Honden doen vaak mee aan op prestaties gebaseerde competitieve en recreatieve activiteiten, variërend van flyball tot sledehondensport tot behendigheid, en voeding wordt steeds vaker gebruikt om het potentieel en uithoudingsvermogen van een dier te maximaliseren. Elke hondenactiviteit heeft unieke vereisten voor prestaties, die de calorische behoeften en het metabolisme van individuele dieren beïnvloeden.

Honden zijn geen mensen
Aanpassing van de voeding kan de sportieve prestatie van je hond  beïnvloeden. Een groeiend aantal bewijzen suggereert best practices voor dieetaanpassing bij deze honden, maar wees hierin wel realistisch. Laat je niet verleiden door allerlei advertenties. Weet wat je sporthond nodig heeft en dat is in ieder geval niet hetzelfde als wat wij sportende mensen nodig hebben.
c
HEEFT ELKE HONDEN-“ATLEET” MEER CALORIEËN NODIG?
Calorieën leveren de brandstof voor werk. De normale activiteit van de meeste huisdieren vereist:1

(90–110) × (ideaal lichaamsgewicht in kg)0.75 = kcal Q 24 H

Extra activiteit vereist meer calorieverbruik. Dierenartsen hebben de rustenergiebehoefte vaak vermenigvuldigd met een factor om rekening te houden met het activiteitsniveau van een hond.2  De toename van het energieverbruik door werkhonden is echter direct gerelateerd aan de afstand die tijdens dat werk wordt afgelegd.

Calorieën op basis van afstand

Studies suggereren dat rennende honden ongeveer 1,1 kcal/kg per afgelegde km nodig hebben.1

• Honden met langere ledematen hebben minder energie nodig om te draven dan honden met korte benen (0,6 versus 1,3 kcal/kg per km).3
• Honden die korte afstanden afleggen, hebben daarom minder calorieën nodig dan vergelijkbare honden die grotere afstanden afleggen. Sprintende windhonden hebben bijvoorbeeld slechts ongeveer 10% meer calorieën nodig op de racedag in vergelijking met actieve honden die niet racen.
• Husky’s die sleden trekken in koud weer over langere afstanden, hebben tot 8x de normale energiebehoefte nodig.1

Calorieën op basis van de duur van de oefening

Veel hondensporten vereisen een consistente hoeveelheid oefening van deelnemers.

• Korte uitbarstingen van explosieve activiteit, die veel voorkomen bij sporten als flyball of behendigheid, vereisen slechts kleine toenames in calorieën.
• Omgekeerd vereisen duursporten, zoals veldwedstrijden, jagen en karren trekken, meer energie, gezien de grotere afstand die honden moeten afleggen.

Dergelijke informatie kan worden gebruikt om hondensporten te classificeren op basis van de verwachte energiebehoeften (tabel 1).4

Naast de afstand en de duur van de oefening, moeten ook andere factoren in overweging worden genomen, zoals thermische belasting, terrein of helling en de omgevingstemperatuur.

Note: 10 miles = 16,1km / 2 miles = 3,2km

c
CALORIEËN OMZETTEN IN ARBEID

De rol van spieren

Spieren stellen honden in staat om activiteiten uit te voeren, en spiervezels worden over het algemeen geclassificeerd als type i (slow twitch) of type ii (fast twitch).

Type I-vezels bevatten lagere hoeveelheden myosine-adenosinetrifosfatase vergeleken met type ii-vezels; dit verschil is verantwoordelijk voor de langzamere contractie die wordt waargenomen in type i-vezels.1

Type II-vezels worden onderverdeeld in:

Type IIa-vezels, die vet of glucose aeroob metaboliseren en veel beter bestand zijn tegen vermoeidheid dan type iib-vezels

Type IIb-vezels, die meer afhankelijk zijn van anaerobe glycolyse en daarom sneller vermoeid raken; deze vezels staan ​​echter explosieve, maar slecht aanhoudende, uitbarstingen van activiteit toe.
Terwijl bekend is dat katten relatief gelijke concentraties van type i, iia en iib vezels hebben, bezitten honden vezeltypen die een aanzienlijke aerobe en anaerobe capaciteit vertonen, wat ertoe heeft geleid dat sommige auteurs zich afvroegen of iib vezels überhaupt bestaan ​​in deze soort.1,5 Deze soortspecifieke spierverschillen zijn consistent met evolutionaire jachtstrategieën. Honden zijn gebouwd voor duurjacht; katten voor stalking en korte achtervolgingen.6

Brandstofbronnen voor spieren

De duur van spieractiviteit bepaalt de primaire brandstofbron die wordt gebruikt voor contractie.

