kiemgroenten te kweken. Kiemgroenten zijn jonge plantjes die nog maar net ontkiemd zijn van bijvoorbeeld zonnebloemen, kikkererwten, linzen, bonen, rode bieten, radijs, prei, broccoli, luzerne (alfalfa). Ze zijn een gemakkelijke, goedkope bron van verse, levende, organische vegetatie en zijn veel voedzamer dan gras.

Als je hond selectief is over het gras dat ze eet, hoge, brede grassen kiest om op te knabbelen (het soort dat meestal langs een omheining of tussen scheuren in het trottoir groeit) en dan verder gaat, eet ze hoogstwaarschijnlijk gras omdat ze dat wil of omdat ze op zoek is naar de voedings- of spijsverteringsvoordelen die het biedt. Er is geen reden tot bezorgdheid zolang je zeker weet dat het gras dat ze eet vrij is van pesticiden, herbiciden en andere verontreinigingen.

(Nederlandse vertaling van het artikel van Dr. Karen Shaw Becker van 20-06-2022)

Bronnen en referenties:

• Parade, April 30, 2022
• ¹International Journal of Primatology, June 2001; 22(3): 329–346
• ²Applied Animal Behaviour Science, Vol. 111, Iss. 1-2, May 1, 2008

Hoeveel vocht moeten we onze honden dagelijks en tijdens het sporten geven? Hoe kan ik zien dat m’n hond voldoende drinkt? In deze blog heb ik de informatie hierover voor hond en baas op een rijtje gezet, want wat is de theorie? Uiteraard is deze informatie gebaseerd op “de gemiddelde hond” en “de gemiddelde mens” … dus pas het toe op jouw unieke hond en jou als uniek mens:)
c

Hoeveel water heeft de mens nodig om goed gehydrateerd te blijven?

Het algemene antwoord voor mensen is gemiddeld 8 glazen van 220-250ml. Of in ieder geval 1 liter water naast het vocht dat je via de voeding waarin al veel vocht zit binnenkrijgt. Heel wat groenten en fruit bevatten veel water, zoals
– watermeloen en grapefruit (90% water),
– blauwe bessen, sinaasappelen, mandarijnen, nectarines, pruimen, perziken, limoen, citroen (85-89% water)
– appel, peer, mango, druiven, kiwi (80-84% water)
– komkommer (97% water)
– ijsbergsla (96%)
– bleekselderij, radijs en tomaten (95% water)
– paprika (94%)
– spinazie, broccoli, wortels (90%)

Bovendien zijn ze rijk aan vitamines en mineralen, dus je doet er extra voordeel mee voor je gezondheid!

Hoeveel je exact moet drinken hangt onder meer af van je lichaamsgewicht, lengte en intensiteit van je sportsessie. Zeker bij warme temperaturen verliezen we veel vocht (en elektrolyten) door te zweten, waardoor sporters extra waakzaam moeten zijn over hun vochtinname. Wil je er zeker van zijn dat je lichaam voldoende gehydrateerd is om optimaal te functioneren? Check je lichaam dan op deze signalen die kunnen wijzen op een vochttekort.

c

De signalen van dorst
Als je de strategie volgt om te drinken als je dorst hebt, dan gaan we er automatisch vanuit dat je bekend bent met de dorst-signalen van je lichaam. Maar die aanname is niet correct. Er zijn mensen die het gevoel van dorst niet of nauwelijks kennen omdat ze zichzelf aangeleerd hebben om die prikkel te negeren. In dat geval zul je ondanks de afwezigheid van de dorstprikkel dan voldoende drinkmomenten moeten inlassen in je dagelijkse routine. Of het lichaam geeft toch een signaal af maar dan meer in de vorm van een hongergevoel. Je lichaam vraagt dan om eten terwijl je eigenlijk dorst hebt.

Hoe weet je of er sprake is van een dorstgevoel in plaats van een hongergevoel?
Wanneer het hongergevoel verdwijnt na het drinken van een paar glazen water, is de kans groot dat het dus geen hongerprikkel maar een dorstprikkel was.

Je dorstprikkels lijken dus erg op een seintje van je lichaam dat je honger zou hebben. Welke signalen geeft je lichaam om je aan te sporen om wat te gaan drinken?

1. Hoofdpijn; vochttekort is een van de redenen dat je hoofdpijn krijgt
2. Donkergele urine; de kleur van je urine hoort lichtgeel van kleur te zijn als je vochthuishouding op orde is. Als je onvoldoende drinkt is de donkergele kleur van je urine een van de eerste signalen dat je onvoldoende hebt gedronken.
3. Droge huid; drink je onvoldoende dan zal je lichaam het vocht als eerste onttrekken uit je huid. Omdat je huid uit 30% water bestaat zal je lichaam deze hoeveelheid gebruiken om je vitale organen goed te laten functioneren. De huid is minder elastisch, droog en schilferig.
4. Vieze smaak in mond; niet iedereen merkt een droge mond op, maar als je een vieze smaak in je mond hebt of uit je mond stinkt kan een droge mond door te weinig speekselaanmaak de reden zijn.
5. Droge ogen; door te weinig vocht wordt er ook minder traanvocht geproduceerd waardoor je last krijgt van droge ogen
6. Rugpijn en nekklachten; iets minder bekend is het verband tussen lage rugpijn/ nekpijn en een vochtgebrek. Tussen de wervels zitten tussenwervelschijven die bij beweging voorkomen dat de wervels tegen elkaar kunnen komen. Deze tussenwervelschijven bevatten een soort gelei die minder elastisch wordt door te weinig vochtinname. Hierdoor kun je last krijgen van rugpijn of pijn in de nek.
7. Lage bloeddruk-duizeligheid, flauwvallen, misselijkheid; uitdroging kan een oorzaak zijn van een te lage bloeddruk. De symptomen bij een te lage bloeddruk zijn een slap gevoel, duizeligheid, flauwvallen en misselijkheid.
8. Futloos, vermoeidheid; je energieniveau daalt bij een vochtgebrek omdat dehydratatie leidt tot ene tragere stofwisseling. Net als bij een slappe huid
9. Constipatie; het volume van je stoelgang kan afnemen bij een vochttekort en je stoelgang kan hard worden wat kan leiden tot constipatie. Zeker bij het eten van vezelrijk voedsel is het belangrijk om voldoende water te drinken. Vezels absorberen namelijk veel vocht waardoor de stoelgang soepel en zacht wordt.

c

Onderzoek voldoende drinken
‘Als je wacht met drinken tot je dorst hebt, dan is het te laat.’ Dat heb je ongetwijfeld meerdere malen gehoord als antwoord op hoeveel je onderweg zou moeten drinken tijdens je training, lange duurloop of evenement. Het is een van de vele levenswijsheden die ervaren lopers doorgeven aan trainingsmaatjes die nog niet zoveel kilometers in de benen hebben. Echter….het klopt niet.

