22 mijl Cani-Trail UK een feestje voor Quasar

Vorig jaar kwam ik in contact met Jon Fletcher, eigenaar van Red Kite Trail Events, en spraken we over en weer over het canitrailen en over zijn plannen voor een eerste Canitrail in Wales. Na de Strondog Ultra Trail in Duitsland vorig jaar was ik op zoek naar een mooie uitdaging voor mij en Quasar. En deze leek me wel wat…Alleen die 22 mijl zou onze langste afstand samen worden. Spannend.

Zodra de inschrijving mogelijk was heb ik Quasar en mij ingeschreven voor dit avontuur in Wales. Het gebied kende ik niet, maar wel de Brecon Beacons die er vlakbij in de buurt waren en mijn eerste ultratrail van 55km was in het Lake District in Engeland. Dus Engeland en wat me daar te wachten stond was niet onbekend voor mij. Spontaan als ik was had ik mij echter ook opgegeven voor de 70km Ultratrail in Finland die ongeveer 4 weken ervoor was maar dan zonder hond. Die twee lange afstanden zouden wel erg dicht bij elkaar liggen en ik vroeg me af of ik dan wel voldoende hersteld zou zijn voor de Cani-Trail in Wales. Maar goed, dat zag ik dan wel…

In de voorbereidingen met Quasar bouwden we het aantal wekelijkse kilometers op zoals ik dat met al mijn ultra’s doe. Ik doe liever 4 verschillende trainingen in 2 dagen met een totaal van 30km tot 40km dan 1 grote training van 40km. Deze manier van trainen is minder blessuregevoelig en past bij het principe van het opdelen van je ultratrail in kleinere stukken. Bij Quasar was de opbouw wat milder, maar wel in blokken zoals dat ook bij de endurance voor paarden wordt gedaan. Dat werkte goed bij hem en bij mij…

In overleg met Jeannie van IcePaw hadden we een mooie ondersteuning in onze voorbereiding door supplementen voor de pezen en gewrichten dagelijks toe te voegen aan z’n voeding. Quasar is tenslotte een grote herder en al die kilo’s en de belasting op z’n pezen en gewrichten zijn op een lange afstand wel iets waar ik vooraf veel mee heb rekening gehouden.

Om de twee weken hield de hondenmasseuse Saskia een vinger aan de pols en werden sommige spieren die wat vast zaten op tijd onder handen genomen zodat we konden blijven trainen vanuit ontspanning en souplesse. Ook bij de osteopaat Martine werd nog eens bevestigd dat hij gewoon wat klein onderhoud nodig had…blijkbaar hadden we een mooie balans gevonden in training, rust, voeding. Dat gaf heel veel vertrouwen.

Maar…vorig jaar toen we in Zweden waren was er juist met de voeding een probleem. Als je geen diepvriezer in de buurt hebt dan kon ik geen vers vlees geven wat hij normaal dagelijks krijgt. Dus na een oproepje op de Canitrail FB-pagina zijn we gaan experimenteren met gestoomd houdbaar vlees. Na wat mislukte pogingen, want Quasar liet het gewoon staan, heb ik de hulp ingeroepen van Sabine van Meat&Bones. Ook voor haar werd dit een hectisch traject en was mijn vraag ongebruikelijk. Ik wilde advies van haar over wat we het beste konden doen zodat Quasar goed gevoed aan de start kon staan van de 22mijl Canitrail in Wales.  Nadat we diverse dingen hadden uitgesloten en onderzocht kwam 4 dagen voor ons vertrek het advies: probeer eens de Darf brokken en worsten. Meteen online besteld en de dag erna begonnen met een eerste voorzichtige portie. Quasar at de houdbare worst met smaak op en keek of er nog meer kwam…YES. Meteen een hele rits gekocht en ingepakt. Op naar Wales.

D-day, zaterdag 5 oktober, waren we lekker vroeg op omdat ik Quasar 2 uur voorafgaand aan de start een licht ontbijtje wilde geven en mezelf wilde trakteren op een lekker stevig Engels ontbijt. De vissoep werd door Quasar niet aangeraakt…maar over water maakte ik me geen zorgen. Er was meer dan genoeg water gevallen de dagen ervoor en Quasar drinkt liever vers regenwater als water uit de kraan. Na een verlate briefing pakte ik m’n racevest met alles erin om ons onderweg volledig te kunnen verzorgen (inclusief EHBO-set voor mens en hond). Quasar in zijn vertrouwde tuig van Neewa en op naar de startlokatie ergens verstopt in een doodlopend steegje.