• Adenosinetrifosfaat (ATP) wordt in kleine hoeveelheden snel gebruikt bij het begin van de activiteit, maar raakt snel uitgeput.

• Adenosinedifosfaat kan met behulp van creatinefosfaat worden omgezet in ATP, maar houdt de activiteit slechts tijdelijk in stand.

• Glucose wordt vervolgens gebruikt voor aerobe of anaerobe stofwisseling en glycogeen biedt reserves voor matige inspanning. Korte uitbarstingen van explosieve activiteit, bekend als supramaximale inspanning, kunnen alleen worden volgehouden zolang glycogeen glucose levert voor anaerobe stofwisseling.

Vet gebruiken als brandstof

Naarmate de afstand en duur van de oefening toenemen, gebruiken honden vet als aerobe brandstofbron. Interessant genoeg vertonen honden in rust ook hogere percentages vetoxidatie vergeleken met andere soorten. Daarom heeft vet waarschijnlijk het meest diepgaande effect op het vergroten van het uithoudingsvermogen bij honden.1

Dieetvet is energierijker dan eiwitten en koolhydraten: eiwitten en koolhydraten bevatten tussen de 3,5 en 4 calorieën per gram, terwijl vet 8,5 tot 9 calorieën per gram bevat. Het bereik is afhankelijk van de verteerbaarheid van de ingrediënten.

Dit verschil in energiedichtheid tussen brandstoffen betekent dat werkhonden extra calorieën kunnen krijgen door het vet in het dieet te verhogen in plaats van de hoeveelheid gegeven voedsel. Dit moet voorzichtig worden gedaan om te voorkomen dat er onbedoeld relatieve voedingstekorten ontstaan.

c

DIËTEN VOOR PRESTATIEHONDEN
De gegarandeerde analyse op de verpakking van hondenvoer is de primaire referentie voor eigenaren, maar is van weinig nut voor het vergelijken van dierenvoer. In plaats daarvan worden voedingsstoffen het beste uitgedrukt op basis van calorische waarden, gewoonlijk gerelateerd aan de massa (g) van een bepaalde voedingsstof per 1000 calorieën (kcal).

Deze waarde kan worden geschat op basis van de gegarandeerde analyse door een berekeningsmethode te gebruiken die wordt beschreven in Beyond the Guaranteed Analysis: Comparing Pet Foods, beschikbaar op tvpjournal.com in de sectie Resources.

Dieetaanpassing voor actieve honden moet worden gebaseerd op de afstand van de activiteit, ongeacht de waargenomen intensiteit, en dieetaanbevelingen kunnen worden gebaseerd op het type activiteiten waaraan een hond deelneemt.