Een toenemend aantal onderzoeken toont namelijk aan dat je de schadelijke effecten van onvoldoende drinken kunt voorkomen door simpelweg te drinken als je dorst hebt. Een bevestiging dat deze “drink-als-je-dorst-hebt”-strategie goed werkt komt uit het European Journal of Applied Physiology. In dit wetenschappelijk magazine wordt een studie beschreven waarin 10 ervaren hardlopers – zes mannen, vier vrouwen – verspreid over een langere periode meerdere duurlopen van twee uur liepen. Het tempo van de duurlopen was steeds hetzelfde, en vrij rustig. Maar ze liepen bij verschillende temperaturen en met verschillende drinkstrategieën. De studie leverde twee belangrijke leerpunten op.

Leerpunt 1: Ondanks dat de temperatuur tijdens de verschillende duurlopen hoog was (22, 30, en 35 graden Celsius), bleken de lopers die onderweg dronken wanneer ze wilden slechts beperkt gedehydrateerd. Na afloop van de duurtraining bleken ze 1,7 tot 1,9 procent lichter dan toen ze begonnen. Dat is binnen de grens van 2 procent die vaak wordt aangehaald als de drempel waarboven het vochtverlies ten koste gaat van de prestatie. Met andere woorden, drinken als je dorst hebt bleek een goede strategie om voldoende gehydrateerd te blijven, zelfs wanneer de lopers stevig transpireerden als gevolg van zeer hoge temperaturen.

Leerpunt 2: Wanneer de lopers de duurlopen uitvoerden met een vooraf vastgesteld drinkplan, was de hartslag niet anders dan bij de vrije drinkstrategie. De trainingen werden niet lichter ervaren en zelfs bij 35 graden legden ze in die twee uur niet meer afstand af. Het vaste hydratatieplan om elke 20 minuten een koolhydraat- of wei-eiwitdrank te nemen, plus zoveel water als gewenst, leidde wel tot minder uitdroging aan het einde van de duurlopen. Het gewichtsverlies was 0,6 tot 0,7 procent, de helft minder dan na de drink-as-you-feel duurlopen. Maar dat leverde schijnbaar geen enkel duidelijk voordeel op.

LET OP: Er is een grotere kans op maagdarmproblemen als je jezelf dwingt om te blijven drinken, ongeacht je dorst. Het is beter om je trainingen en wedstrijden altijd goed gehydrateerd te beginnen– je urine is dan licht gekleurd of nagenoeg kleurloos – en zonder een gevoel van dorst. Als je er voor een langere training op uit gaat, zorg dan dat je vloeistoffen binnen handbereik hebt. Houd het simpel en vertrouw tijdens het hardlopen op de signalen van je lichaam.

c

Hoeveel water heeft de hond nodig om goed gehydrateerd te blijven?
Hoe zit het dan met onze honden? Hoeveel water hebben ze nodig om gehydrateerd te blijven? En hoeveel moet mijn sporthond drinken als hij actief is?

Als je hond bijvoorbeeld hijgt om af te koelen, verliest je hond vocht. Doorgaans wordt dit vochtverlies vanzelf weer aangevuld door op tijd te eten en te drinken. Wanneer die aanvulling, bijvoorbeeld door oververhitting, uitblijft of onvoldoende is, gaat het lichaam uit zichzelf vocht vanuit de cellen naar de belangrijkste lichaamsprocessen sturen, zodat die kunnen blijven functioneren. Dat is een natuurlijk mechanisme. Maar hier wordt het link, want als er te véél vocht vanuit die cellen wordt getransporteerd, verliest het lichaam belangrijke moleculen (‘elektrolyten’). Het gaat dan onder meer om natrium, kalium, chloor, bicarbonaat, calcium, fosfor en magnesium. Nochtans zijn deze elektrolyten onmisbaar voor cruciale lichaamsprocessen. Een gezond functionerend lichaam houdt deze vanzelf in een natuurlijk evenwicht, maar als deze balans verstoord geraakt, kan het nare gevolgen hebben.

c

Een eenvoudige formule
Zoek uit wat je volwassen hond weegt en bereken 40-60ml water per kilo. Als je hond meer dan 100 ml per kg lichaamsgewicht drinkt, dan drinkt hij te veel.

• Kleine honden (10-15kg) hebben gemiddeld 400-900ml water per dag nodig
• Middelgrote honden (20-30kg) hebben gemiddeld 900ml -1,8 liter water per dag nodig
• Grote honden (40kg+) hebben minimaal 1,6 – 2,4 liter per dag nodig

Mijn Witte herder is 40 kilo. Dat betekent dat hij op een normale dag zonder veel activiteit bij gewone temperaturen minimaal 1,5 tot 2,5 liter vocht per dag zou moeten hebben. Mijn husky is 20 kilo en zou aan minimaal 800ml tot 1,2 liter vocht voldoende moeten hebben. Ervan uitgaande dat je hond dagelijks rauw vlees, fruit en/of groente krijgt waaruit hij ook het nodige vocht kan halen. Uiteraard heeft een pup meer water nodig als een volwassen hond, omdat het lichaam van een pup voor een groter deel bestaat uit water.

Dit is de versimpelde formule. Natuurlijk maken de soort hond, de activiteit en het weer een belangrijk verschil in wat je hond werkelijk nodig heeft. Bij warme weersomstandigheden en tijdens het sporten met je hond wordt door dierenartsen geadviseerd om de dagelijkse hoeveelheid water te verhogen met 50%.

Met andere woorden op een dag dat we een lange wandeling in zwaar technisch terrein bij warme omstandigheden gaan maken heeft mijn Husky Kaya minimaal 1,2-1,8 liter vocht nodig. Als ik haar voor het sporten in de ochtend een kippenbouillon aangelengd met water geef dan is dat al 300ml. Vervolgens neem ik een waterzak van 1 – 1,5 liter water mee om haar onderweg minimaal 1 liter vocht aan te kunnen bieden. Na afloop van onze sportieve activiteit geef ik haar weer 300ml kippenbouillon aangelengd met water aan. Dan kom ik op minimaal 1,6 liter vocht in de vorm van water/ kippenbouillion. Overdag krijgt mijn husky een mix van koudgeperste brokken en vegabrokken met extra groenten. Hierin zit al ongeveer 8% vocht. In de avond krijgt ze rauw vlees waarin circa 65% vocht zit. Dan kom ik op een totaal van minimaal 1,8 liter vocht. Daarnaast kan ze in de watertjes onderweg tijdens de wandeling met de pootjes in het water om af te koelen en drinkt ze wat slokjes. Thuis kan ze zelf naar behoefte nog wat water drinken uit de waterbak. En zo zou ik voor haar op ongeveer 2liter aan vocht uit kunnen komen.

Zorg ervoor dat je voor je hond minimaal die 50% extra aan water meeneemt om de maximale formule aan vocht te kunnen aanbieden tijdens een lange duurloop onder warme omstandigheden. Het water waar je hond onderweg dan nog uit zou kunnen drinken is dan enerzijds voor het extra kunnen afkoelen of om water voor onderweg te besparen om zeker te zijn dat je voldoende overhoudt voor de rest van jullie wandeling/ canitrail.