De start zou geen massastart zijn maar door de vertraging stonden er al heel wat canitrailers in het weiland te wachten totdat ze mochten beginnen. Waar we op zaten te wachten weet ik niet, maar het aantal honden dat om ons heen begonnen te blaffen werden met de seconde meer. Ook het aantal honden die naar elkaar uitvielen werden er steeds meer. Met Quasar dan ook zo ver mogelijk van deze hektiek gaan staan om vervolgens rustig naar de start op te schuiven zodra het kon.

Met Quasar heb ik nog niet aan veel canitrail-evenementen kunnen meedoen omdat ik natuurlijk zelf de nodige canitrails organiseer of omdat ze op tijden vielen dat ik aan het werk moest. Dus dit was voor ons beiden best wel spannend. Vooraf had ik gekozen voor een schoen van Icebug om optimaal grip te kunnen houden op erbarmelijk modderige ondergronden. De eerste kilometers ging omhoog over gras, door modderige single tracks en over brede kiezelpaden…meteen een mooie kennismaking met het overige te verwachten parcours. In deze eerste kilometers deed Quasar zoals gewoonlijk een mooi hoopje die we natuurlijk ook meteen opruimden, want het was expliciet benoemd door de organisatie dat als je erop betrapt werd dat je het niet opruimde er een fikse boete tegenover stond. Dus een paar kilometer lang met een rood gevuld poepzakje over de paden gelopen totdat ik organisator Jon op zijn quad tegenkwam en vroeg of ik het bij hem mocht achterlaten. Gelukkig daar was ik vanaf…

Quasar liep met een mooie zachte focus, ontspannen in een tempo tussen de 11km en 12km, oortjes naar achteren op mij gericht, staart in een vrolijke krul…Ik kon niet anders als ontzettend trots zijn op deze kanjer en genieten van zijn enthousiasme en ‘steady pace’:) Quasar bleef in zijn comfortabele tempo lopen, een snelheid die ik als ik alleen loop zeker niet als makkelijk ervaar. Mijn mantra was “ontspan-ontspan-ontspan” om technisch zo goed mogelijk te kunnen blijven lopen op dit parcours en in zo’n tempo. Mijn benen voelden goed, echter mijn voeten waren niet zo blij met het vele asfalt in het parcours. Daarvoor waren de Icebugs ( zonder demping) waarvoor ik had gekozen niet op gemaakt. De korte herstelperiode tussen de ultratrail in Finland en deze Canitrail bleek uiteindelijk geen enkel problemen op te leveren dankzij de trekkracht van Quasar. Dat is dan weer het voordeel van het canitrailen…ik kan mooi ‘meeliften’ op de trekbeweging van mijn hond.  Af en toe moest Quasar stil blijven staan omdat ik  foto’s en filmpjes van deze mooie omgeving wilde maken om na afloop nog maanden van te kunnen genieten:)

De echte steile heuvels omhoog wandelden we in een zo’n hoog mogelijk powerwalk-tempo en de echt steile afdalingen hield ik de rem erop. Ook op de moeilijk begaanbare paden die meer op rotsige beekjes leken moest Quasar zich aan mij aanpassen, want als het aan hem had gelegen…. Maar voor het overgrote deel heeft Quasar van mij de ruimte gekregen om te mogen bepalen wat we gingen doen, welk pad we liepen, hoe hard we gingen, wanneer we gingen drinken en eten en bij wie we even wat langer samen bleven lopen. Veel commando’s geven onderweg of verbale aanmoedigingen waren totaal niet nodig. Hij volgde het spoor van de andere canitrailers voor ons dus benoemen dat hij naar links of rechts moest was niet nodig…hij wist het vaak al eerder als dat ik de pijl had gezien 🙂 De stilte van de omgeving, de lichaamstaal van Quasar, het plensen door de kniediepe plassen, het wroeten door de modder, de geur van herfstige varens… alle zintuigen stonden voor 100% open en waren aan het werk. De euforie die ik tijdens deze Canitrail heb gevoeld en het intense plezier van mijn krachtpatser die hier helemaal in z’n element was ontroerde mij. Af en toe heb ik een paar traantjes van puur geluk gelaten.

En de finish?! Die was er weer veel te snel!!!

En Quasar?! Die mag nu lekker bijkomen van ons avontuur.

We will be back XXX