Atleten op de korte afstand

• Het meeste gepubliceerde onderzoek is gebaseerd op racewindhonden.1 De normale lichaamsconditiescore voor dergelijke windhonden is 3 tot 4 op een schaal van 9 punten, in tegenstelling tot 4 tot 5 bij andere rassen.
• Anaërobe energie wordt uitsluitend gebruikt voor de eerste paar seconden, maar 50% van de benodigde energie wordt aeroob verkregen in de eerste minuut van een race.1,7
• Koolhydraten worden gebruikt als primaire brandstof en bescheiden verhogingen van koolhydraten in het dieet kunnen een klein voordeel opleveren. De aanbevolen hoeveelheid koolhydraten is 105 tot 135 g/1000 kcal.8,9 Commerciële diëten variëren van minimale hoeveelheden (< 5 g/1000 kcal) in sommige blikdiëten tot 150 g/1000 kcal in eiwitarme, vetarme, koolhydraatrijke droge diëten, met een gemiddelde van ongeveer 100 g/1000 kcal in droogvoer. Koolhydraten die in dierenvoer worden gebruikt, zijn vaak complex en eenvoudige suikers worden slechts zelden gebruikt bij prestatiehonden voor de aanvulling van glycogeen na de training wanneer er meerdere runs of proeven van intensieve activiteit worden verwacht.
• Vetoxidatie treedt ook op; daarom moet het vetgehalte in het dieet matig zijn (> 30 g/1000 kcal).
• Vasten vóór de race (> 8 uur) of caloriebeperking kan de prestaties verbeteren vanwege de verminderde fecale massa.1
• De meeste commerciële diëten voor volwassen onderhoud, of ze nu droog, ingeblikt of bevroren zijn, voldoen aan de voedingsaanbevelingen voor atleten op korte afstand: een typische streefconcentratie in het dieet voor macronutriënten per 1000 kcal is 60 g eiwit, 40 g vet en 100 g koolhydraten.4

Langeafstands- en duursporters

• Sledehonden waren de belangrijkste onderwerpen van onderzoek naar duursport.
• Hoewel meer koolhydraten het uithoudingsvermogen niet verbeteren, verbetert meer vet in het dieet de prestaties op lange afstanden.1
• Beagles die een vetrijk dieet kregen (> 50 g/1000 kcal) waren pas uitgeput na 20 mijl; toen ze een vetarm dieet kregen (33 g/1000 kcal), waren ze uitgeput na 15 mijl.10
• De behoefte aan voedingseiwitten neemt toe bij langeafstandssporten,1 en bepaalde aminozuren ondersteunen de gluconeogenese.
• Diëten met minimaal 90 g eiwit, 60 g vet en 25 g koolhydraten per 1000 kcal worden aanbevolen op basis van huidig ​​onderzoek.1 De meeste diëten in deze categorie bevatten ook weinig onoplosbare vezels (of ruwe vezels), waardoor het dieet een hogere energiedichtheid heeft om te voldoen aan de verhoogde caloriebehoefte voor langeafstandsactiviteiten. Oplosbare vezels, zoals gom en oligosachariden, kunnen in kleine hoeveelheden nog steeds nuttig zijn om een ​​substraat te bieden voor normale darmbacteriën.
• Honden die deelnemen aan activiteiten van meerdere dagen kunnen profiteren van toediening van koolhydraten na de training om de aanvulling van glycogeen te vergemakkelijken.11

c
WATER- EN ELEKTROLYTENBEHOEFTE TIJDENS TRAINING
Eigenaren van werkhonden begrijpen dat hydratatie cruciaal is voor veilige en maximale prestaties. Dierenartsen die met atletische honden werken, kunnen vragen krijgen over de beste manieren om dieren na training te rehydrateren.

Water vereisten

• Sedentaire honden (= weinig fysieke activiteit) hebben 0,6 tot 1 ml water per calorie nodig Q 24 H.1 Dit komt neer op ongeveer 50 tot 100 ml/kg/dag, waarbij kleinere honden meer water per kg lichaamsgewicht nodig hebben.
• Honden blijven water drinken, zelfs als het vochtgehalte in het dieet erg hoog is, en de waterinname neemt toe met een toename van plasmanatrium en ureum.
• Temperatuur, duur van de training en efficiëntie van hijgen (afhankelijk van de structuur van de luchtwegen en de vochtigheid) zijn de belangrijkste bepalende factoren voor de waterbehoefte.
• Na training anticiperen honden op de behoefte aan meer water, maar drinken ze alleen meer als ze direct na de training water krijgen aangeboden; honden die slechts 5 minuten na de training water krijgen aangeboden, drinken alleen als ze > 0,5% tot 1% uitgedroogd zijn.12

Elektrolyten vereisten

Menselijke atleten zijn bekend met elektrolytoverwegingen tijdens prestaties; honden hebben echter belangrijke verschillen in elektrolytbehandeling:

• Sportende honden ontwikkelen natriurese, wat een toename van plasma osmolaliteit voorkomt ondanks uitdroging.1 Kaliumveranderingen na de training zijn zelden significant genoeg om supplementatie te rechtvaardigen die verder gaat dan de hoeveelheid die in commerciële diëten wordt aangetroffen.
• Vrije waterconsumptie na training corrigeert snel uitdroging en de nieren passen de natriumbalans zelf aan.
• Onderhoudsvoer voor huisdieren biedt voldoende elektrolyten voor training; additief dieetnatrium is alleen vereist tijdens de eerste training als een dier een natriumarm dieet krijgt.
• Extra supplementatie met elektrolyten, vloeistoffen of sportdranken is nooit geassocieerd met enig wetenschappelijk bewezen voordeel.

c
VOEDING VAN PRESTATIEHONDEN OP BASIS VAN LEEFTIJD

Voeding van potentiële atleten tijdens de groei

Eigenaren kunnen jonge, groeiende honden aanschaffen en trainen met de bedoeling om te concurreren in hondensporten. Voedingsbehoeften zijn over het algemeen veel beperkter tijdens de groei; daarom is het belangrijk om rekening te houden met geschikte voeding.

1.Controleer calcium- en vitamine D-concentraties nauwkeurig.

• Overtollig calcium bij grote hondenrassen, zoals Duitse doggen, verandert de endochondrale ossificatie, skeletrijping en osteoclastische activiteit. Puppy’s nemen calcium waarschijnlijk lineair op naarmate de voedingsinhoud toeneemt.15
• Een laag calcium- of vitamine D-gehalte kan leiden tot nutritionele secundaire hyperparathyreoïdie en pathologische fracturen als gevolg van verminderde botdichtheid.16
• Een hoeveelheid van 3 g calcium/1000 kcal en minimaal 2 g/1000 kcal is aanbevolen voor puppy’s.1
  Een gemiddeld commercieel hondenvoer met 3500 kcal/kg dieet zou waarschijnlijk een gegarandeerde analyse hebben van 0,7 tot 1,1% calcium. Deze gegarandeerde waarde op het etiket vertegenwoordigt echter een minimale hoeveelheid in het dieet en moet met voorzichtigheid worden geïnterpreteerd.
• Voor puppy’s van grote rassen wordt een veilige bovengrens van 4,5 g calcium/1000 kcal voorgesteld.1 Voedingsmiddelen voor grote rassen voldoen over het algemeen aan deze richtlijnen, maar het voeren van voeding voor volwassen honden kan leiden tot tekorten aan essentiële voedingsstoffen.

2. Vermijd overmatige calorie-inname.

• Er is een verband vastgesteld tussen overvoeding en osteochondritis dissecans, heupdysplasie en andere skeletafwijkingen.17,18
• Puppy’s moeten een normale lichaamsconditie behouden, objectief beoordeeld met behulp van body scoring-grafieken.
• De totale energie-inname van een hond op 4 maanden oud is vaak vergelijkbaar met de energie-inname van een jonge volwassene (1-2 jaar oud); dit kan worden gebruikt als leidraad voor voedingsaanbevelingen. Aanbevelingen voor calorie-inname op productetiketten zijn in veel gevallen inconsistent en onbetrouwbaar

3. Evalueer kritisch thuis bereide, rauwe diëten en andere alternatieve voedingsstrategieën tijdens de groei, wanneer de effecten van een tekort of overmaat aan voeding het meest diepgaand zijn.

Speciale voeding voor oudere atleten?

Seniorenhonden presteren minder en hebben een lager maximaal energieverbruik, wat waarschijnlijk te maken heeft met een verlies aan magere lichaamsmassa (spieren), secundair aan sarcopenie, inactiviteit of een verhoogde spieromzet.19

Diëten voor senioren moeten kritisch worden beoordeeld op basis van de volgende overwegingen om te bepalen of ze geschikt zijn:

• Sommige diëten voor senioren hebben mogelijk minder eiwitten en fosfor, op basis van een onbewezen theorie dat dergelijke verminderingen het risico op nierziekte verminderen, terwijl andere diëten voor senioren mogelijk minder vet bevatten om gewichtstoename en obesitas te voorkomen.
• Actieve oudere huisdieren in normale lichaamsconditie hebben baat bij diëten met verhoogde eiwitten en vet om respectievelijk de spiermassa en calorie-inname te behouden.
• Diëten met meer dan 75 g eiwitten en 35 g vet/1000 kcal worden aanbevolen voor gezonde, actieve oudere honden.20 Gegarandeerde analysewaarden voor deze diëten zijn vaak hoger dan 26% minimaal eiwit en 13% minimaal vet in droogvoer.