Een goede hydratatie van de hond; signalen
Honden kunnen niet zeggen dat ze dorst hebben en de signalen van je hond kunnen gemakkelijk over het hoofd worden gezien omdat deze erg subtiel zijn. Train je als hondenbaasje dan ook in het goed observeren van je hond op dorst-signalen. Bij twijfel bied je wat te drinken aan in een opvouwbaar drinkbakje of loop je naar het beekje of waterplasje zodat de hond zelf kan beslissen of hij wil drinken.

c
Symptomen van Uitdroging
Je hond geeft diverse signalen om aan te geven dat hij begint uit te drogen en behoefte heeft aan extra vocht. Let op de volgende combinatie van signalen:
– onrustig
– dik speeksel
– donkergele urine of het uitblijven van plassen
– droge neus en ogen
– droge, plakkerige slijmvliezen
– desinteresse voor z’n omgeving
– laag energiepijl
– hijgen (meer of sneller als normaal)
– slaperig
– likken aan de bek of smakken
– prikkelbaarheid
– verminderde eetlust
– verminderde huidelasticiteit

Hoe kun je de checken of je hond voldoende gehydrateerd is?
1. Droge neus
Als de neus van je hond droog is, is het al een teken dat je hond aan het uitdrogen is. Leid je hond naar het water en moedig het drinken ervan aan. Of bied een bakje met vocht aan.

Een droge neus is niet het enige teken van een uitgedroogde hond. Houd er rekening mee dat uw hond een natte neus kan hebben en toch uitgedroogd kan zijn of op het punt staat echt te moeten drinken.

2. Elastische huid
De huid verliest net als bij de mens elasticiteit omdat het vocht verliest. En ook bij honden wordt er bij een vochttekort vocht onttrokken uit de huid ten behoeve van het functioneren van de vitale organen. Een huid zonder vocht blijft gerimpeld.
Controleer de achterkant van de nek van je hond door in de huid tussen twee vingers te knijpen. Als je het loslaat en de huid weer plat gaat liggen, is je hond gehydrateerd. Als de huid geplet of gerimpeld blijft, moet je hond zo snel mogelijk wat water drinken.

3. Droog en bleek tandvlees
Als je met je vinger over het tandvlees van je hond gaat, en het een beetje slijmerig aanvoelt, heb je een gehydrateerde hond. Als het tandvlees niet slijmerig is, moet je hond drinken en is hij aan de uitgedroogde kant van het leven.
De technische manier is door een methode te gebruiken om de capillaire hervultijd te controleren. Trek de lip omhoog op een moment dat je hond voldoende gehydrateerd is en drukt je vinger stevig tegen het tandvlees totdat het weefsel witachtig van kleur lijkt. Kijk hoe lang het duurt voordat het tandvlees zich weer roze vult.
Nu weet je hoe lang het duurt en is dat een mooi uitgangspunt om te kunnen bepalen of je hond tijdens een activiteit nog voldoende of onvoldoende gehydrateerd is.  Als je je vinger weghaald en het weefsel er grijs uitziet of het langer als normaal duurt voordat het weer roze is, is je hond uitgedroogd.

4. Minder coördinatie, sloom, slaperig, kleinere pupillen
Als je ziet dat je hond wat traag beweegt, begint te zwalken, gedesoriënteerd reageert op bijvoorbeeld het naar links gaan als je het commando ‘link’ geeft of misschien wel wat minder sociaal reageert naar andere honden/ mensen als normaal dan kan het tijdens jullie inspanning wijze op een vochttekort.

5. Diarree
Als een hond zich langer dan een half uur extra inspant zoals bij het canitrailen, kan er zo veel bloed naar de spieren gaan dat de darmen te weinig bloed krijgen om het voedsel te verteren waardoor er diarree kan ontstaan. Diarree levert een enorm vochtverlies op wat weer uitdroging kan veroorzaken.

c

Hoe kun je je hond laten drinken?
Er zijn echter honden die niet willen drinken ook al staan ze midden in het water. Zelfs als ze het wel nodig hebben. Dan wordt het tijd om je hond te gaan trainen in het ‘drinken’.

Gebruik bijvoorbeeld een lekker voertje om de neus van je hond naar de waterbak te lokken, laat het voertje in de kom vallen en als je hond een beetje water inneemt terwijl hij voor de traktatie gaat, beloon je hem heel enthousiast met je stem terwijl je je er het commando “drinken” aan toevoegt.

Houdt je hond van ijsblokjes dan kun je hetzelfde trucje doen. Laat de ijsblokjes in de waterkom vallen, zodat je hond moet drinken om de “traktatie” te kunnen pakken. Ik maak ijsblokjes van de kippensoep waar mijn honden dol op zijn. Een zeer sluwe manier om je hond aan te moedigen meer water te drinken. Als je het vaak genoeg doet, wordt het een gewoonte en kun je de traktatie vervangen door het soms aan te bieden en het andere niet te hebben. Bij herhaling zal je hond automatisch gaan drinken. Wanneer je het woord zegt op het moment dat je hond drinkt, koppel je de actie herhaaldelijk aan het woord.

Als je hond niet uit een plastic opvouwbaar bakje wil drinken, train het dan thuis op bovenstaande manier net zolang totdat het een feest wordt om te drinken uit het opvouwbare bakje. Of als je hond niet wil drinken uit een beekje kun je ook een overheerlijk voertje in de beek gooien.

c
Bied kleine hoeveelheden aan 
Zodra je hond gewend is om water te drinken uit een bakje of onderweg uit een beekje is het nog de vraag hoeveel je hond onderweg zou moeten drinken.

In een opvouwbare drinkbak van bijvoorbeeld 13 cm breed en 5cm hoog (in uitgeklapte vorm) kun je maximaal 450ml water aanbieden. Bij grote dorst is het verstandig om de helft hiervan aan te bieden en dan vaker met wat tijd ertussen in plaats twee volle bakjes water in 1 keer vanwege het gevaar op een maagtorsie/ maagkanteling.
Bied ook tijdens het hardlopen kleinere beetjes aan om te voorkomen dat je hond gaat braken vanwege het teveel aan water dat hem danig in de weg zal zitten. Het is vergelijkbaar met een klotsende maag tijdens het hardlopen.

Tijdens de echt langere wandelingen of Canitrails van boven de 2 uur heb ik altijd een zakje visfilet bij me van bijvoorbeeld Icepaw om aan het water van m’n hond toe te voegen voor een vissoepje. Deze visfilet is rijk aan proteïne, bevat mineralen en weinig vet en wordt snel door het lichaam opgenomen. Dit geeft onderweg tijdens de inspanning net dat beetje extra energie.

c

Tot slot; vooraf voldoende drinken
Zorg er in ieder geval voor dat je hond en jezelf geruime tijd vooraf aan jullie langere activiteit (circa 1,5 tot 2 uur ervoor) voldoende hebben gedronken, zodat jullie beiden goed gehydrateerd aan jullie sportieve avontuur beginnen en onderweg het vochtpeil alleen nog maar op orde hoeven te houden. Dat is beter als al half uitgedroogd op pad te gaan en dan onderweg erachter komen dat je moet afhaken vanwege uitdrogingsverschijnselen.

Zijn je hond en jezelf al voldoende gehydrateerd dan heeft het vooraf extra bijdrinken geen enkele zin, want het lichaam heeft geen reservepotje waarin je water kunt opslaan. Onderweg jullie vochtgehalte bijhouden door te drinken heeft dus wel zin omdat jullie tijdens de inspanning vocht verliezen via het ademen, zweten, hijgen en plassen.

c

Elektrolyten; Mensen en Honden 
Terecht werd mij bij de uitleg over het drinken de vraag gesteld hoe het dan zit met het aanvullen van de elektrolyten/ zouten bij een hond.

Wat zijn elektrolyten?
Elektrolyten zijn negatief of positief geladen deeltjes van een molecuul, (ofwel ionen) die zijn opgelost in water of bloed. Deze ionen bevatten elektriciteit omdat ze negatief of positief zijn geladen. Vandaar ook de term Elektrolyten.

Om je spier en zenuwfunctie goed werkend te houden zijn we zeer afhankelijk van de elektriciteit van de ionen. Water waar ionen in zijn opgelost (geïoniseerd water) zorgt ervoor dat het lichaam dit sneller opneemt. De zuurtegraad van je bloed is bijvoorbeeld zeer afhankelijk van elektrolyten. Misschien ken je wel het gevoel van (tegen de) kramp (aan) lopen. Dit wordt vaak veroorzaakt door een tekort aan elektrolyten. 

Het fijne is dat je als mens niet zo snel een overschot aan elektrolyten kunt hebben. Een tekort komt veel sneller voor. Houd hier rekening mee met je gebruik en de juiste keuze voor aanvullende sportvoeding.

Voor ons lichaam zijn de dit de belangrijkste elektrolyten: 

• Magnesium 
• Chloor 
• Natrium 
• Calcium 
• Bicarbonaat 
• Kalium 
• Fosfaat 

Wat betekent dit voor jou als sporter? 

Tijdens het sporten verlies je door te zweten veel vocht en in dat vocht zitten kostbare elektrolyten. Chloor en natrium zijn de twee hoofdbestanden die je verliest. Door verlies van je elektrolyten zullen je sportprestaties achteruit gaan wanneer je deze niet compenseert. Aanvullen die elektrolyten dus.
c

Elektrolyten aanvullen bij honden?
Maar hoe zit dat dan bij honden? Moet je bij honden ook hun elektrolyten aanvullen? In tegenstelling tot mensen verliezen honden geen zouten als ze zweten omdat ze NIET zweten; de damp die ze bij het hijgen verliezen om hun lichaamstemperatuur te reguleren bestaat voornamelijk uit water.

Als hardlooptrainer voor honden en mensen verdiep ik mij graag in de basis van het hardlopen. Want waar haal ik en mijn hond de energie vandaan om langere afstanden af te kunnen afleggen. Hoe train ik dat dan? En wat beïnvloedt die energiesystemen?
Maar nog essentiëler vind ik de vraag of de hond en de mens, beide zoogdieren, dezelfde energiesystemen gebruiken….Mijn zoektocht tot nu toe leverde onderstaande bevindingen op die ik graag met jullie wil delen. Een zoektocht die wat mij betreft nog steeds niet kaar is want er zijn nog heel wat onderzoeken niet gedaan op dit onderwerp.
c

De vier energiesystemen van de mens
Het menselijk lichaam heeft een motor die bestaat uit de spieren en het hart-longsysteem. Als je intensiever gaat inspannen hebben je spieren meer zuurstof nodig omdat er sneller energie vrij moet komen. Daarom gaat je hartslag omhoog bij fysieke inspanning: je hart pompt meer zuurstof naar je spieren. In het begin ga je dieper ademen, maar niet sneller. Er komt vanzelf een punt (als je blijft versnellen) dat je niet meer dieper kunt ademen, maar je bovenbenen wel meer zuurstof vragen. Dat is het moment dat je sneller gaat ademen. Dit is het moment dat de trainingsprikkel begint, boven deze inspanning ga je conditie opbouwen: je aerobe drempel. Dit heet de aerobe drempel omdat je met veel zuurstof vooral je vetten als brandstof aan kunt spreken. Deze intensiteit kun je wel vier tot zes uur volhouden. Blijf je na de aerobe drempel versnellen, dan kom je op je anaerobe drempel. Je gaat minder diep ademen en exponentieel sneller, melkzuur hoopt zich op en deze inspanning houd je ongeveer een uur vol en je verbrandt vooral glycogeen.

Om te lopen heeft je motor dus energie nodig. Er zijn vier brandstoffen, namelijk ATP, Creatine Fosfaat, Glycogeen en Vet. Voor de duursporten zijn vooral glycogeen en vet interessant. Het nadeel van vet is dat het langzaam vrij komt en er veel zuurstof nodig is om het vet te kunnen verbranden. Dus vet als brandstof geeft nooit direct energie. Als je rustig loopt kun je prima de vetten gebruiken als brandstof, maar als je wil gaan versnellen heb je een andere brandstof nodig, namelijk glycogeen.

De eigenschap van vetten is dat het energiezuinig is. Je doet er lang mee en de verbranding verloopt rustig. Glycogeen, oftewel energiesnelle suikers, vallen onder de tragere koolhydraten. Dit glycogeen ligt opgeslagen in de lever en rond de spieren. Een goed getrainde loper kan op maximaal glycogeengebruik ongeveer 1,5 uur tot 2 uur  lopen. Beide systemen blijven ten alle tijde actief, dus het is een fabeltje dat je ene systeem ( glycogeen) wordt ingeschakeld als je andere systeem (vetten) niet meer meedoet. Beide systemen blijven actief omdat de zuurstofopname evenredig stijgt met de oplopende belasting.

In onze spiercellen, om precies te zijn in de mitochondriën, wordt de energie geproduceerd. Daarbij kunnen de cellen gebruik maken van 4 energiesystemen, namelijk

1. Het Adenosinetrifosfaat (CP-ATP) systeem
2. Het Anaerobe Glycolyse systeem
3. Het Aerobe Glycolyse systeem
4. Het Aerobe Vetzuren systeem

1. Het Adenosinetrifosfaat (CP-ATP) systeem is een energiebron voor de hele korte sprint waarbij de energieborn ATP energie en ADP levert. Kenmerkend aan dit energiesysteem is de geringe voorraad energie die je voor circa 10 seconden kunt inzetten op maximale snelheid in een sprint.
2. Het Anaerobe Glycolyse systeem is een belangrijke energiebron voor de middenafstanden waarbij het glycogeen wordt afgebroken en daarbij melkzuur en energie levert. Kenmerkend aan dit energiesysteem is de beperkte voorraad die je voor enkele minuten energie levert voor middellange afstanden op hoge snelheid.
3. Het Aerobe Glycolyse systeem is de voornaamste energiebron voor de lange afstanden waarbij glycogeen met zuurstof samen een enorme energie met koolstofdioxide en zuurstof oplevert. Kenmerkend aan dit energiesysteem is de grote voorraad energie die je voor enkele uren kunt inzetten voor een lange afstand op duurtempo.
4. Het Aerobe Vetzuren systeem is de voornaamste energiebron voor de echte diesels waarbij vetzuur met grote hoeveelheden zuurstof wordt afgebroken tot grote hoeveelheden energie, koolstofdioxide en zuurstof. Kenmerkend aan dit energiesysteem is de zeer grote voorraad die je vele dagen kunt inzetten voor extreem lange afstanden op laag tempo met een hoger zuurstofverbruik.