Zowel gepensioneerde als geriatrische sporters kunnen baat hebben bij revalidatie en de bijbehorende voedingsinterventies.

c
PRESTATIEVOEDING: SAMENVATTING

Voeding is een hoeksteen van elke veterinaire beoordeling en de evaluatie van prestaties zou een dieetanalyse moeten omvatten. De eerder genoemde afstandsafhankelijke energiebehoeften en voedingsoverwegingen bieden eenvoudige principes voor het optimaliseren van het potentieel van een dier, zoals uiteengezet in Tabel 3.

De originele titel van bovenstaand peer-reviewd onderzoek van Justin Shmalberg, DVM, Diplomaat ACVN University of Florida is:  Canine Performance & Rehabilitative Nutrition

Referenties:

1. National Research Council Ad Hoc Committee on Dog and Cat Nutrition. Nutrient Requirements of Dogs and Cats. Washington, DC: National Academies Press, 2006.
2. Hand M, Zicker SC, Novotny BJ. Feeding working and sprinting dogs. In Hand M, Zicker SC, Novotny BJ (eds): Small Animal Clinical Nutrition Quick Consult. Topeka, KS: Mark Morris Institute, 2011, pp 19-28.
3. Hill RC, Scott KC, Williams JM, et al. Energy required for trotting is inversely proportional to leg length in small dogs. AAVN Symp Proc, 2013, p 15.
4. Shmalberg J. Canine rehabilitative and performance nutrition. NAVC Conf Proc, 2014, pp 2648-2655.
5. Armstrong R, Saubert C, Seeherman H, et al. Distribution of fiber types in locomotory muscles of dogs. Am J Anat 1982; 163:87-98.
6. Goto M, Kawai M, Nakata M, et al. Distribution of muscle fibers in skeletal muscles of the cheetah (Acinonyx jubatus). Mammal Biol 2013; 78:127-133.
7. Staaden R. The Exercise Physiology of the Racing Greyhound. School of Veterinary Studies. Perth, Australia: Murdoch University, 1984.
8. Hill RC, Bloomberg MS, Legrand-Defretin V, et al. Maintenance energy requirements and the effect of diet on performance in racing Greyhounds. Am J Vet Res 2000; 61:1566-1573.
9. Hill RC, Lewis DD, Scott KC, et al. The effect of increased protein and decreased carbohydrate in the diet on performance and body composition in racing Greyhounds. Am J Vet Res 2001; 62:440-447.
10. Downey RL, Kronfeld DS, Banta CA. Diet of beagles affects stamina. JAAHA 1980; 16:273-277.
11. Reynolds A, Carey D, Reinhart G, et al. Effect of post-exercise carbohydrate supplementation on muscle glycogen repletion in trained sled dogs. Am J Vet Res 1997; 58:1252-1256.
12. O’Conner WJ. Drinking by dogs during and after running. J Physiol 1972; 226:247-259.

1. Marshall RJ, Scott KC, Hill RC, et al. Supplemental vitamin C appears to slow racing greyhounds. J Nutr 2002; 132:1616S-1621S.
2. Hill RC, Armstrong D, Browne RW, et al. Chronic administration of high doses of vitamin E appears to slow racing greyhounds. FASEB J 2001; 15:A990.
3. Tryfonidou MA, van den Broek J, van den Brom WE, et al. Intestinal calcium absorption in growing dogs is influenced by calcium intake and age but not by growth rate. J Nutr 2002; 132:3363-3368.
4. Taylor MB, Geiger DA, Saker KE, et al. Diffuse osteopenia and myelopathy in a puppy fed a diet composed of an organic premix and raw ground beef. JAVMA 2009; 234:1041-1048.
5. Kealy RD, Olsson SE, Monti KL, et al. Effects of limited food consumption on the incidence of hip dysplasia in growing dogs. JAVMA 1992; 201:857-863.
6. Lavelle R. The effect of overfeeding of a balanced complete commercial diet to a young group of Great Danes. In Burger I, Rivers J (eds): Nutrition of the Dog and Cat. Cambridge: Cambridge University Press, 1989, pp 303-315.
7. Freeman LM. Cachexia and sarcopenia: Emerging syndromes of importance in dogs and cats. J Vet Intern Med 2012; 26:3-17.
8. Shmalberg J, Wakshlag JJ. Nutrition for working and service dogs. Vet Clin North Am Small Anim Pract 2014; 44(4):719-740.

Ga je Canitrailen met je hond dan is het goed om te weten dat honden na een voor hun op dat moment zware inspanning net als bij mensen stijfheid, spiervermoeidheid en spierpijn kunnen hebben. Dat is niet iets om je meteen zorgen over te maken, maar het geeft wel heel veel informatie over de fysieke fitness en de mate van getraindheid van je hond.
c

Spierpijn, stijfheid, vermoeidheid
Spierpijn is het mechanisme wat volgt op een zware inspanning waarbij er plaatselijk micro spierscheurtjes ontstaan in het spierweefsel.
Stijfheid is een reactie op een zware inspanning waarbij de pezen en gewrichten moeten wennen aan deze belasting.
En spiervermoeidheid is vaak het gevolg van vermindering van energiereserves.
c
Opbouwen
Net als bij mensen bouw je een nieuwe activiteit zoals Canitrailen rustig op waarbij je goed observeert hoe je hond fysiek en mentaal reageert op die belasting. Er is echter geen strikte richtlijn te geven over hoe je moet opbouwen, omdat je bijvoorbeeld bij een van nature atletische jonge hond nou eenmaal anders opbouwt als bij een hond die nog nooit aan sport heeft gedaan. Maar over het algemeen heeft een gezonde hond die iedere dag beweegt van nature een beter uithoudingsvermogen als een mens.
Veel hondeneigenaren werken de hele week en proberen een week aan lichaamsbeweging in twee vrije dagen te passen. Dit is niet goed voor de hond, omdat hij hierdoor geen trainingshardheid kan opbouwen en meer de neiging zal hebben om over z’n grenzen te gaan om optimaal te kunnen blijven genieten van jullie samenzijn. Beter is dus om regelmatig te trainen, geleidelijk de kilometers op te bouwen  met voldoende hersteltijd tussendoor.
c
Wennen of overbelasten
Als je begint met een nieuwe activiteit zal het lichaam daaraan moeten wennen. Niet alleen de spieren maar met name de gewrichten en pezen moeten wennen aan deze nieuwe belasting. Veelal uit dit zich in spierpijn direct na het sporten, omdat de spieren dan zogenaamd verzuurd zijn. De dag erna kunnen de spieren wat vermoeider voelen omdat de inspanning kleine microscheurtjes veroorzaakt die nog aan het herstellen zijn. Maar stijve en pijnlijke pezen de dag na de inspanning en de dag daarna is een duidelijke waarschuwing dat de minder goed doorbloede delen in het lichaam teveel zijn belast. Is een gewricht pijnlijk, warm en opgezwollen dan was de belasting duidelijk te hoog. Je zult in je opbouw dus een beetje gas terug moeten nemen totdat het lichaam gewend is aan de belasting. Check dus altijd een paar uur na de inspanning de gewrichten op temperatuur. Voelen ze erg warm aan, dan kun je ervanuit gaan dat de inspanning te intensief was.
c

Spierpijn = herstel = meer spiermassa
Spierpijn kan ook ontstaan door schade aan de spieren bij een onverwachte beweging; deze spierpijn komt vaak plotseling op en meestal is er dan direct sprake van een blessure ipv gewone spierpijn. Bij een blessure is er meer aan de hand en helpt rust alleen niet. Raadzaam is dan ook om meteen contact op te nemen met een dierenarts, fysiotherapeut of osteopaat.