Sprinters gebruiken vooral ATP als brandstof en langeafstandlopers gebruiken de aerobe omzetting van vetzuren en glycogeen. De inzet van de 4 energiesystemen is de verklaring voor de afname van het vermogen met de tijd die Pete Riegel gevonden heeft. In de grafiek hebben we inzichtelijk gemaakt hoe de inzet van de 4 energiesystemen in de praktijk als functie van de inspanningsduur verloopt.

Uit “Lopen op Vermogen” van Ron van Megen en Hans van Dijk.

Hoe zit het bij honden? Gebruiken die ook de 4 energiesystemen zoals bij mensen?
Honden zijn van nature uithoudingsvermogen-dieren. Ze hebben een hoog oxidatievermogen en zijn goed aangepast aan uithoudingsactiviteiten. Er is zelfs een discussie of honden spiervezels hebben die volledig anaëroob zijn! Dat betekent echter niet dat het cardiovasculaire uithoudingsvermogen niet kan worden verbeterd. Aërobe cardiovasculaire conditionering zal het hartslagvolume, de bloedstroom en de zuurstofopname verhogen, terwijl de hartslag in rust wordt verlaagd.

Om meer te weten over het aerobe of anaerobe vermogen van de hond wil ik verwijzen naar het artikel “Exercise physiology of the Canine Athlete” van Ralp Millard uit 2016. Een goed algemeen begrip over de fysiologische functie van het lichaam van de hond is belangrijk als basis om te begrijpen hoe je hond z’n systemen inzet tijdens het canitrailen. Honden blijken skeletspieren te hebben met superieure oxidatieve capaciteiten. Zelfs de minst oxidatieve spiervezels bij honden hebben een aanzienlijk vermogen tot aëroob metabolisme in vergelijking met snelle vezels van andere soorten.

Het lijkt er volgens onderzoeken dus op dat honden veel minder als mensen gebruik maken van het op glycogeen gebaseerde systeem en meer op het op vetzuren gebaseerde energiesysteem. De vier energiesystemen die gebaseerd zijn op de mens zijn dus niet exact hetzelfde als de energiesystemen van de hond.Er zijn wezenlijke verschillen.

In plaats van glycogeen gebruiken sledehonden andere energiebronnen zoals spiertriglyceriden (de reeds aanwezige vetvoorraad in de cellen). Honden zijn waarschijnlijk in staat tot deze vorm van metabolisme vanwege hun aangeboren vermogen om vrije vetzuren te gebruiken, hun vermogen om hoge niveaus van training in uithoudingsactiviteiten uit te voeren en de consumptie van een dieet met een hoog percentage vet als een van de componenten. De skeletspier van honden bestaat voornamelijk uit spiervezels van type I, IIA en IIAX, die allemaal in staat zijn tot een hoog oxidatief metabolisme. Zeer aerobe zoogdieren zoals honden hebben een verhoogd vermogen om op vet gebaseerde substraten te gebruiken voor het energiemetabolisme.  Het vetrijke, eiwitrijke dieet van sledehonden kan helpen om de spierglycogeenvoorraden te behouden tijdens het sporten.

Het is vrij algemeen aanvaard dat de skeletspier van honden een relatief hoog vermogen heeft tot aëroob metabolisme. Het is waarschijnlijk dat honden veranderingen in het spiervezeltype ervaren als reactie op inspanning. Echter het gebrek aan verandering in capillaire dichtheid in skeletspieren na duurtraining suggereert dat microcirculatie van ongetrainde jachthonden al voldoende is om te voldoen aan de eisen van duurtraining of dat de overbelasting die nodig is om veranderingen te bevorderen in deze onderzoeken niet werd bereikt. Zelfs ongetrainde honden hebben een hoge aerobe capaciteit en lijken genetisch aangepast te zijn voor efficiënte zuurstofextractie en -gebruik. Het is echter belangrijk om een ​​ongetrainde hond niet te verwarren met een zittende, inactieve of zwaarlijvige hond.

Duurtraining is echter waarschijnlijk zeer gunstig voor de algehele gezondheid van honden en een verbeterde atletische functie. Krachttraining vergroot de omvang van type II-vezels meer dan type I. Training met hoge weerstand verhoogt het aantal contractiele eiwitten in type II-vezels, waardoor het dwarsdoorsnede-oppervlak en de kracht die ze kunnen genereren, toenemen. Men denkt dat de vergroting van spieren die optreedt bij krachttraining meestal optreedt als gevolg van hypertrofie van spiervezels en niet van hyperplasie (toevoegen van spiervezels). Kracht bij honden heeft voornamelijk te maken met snelheid en het vermogen om lasten te dragen of te trekken. Kracht is ook belangrijk voor honden die zeer snel moeten accelereren en vertragen, zoals honden die deelnemen aan behendigheidswedstrijden. Net als kracht wordt de sprintsnelheid ook het meest beïnvloed door type II spiervezels.

Kortdurende trainingsprogramma’s met maximale intensiteit zijn het meest geschikt om een ​​toename van kracht of snelheid te bevorderen. Naast het conditioneren van de spieren van de ledematen is het ook belangrijk om te focussen op de wervelkolomspieren. Tijdens sprintoefeningen is waargenomen dat de wervelkolomspieren als een van de eersten vermoeid raken. Lopen op een helling op de loopband en bergopwaarts sprinten zijn goede activiteiten om de spieren te versterken, inclusief de wervelkolomspieren. Andere versterkende oefeningen zijn rennen of racen, weerstandsbelastingen trekken of dragen, tegen iets in zwemmen en draven of rennen op hellingen of trappen. Het uitvoeren van krachttraining kan de grootte van spiergroepen en de kracht die ze kunnen genereren vergroten.

Er is zoals blijkt uit het artikel al veel wel onderzocht maar ook nog heel veel niet. Ik vroeg mij af of de energiesystemen van de mens dezelfde waren als de energiesystemen van de hond. Mijn conclusie tot nu toe is…NEE. Er zijn overeenkomsten maar het energiesysteem van onze lieve viervoeters is anders als die van mensen. Omdat de honden wezenlijk een ander energiesysteem gebruiken tijdens het canitrailen is het natuurlijk ook logisch om de voeding daarop aan te passen. uiteraard is dat weer een ander onderwerp maar wel een logisch gevolg van….

c

VERTALING: Voor wie meer hierover wil weten heb ik een vertaling van een deel van het artikel toegevoegd:

A. Skeletspiercellen
Skeletspiercellen spelen een grote rol bij lichaamsbeweging en het bepalen van atletische prestaties, en het is belangrijk om de structuur en functie ervan te begrijpen. Het spierstelsel is een verzameling samentrekkende eenheden die de krachten leveren om verschillende functies uit te voeren, zoals voortbeweging, houding, ademhaling en bloedsomloop. De drie soorten spieren in het lichaam zijn de skeletspier, de gladde spier en de hartspier. Deze sectie richt zich op de skeletspierfysiologie.Skeletspieren worden ingedeeld in typen op basis van de specifieke individuele contractiele en metabolische eigenschappen van elke cel. Een algemeen classificatieschema verdeelt spiervezels op basis van hun contractiesnelheid, wat het resultaat is van hun contractiele en metabolische eigenschappen. Over het algemeen worden spiervezels beschouwd als slow twitch (type I) of fast twitch (type II). Type I-vezels bevatten hogere niveaus van oxidatieve enzymen, myoglobine en mitochondriën en zijn zeer geschikt om aerobe activiteiten uit te voeren en vermoeidheid te weerstaan. Type II-vezels hebben kleinere hoeveelheden oxidatieve enzymen en beperkte aerobe mogelijkheden. Type II-vezels bevatten echter grote hoeveelheden glycolytische enzymen voor het anaërobe metabolisme en zijn in staat hogere spanningsniveaus en verkortingssnelheid te genereren, maar zijn veel minder bestand tegen vermoeidheid dan type I-vezels.Honden zijn vrij uniek omdat hun snelle vezels, naast de aerobe eigenschappen van slow twitch-vezels, ook aanzienlijke oxidatieve eigenschappen hebben. Er is zelfs significant bewijs dat suggereert dat er geen puur glycolytische spiervezels aanwezig zijn in de skeletspieren van de romp en ledematen van honden. Er is gesuggereerd dat de enige locatie van type IIB-spiervezels bij honden in de larynxspieren (in het strottenhoofd) is. Er wordt aangenomen dat eerdere onderzoeken die alleen op immunokleuring waren gebaseerd, hebben geleid tot een verkeerde classificatie van spiervezels. Nieuwere studies hebben elektroforese, immunoblots, immunohistochemie en beeldanalyse geïmplementeerd om spiervezels van honden te karakteriseren.Momenteel worden vijf belangrijke vezeltypes beschreven in de romp- en ledematenspieren van honden, waaronder drie zuivere vezels (I, IIA en IIX) en twee hybride vezels (I+IIA en IIAX). De oxidatieve/glycolytische verhouding van hondenspiervezels neemt af van type I (hoogste) naar IIX (laagste). Type IIA is intermediair, met beide hybriden tussen hun respectievelijke zuivere isovormen. De afname van het oxidatieve vermogen van type I naar type IIX is drie tot vier keer minder dan bij andere zoogdieren, wat een andere bevinding is die de superieure oxidatieve capaciteit van de skeletspieren van honden ondersteunt. Zelfs de minst oxidatieve spiervezels bij honden hebben een aanzienlijk vermogen tot aëroob metabolisme in vergelijking met snelle vezels van andere soorten. De maximale verkortingssnelheid van spiervezels van honden neemt toe van type I (traagste) naar type IIX (snelste).

c

B. Spierpijn en Vermoeidheid
Vermoeidheid is een disbalans tussen de ATP-behoefte van de spieren en het vermogen om ATP te produceren. Tijdens inspanning neemt de behoefte aan ATP door skeletspieren dramatisch toe. Omdat de componenten die nodig zijn om ATP-niveaus te regenereren uitgeput raken, is er minder ATP beschikbaar om energie te leveren voor aanhoudende spiercontractie, wat resulteert in een onvermogen om te oefenen of te presteren op hetzelfde niveau of tempo als voorheen. Fosfaat is een van de componenten die nodig zijn voor de vorming van ATP. Wanneer ATP-vorming de ATP-consumptie niet kan bijhouden, hopen zich overmatige anorganische fosfaationen op in de spiercel. Hoge concentraties fosfaationen kunnen direct interfereren met de kruisbrugging van actine en myosine, en ook de calciumafgifte uit het sarcoplasmatisch reticulum remmen. Melkzuur (lactaat) is een eindproduct van het glucosemetabolisme via de glycolytische route. Lactaat wordt gevormd tijdens omstandigheden van onvoldoende zuurstoftoevoer naar spieren of door spiervezels met een laag aantal mitochondriën. Ophoping van melkzuur als gevolg van anaëroob metabolisme in spiercellen kan ook enzymen remmen die betrokken zijn bij de productie van ATP.

Glycogeen is een belangrijke energiebron die tijdens inspanning wordt gebruikt. Uitputting van spierglycogeen is een kritieke factor die verband houdt met vermoeidheid bij topsporters tijdens langdurige inspanning.  Sledehonden zijn een goed voorbeeld van een topsporter. Canne-atleten met een hoog uithoudingsvermogen kunnen een opmerkelijk vermogen hebben om de spierglycogeenconcentraties te handhaven tijdens perioden van langdurige inspanning. Ondanks de beperkte inname van koolhydraten ontwikkelden sledehonden die gedurende 5 opeenvolgende dagen 160 km (99,4 mijl) per dag renden, geen cumulatieve spierglycogeendepletie.
Op de eerste trainingsdag was er een afname van het spierglycogeengehalte; elk van de volgende trainingsperioden resulteerde echter in een stabiel spierglycogeengehalte, dat hoger was dan het gehalte na de eerste dag. Er is vastgesteld dat spierglycogeenbehoud bij duursporters, zoals sledehonden, optreedt als gevolg van verzwakking van uitputting in plaats van snelle aanvulling. Tijdens het eerste deel van meerdaagse duurraces gebruiken sledehonden een aanzienlijk deel van de spiermassa glycogeen. Op de daaropvolgende dagen gebruiken ze slechts een klein percentage van hun resterende spierglycogeenvoorraden. In plaats van glycogeen gebruiken sledehonden andere energiebronnen zoals spiertriglyceriden.

Honden zijn waarschijnlijk in staat tot deze vorm van metabolisme vanwege hun aangeboren vermogen om vrije vetzuren te gebruiken, hun vermogen om hoge niveaus van training in uithoudingsactiviteiten uit te voeren en de consumptie van een dieet met een hoog percentage vet als een van de componenten. De skeletspier van honden bestaat voornamelijk uit spiervezels van type I, IIA en IIAX, die allemaal in staat zijn tot een hoog oxidatief metabolisme. Zeer aerobe zoogdieren zoals honden hebben een verhoogd vermogen om op vet gebaseerde substraten te gebruiken voor het energiemetabolisme.  Het vetrijke, eiwitrijke dieet van sledehonden kan helpen om de spierglycogeenvoorraden te behouden tijdens het sporten.

Evaluatie van gevaste ratten die aan verschillende perioden van herhaalde inspanning werden onderworpen, toonde vergelijkbare resultaten van spierglycogeenbehoud, wat suggereert dat metabolische aanpassingen bepaalde soorten, zoals honden, in staat stellen spierglycogeenvoorraden te behouden tijdens perioden van herhaalde inspanning. Er kan een kritische concentratie van spierglycogeen zijn die het lichaam beschermt tegen overmatige consumptie tijdens herhaalde inspanning. Vergeleken met mensen kunnen geconditioneerde hondensporters een voordeel hebben met betrekking tot langdurige inspanning op basis van hun zeer aerobe metabolisme en het vermogen om alternatieve substraten te gebruiken voor energie en onderhoud van spierglycogeenvoorraden.
c