Gewone spierpijn na fysieke inspanning komt daarentegen langzaam op gang. Deze vorm van spierpijn komt net als bij de baasjes eigenlijk door hele kleine haarscheurtjes in de spieren. Deze minuscule scheurtjes prikkelen de zenuwen, waardoor de spieren stijf en pijnlijk aanvoelen. Tijdens deze periode worden de afvalstoffen afgevoerd en de scheurtjes hersteld, wat de spieren sterker maakt. Wanneer het weer beter gaat en je dezelfde training opnieuw zou doen, zul je merken dat het makkelijker gaat omdat het lichaam zich heeft aangepast. Dat heet trainen!

Twee soorten spierpijn
Er zijn twee soorten spierpijn die horen bij twee verschillende processen na het trainen, namelijk vroege spierpijn en verlate spierpijn.

*Vroege spierpijn is een brandend gevoel in de spieren dat ontstaat tijdens de inspanning of binnen maximaal 1 of 2 uur na de sportactiviteit. Deze spierpijn wordt veroorzaakt door een opstapeling van melkzuur in de spieren die de zenuwuiteinden prikkelen. Melkzuur is een afvalstof die ontstaat bij het maken van energie uit glucose. Deze afvalstof wordt afgebroken in de lever. Als er meer melkzuur wordt geproduceerd dan de lever af kan breken, hoopt het melkzuur zich op in de spieren en ontstaat verzuring. Er kan dan kramp ontstaan.

*Verlate spierpijn (DOMS – Delayed Onset Muscle Soreness) ontstaat bij honden vaak binnen 12 tot 24 uur tot zelf 3 dagen na inspanning. Verlate spierpijn wordt veroorzaakt door hele kleine scheurtjes in de spiervezels, waardoor de spieren pijn doen en minder belastbaar zijn. Deze scheurtjes zorgen er op den duur voor dat de spier sterker wordt. Het lichaam gaat de scheurtjes herstellen en er ontstaat een supercompensatie. Dat wil zeggen dat het lichaam zich herstelt boven het oorspronkelijke niveau en zich voorbereidt op de volgende zware belasting door extra spiervezels aan te maken.

Volledige rust om je hond te laten herstellen van verlate spierpijn is niet aan te raden. Daardoor doe je de supercompensatie als gevolg van jullie training volledig teniet en zullen de gewrichten en pezen onvoldoende hardheid opbouwen. Het is veel beter om activiteiten te doen die de de bloedtoevoer naar de spieren vergroot, zoals de dag erna actief te herstellen in de vorm van een rustige korte niet al te intensieve training.

*Verlate spierpijn of blessure
Verlate spierpijn voel je vaak aan beide kanten van je lichaam, terwijl een blessure of een verrekte spier normaal gesproken aan één kant voorkomt. Blijft de ‘spierpijn’ of stijfheid wekenlang aanhouden en zou je het lichaam blijven belasten, dan is de kans groot dat je een blessure aan het kweken bent.
c

Hoe kun je spierpijn herkennen bij je hond?
Vaak zien we spierpijn bij onze viervoeter over het hoofd, omdat honden over het algemeen meesters zijn in het verbergen van pijn. Tekenen van pijnlijke spieren bij honden zijn onder meer:
– Moeite met opstaan ​​na het liggen
– Weigeren de trap op of af te lopen
– Onwil om te springen, bijvoorbeeld op de bank
– Kreunen bij bewegen