C. Conditionering en training van skeletspieren
Conditionering van skeletspieren omvat het uitvoeren van fysieke oefeningen die de spieren voorbereiden op de specifieke taak die ze moeten uitvoeren. Training heeft betrekking op het incorporeren van de specifieke oefening in het type sportevenement of activiteit waar de hond bij betrokken zal zijn. Een deel van de training omvat ook gedragsverandering die nodig is om de specifieke activiteit uit te voeren. Tijdens inspanningstraining worden atleten vaak gepusht om een ​​activiteit uit te voeren totdat ze fysiek niet meer in staat zijn om door te gaan. Dit wordt gewoonlijk het overbelastingsprincipe genoemd, dat verwijst naar de noodzaak dat een systeem wordt uitgeoefend op een niveau dat verder gaat dan het effect dat training gewend is. Door het systeem in een overbelaste toestand te plaatsen, past het zich aan nieuwe omstandigheden aan, waardoor het systeem beter in staat is om een ​​taak op een hoger prestatieniveau uit te voeren. Dit principe is van toepassing op het cardiovasculaire systeem, het bewegingsapparaat en andere lichaamssystemen. Factoren die overbelasting beïnvloeden, zijn onder meer de intensiteit, duur en frequentie van een bepaalde oefening. De meeste soorten oefentraining kunnen worden onderverdeeld in duur- of krachttraining. Het is belangrijk dat bij de training gebruik wordt gemaakt van de systemen en structuren die bij de activiteit betrokken zijn. Dit is een trainingsprincipe dat specificiteit wordt genoemd. Een hond die bijvoorbeeld deelneemt aan een sport waarbij hij moet trekken, zou er beter aan doen om te rennen terwijl hij tegen weerstand in trekt, in plaats van langdurig te draven op een loopband. Bij mensen resulteert het deelnemen aan trainingsactiviteiten die gericht zijn op specifieke spiergroepen in aanpassingen in de spiertypes waarop wordt getarget. Uithoudingsoefeningen, zoals het lopen van lange afstanden met een submaximale hartslag, verhogen bijvoorbeeld het vermogen om op een aerobe manier energie te produceren door de haarvaten en mitochondriën te vergroten, vooral in type I-spiervezels.

Een hoog uithoudingsvermogen is erg belangrijk bij honden die deelnemen aan langdurige lichaamsbeweging, zoals sporthonden, hoeden en honden die op lange afstand racen. Uithoudingsvermogen heeft betrekking op het vermogen van een spier of een groep spieren om veel herhalingen van samentrekking te ondergaan bij lage belasting. Duurtraining richt zich meestal op specifieke spiergroepen die betrokken zijn bij de specifieke actie en duurt lang, meestal langer dan 15 minuten. Duuroefeningen voor honden omvatten draven, rennen, zwemmen, land- en onderwaterloopbandactiviteiten en sleeën over lange afstanden. Eerder werd aangenomen dat duurtraining niet leidt tot een toename van type I-spiervezels. Meer recent onderzoek geeft aan dat langdurige duurtraining een verschuiving van type II-spiervezels naar type I bij mensen kan bevorderen. Andere veranderingen die verband houden met langdurige duurtraining zijn onder meer een toename van de capillaire dichtheid en vasculariteit van spierweefsel, waardoor de afgifte van zuurstof toeneemt.

De kwestie van de conversie van het spiervezeltype na duurtraining bij mensen blijft enigszins controversieel, maar kan worden verklaard door het feit dat spiervezels worden geclassificeerd door ze te kleuren en omdat hun aerobe capaciteiten zijn veranderd, vezels die in classificatie op het randje stonden, kunnen “verschuiven” in een andere categorie.

Studies hebben de aanpassing van de skeletspieren bij honden geëvalueerd tijdens perioden van duurtraining. Een studie van jachthonden die uithoudingsoefeningen ondergingen, toonde niet de biochemische en histochemische aanpassingen in skeletspieren die zijn gevonden in sommige onderzoeken waarbij mensen betrokken waren. Foxhounds lieten geen veranderingen zien in de activiteit van succinaatdehydrogenase (SDH), spiervezeltype of capillaire dichtheid van skeletspieren na een duurtrainingsprogramma van 12 weken. Deze bevindingen contrasteren met die van mensen, die na duurtraining wel detecteerbare skeletspieraanpassingen ondergaan. SDH is een maat voor de oxidatieve capaciteit van een spier. Er was geen verschil in SDH-activiteit, spiervezelkleuring of capillaire dichtheid bij getrainde en ongetrainde jachthonden, wat suggereert dat een ongetrainde hond al goed geschikt is om het zeer oxidatieve metabolisme van duurtraining te ondersteunen, of dat het trainingsprogramma dat in dat onderzoek werd gebruikt, was niet uitdagend genoeg om te resulteren in spiervezelveranderingen. Het ontbreken van een verandering in de kleuring van het vezeltype na duurtraining kan de theorie ondersteunen dat honden, zoals jachthonden, tijdens inspanning sterk afhankelijk zijn van het oxidatieve enzymmetabolisme, onafhankelijk van het patroon van rekrutering van motoreenheden.

Een andere studie concludeerde echter dat duurtraining een verschuiving van type II- naar type I-spiervezels kan veroorzaken. Beagles die 5 dagen per week gedurende 55 weken op een loopband trainden, toonden een toename van type I-vezels in de thoracale spinale spieren en de triceps-spier. Het unieke karakter van de skeletspier van honden en de tekortkomingen van verschillende kleurings- en beeldvormingstechnieken hebben de classificatie van de skeletspier van honden tot een moeilijke taak gemaakt, laat staan ​​het classificeren van veranderingen als gevolg van duurtraining. Het is vrij algemeen aanvaard dat de skeletspier van honden een relatief hoog vermogen heeft tot aëroob metabolisme. Het is waarschijnlijk dat honden veranderingen in het spiervezeltype ervaren als reactie op inspanning; enkele van de gedeelde kenmerken van type I en type II vezels bij honden hebben echter geleid tot verkeerde classificatie, en daarom onzekerheid in mogelijke veranderingen in spieren en hun vezeltypes.1 Nieuwere technieken die worden gebruikt om hondenspiervezeltypes te identificeren, kunnen inzicht verschaffen in de identificatie van mogelijke conversie van het vezeltype als gevolg van duurtraining. Naast een gebrek aan concreet bewijs ter ondersteuning van de theorie van de conversie van het spiervezeltype, hebben honden die uithoudingsoefeningen ondergaan in sommige onderzoeken geen toename laten zien van de capillaire dichtheid van de spieren, de capillaire vezelverhouding of de capillaire oppervlakte tot vezelverhouding. Het gebrek aan van een verandering in capillaire dichtheid in skeletspieren na duurtraining suggereert dat microcirculatie van ongetrainde jachthonden al voldoende is om te voldoen aan de eisen van duurtraining of dat de overbelasting die nodig is om veranderingen te bevorderen in deze onderzoeken niet werd bereikt. Zelfs ongetrainde honden hebben een hoge aerobe capaciteit en lijken genetisch aangepast te zijn voor efficiënte zuurstofextractie en -gebruik.

Het is echter belangrijk om een ​​ongetrainde hond niet te verwarren met een zittende, inactieve of zwaarlijvige hond. Er is een gebrek aan onderzoeken naar veranderingen in de skeletspieren bij sedentaire honden of honden met overgewicht na het ondergaan van een training. Het is waarschijnlijk dat ongetrainde maar actieve honden voordelen hebben ten opzichte van sedentaire of zwaarlijvige honden op cellulair niveau van skeletspieren. Significante biochemische en histochemische veranderingen moeten nog worden gedocumenteerd bij sedentaire honden na het ondergaan van een duurtraining. Duurtraining is echter waarschijnlijk zeer gunstig voor de algehele gezondheid van honden en een verbeterde atletische functie. Misschien kunnen toekomstige studies voorheen onbekende aanpassingen van de skeletspieren van honden ontdekken, die uniek verschillen van die van mensen en andere soorten.

Andere aanpassingen en veranderingen in lichaamssystemen treden op na duurtraining die waarschijnlijk betere prestaties tijdens inspanning mogelijk maken. Hoewel er mogelijk geen specifieke biochemische of histochemische verandering in spieren is, is er enige ondersteuning dat uithoudingsoefening de functionele gasuitwisselingseigenschappen van bloedweefsel van skeletspieren bij honden kan verbeteren. Uit een onderzoek waarin uithoudingsgetrainde honden en honden met één ledemaat geïmmobiliseerd werden geëvalueerd, bleek dat uithoudingsgetrainde honden een verhoogde VO2 max hadden bij een constante snelheid van zuurstofafgifte, voornamelijk als gevolg van een verhoogde zuurstofdiffusiegeleiding (DO2) in de skeletspieren. Een interessante ontdekking was echter dat er ondanks een afname van het spiergewicht met 31% geen verschil was in VO2 of DO2 tussen geïmmobiliseerde honden en een controlegroep tijdens inspanning.

Kracht van spier verwijst naar de maximale kracht die een spier of een groep spieren kan genereren tijdens één herhaling. Spierkracht gaat gepaard met een toename van de spieromvang (hypertrofie). Type II-spiervezels zijn in staat om meer kracht per dwarsdoorsnede te ontwikkelen en met een hogere snelheid samen te trekken dan type I-vezels. Krachttraining vergroot de omvang van type II-vezels meer dan type I. Training met hoge weerstand verhoogt het aantal contractiele eiwitten in type II-vezels, waardoor het dwarsdoorsnede-oppervlak en de kracht die ze kunnen genereren, toenemen. Men denkt dat de vergroting van spieren die optreedt bij krachttraining meestal optreedt als gevolg van hypertrofie van spiervezels en niet van hyperplasie (toevoegen van spiervezels). Kracht bij honden heeft voornamelijk te maken met snelheid en het vermogen om lasten te dragen of te trekken. Kracht is ook belangrijk voor honden die zeer snel moeten accelereren en vertragen, zoals honden die deelnemen aan behendigheidswedstrijden. Net als kracht wordt de sprintsnelheid ook het meest beïnvloed door type II spiervezels.

De verdeling van bepaalde vezeltypes is ook afhankelijk van genetische factoren. Sprintrassen, zoals windhonden, hebben een groter percentage type II-spiervezels, terwijl rassen zoals foxhounds grotere percentages type I-vezels hebben en meer bedreven zijn in uithoudingsvermogen. Kortdurende trainingsprogramma’s met maximale intensiteit zijn het meest geschikt om een ​​toename van kracht of snelheid te bevorderen. Naast het conditioneren van de spieren van de ledematen is het ook belangrijk om te focussen op de wervelkolomspieren. Tijdens sprintoefeningen is waargenomen dat de wervelkolomspieren als een van de eersten vermoeid raken. Lopen op een helling op de loopband en bergopwaarts sprinten zijn goede activiteiten om de spieren te versterken, inclusief de wervelkolomspieren. Andere versterkende oefeningen zijn rennen of racen, weerstandsbelastingen trekken of dragen, tegen jets in zwemmen en draven of rennen op hellingen of trappen. Het uitvoeren van krachttraining kan de grootte van spiergroepen en de kracht die ze kunnen genereren vergroten. Het tegenovergestelde is waar als de skeletspier wordt blootgesteld aan perioden van onbruik of immobilisatie. Onder deze omstandigheden ondergaan de spieren atrofie en verminderde spierkracht van de ledemaat. Een studie die spieratrofie als gevolg van immobilisatie evalueerde, vond dat immobilisatie van het achterbeen gedurende een periode van 10 weken de diameter van type II-vezels met 50% en type I-vezels met 35% verminderde in de vastus lateralis-spier en maximale productie van tetanische torsie door de aangedane ledemaat nam met 50% af. Toen ze uit de geïmmobiliseerde toestand werden verwijderd, vergrootten groeihormonen de spiervezels en de sterkte van de eerder geïmmobiliseerde ledemaat tijdens de herstelperiode significant meer dan een controlegroep.

c

D. Het cardiovasculaire systeem
Het primaire doel van het cardiovasculaire systeem is het leveren van zuurstof en voedingsstoffen aan de weefsels van het lichaam, het verwijderen van afvalstoffen en het helpen bij temperatuurregulatie. Om deze taken uit te voeren, werkt het cardiovasculaire systeem samen met het ademhalingssysteem. Tijdens inspanning moet het hartminuutvolume toenemen in verhouding tot de toename van de stofwisseling. Bij menselijke atleten is er een lineair verband tussen het percentage maximale zuurstofopname (VO2 max) en het hartminuutvolume. Het hartminuutvolume is de hoeveelheid bloed die elke minuut door het hart in de aorta wordt gepompt en wordt bepaald door het product van de hartslag en het per hartslag uitgestoten bloedvolume (slagvolume). Dit bepaalt op zijn beurt de hoeveelheid bloed die door de bloedsomloop stroomt. Een verhoogde vraag naar zuurstof en voedingsstoffen door skeletspieren tijdens inspanning vereist een toename van het hartminuutvolume en herverdeling van bloed van inactieve organen naar actieve skeletspieren.

Er is onderzoek gedaan naar het effect van inspanning op het cardiovasculaire systeem van honden. Net als bij mensen zijn er veranderingen in het cardiovasculaire systeem van honden nodig om te voldoen aan de metabole behoeften van skeletspieren tijdens inspanning. Sledehonden, enkele van de meest elite hondenatleten, hebben tijdens maximale inspanning onschatbare informatie opgeleverd over het cardiovasculaire systeem. De hartslag van sledehonden kan dramatisch toenemen bij het begin van de training. De hartslag kan toenemen van een rustfrequentie van 50 slagen per minuut tot 300 slagen per minuut en blijft tussen de 250 en 300 slagen per minuut tijdens een duurloop van 60 minuten. Foxhounds die trainen op een loopband vertonen vergelijkbare trends in hartslagveranderingen. De hartslag blijft toenemen naarmate honden worden onderworpen aan toenemende niveaus van submaximale lichaamsbeweging. Wanneer jachthonden een staat van maximale inspanning op de loopband bereiken (ongeveer 12 km/u op een helling van 28%), nadert de hartslag 300 slagen per minuut. Bij het vergelijken van de hartslag van getrainde en ongetrainde jachthonden op verschillende niveaus van submaximale inspanning, hebben getrainde honden gemiddeld een hartslag die 14 slagen per minuut lager is dan ongetrainde honden op elk niveau van gemeten submaximale inspanning.

Zoals al eerder benoemd is dit to nu toe wat ik tijdens mijn zoektocht heb gevonden en kan delen. Uiteraard zijn tips over andere artikelen mbt dit onderwerp van harte welkom.