1. Veranderingen in de gang
   De manier waarop een dier beweegt, zegt veel over hoe een dier zich voelt. Honden, katten en paarden zullen alleen hun gebruikelijke gang veranderen als daar een reden voor is. Neem veranderingen in de gang dan ook altijd serieus: hinken, kreupelen, afwijkingen in het afwikkelen van poot, het naar buiten gooien van een poot en stijfheid. Maar veranderingen kunnen ook veel subtieler zijn. Bijvoorbeeld dat je pas ziet dat iets niet helemaal lekker loopt als ze beginnen te draven of rennen. Je kunt er dan niet altijd helemaal de vinger op leggen wat het is. Vaak is er een geoefend oog voor nodig om te kunnen ontdekken wat er pijn doet en waar.
2. Veranderingen in gedrag
   Pijn kost een hele hoop energie en kan je hond een kort lontje geven. Dit kan zich uiten naar de verzorgers van het dier, maar ook naar andere dieren. En dat is ook wel logisch. Een dier met pijn voelt zich kwetsbaar en wil dan geen polonaise (zoals spelende soortgenoten) aan zijn lijf. Naast chagrijnig gedrag, kunnen dieren ook sloom overkomen, alsof ze geen zin hebben om te gaan lopen, spelen of rijden.
3. Veranderingen in houding
   Ook een verandering in houding kan verschillen van opvallend tot erg subtiel. Zo valt een dier dat met zijn rug gebold of juist weggedrukt staat vaak wel op. Maar ook het niet meer vierkant kunnen staan of het anders verdelen van gewicht kan duiden op spierpijn.
4. Veranderingen in haarrichting
   Dit is een van de meest subtiele signalen van spierklachten. Patronen in de haarrichting worden beïnvloed door de vorm van de spieren die hieronder liggen. Als een spier niet goed kan functioneren of geblesseerd is, kan zo’n spier erg strak gaan staan. Soms kun je dit ook voelen. Dit veroorzaakt een trekkend effect aan de huid en dat zie je ook aan de vacht. Als er meer chronische problemen zijn waarbij de spieren erg gespannen zijn, kan dit invloed hebben op de doorbloeding in dat gebied. Door de slechte circulatie kan dan een droge, schilferige vacht en huid ontstaan.
5. Minder willen worden aangeraakt
   Als een dier dat normaal graag geborsteld en geaaid wil worden dit plotseling niet meer wil, moet dit een rode vlag zijn. Dit kan vrij lokaal zijn. Zo kan bij honden de achterkant van de hamstrings (loopt over de achterkant van de achterpoten) vaak erg gespannen zijn.
   c

Herstel bij honden
Honden herstellen sneller als mensen, omdat zij veel meer gebruik maken van hun op vetzuren gebaseerde aerobe energiesysteem. Dit systeem is de voornaamste energiebron voor de echte diesels waarbij vetzuur met grote hoeveelheden zuurstof wordt afgebroken tot grote hoeveelheden energie, koolstofdioxide en zuurstof. Kenmerkend aan dit energiesysteem is de zeer grote voorraad die je vele dagen kunt inzetten voor extreem lange afstanden op laag tempo met een hoger zuurstofverbruik. Er is dan ook bij honden veel minder sprake van echte verzuring van de spieren als bij mensen.

Pezen daarentegen moeten voldoende en vooral geleidelijk belast worden om sterker te worden. Het probleem met pezen is dat ze slecht plotselinge toename van belasting verdragen mede vanwege een matige doorbloeding en daarmee herstelvermogen binnen de pees. Pezen herstellen dan ook veel langzamer als spieren. Een overbelaste pees wordt minder elastisch, minder trekvast, kan slechter energie opslaan en retourneren. Het belasten van pezen en gewrichten moet je langzaam opbouwen. Door niet regelmatig of ineens te intensief te sporten loopt je hond het risico op een peesblessure en problemen bij het bewegen. Zijn de spieren hersteld maar de pezen nog niet dan is de kans groot dat je hond overbelast raakt en hardnekkige peesblessures kan ontwikkelen.

De mate van herstel geeft een goede indicatie in wat voor conditie jouw hond zich bevindt. Hersteld jouw hond zich langzaam (hond blijft hijgen en/of liggen en/of blijft zich continu uitrekken) dan weet je dat je te ver bent gegaan en zul je met je training een stapje terug moet doen. Een goed herstel na een intensieve inspanning is een indicatie dat je hond fit en gezond is.

Vergeet niet dat je hond niet alleen vanwege de lichamelijke inspanning moet herstellen, maar ook vanwege alle nieuwe indrukken en mentale prikkels. Loop je bijvoorbeeld in een groep of in een nieuwe omgeving dan is een dag rust om alle prikkels te kunnen verwerken logisch.

Zorg voor voldoende water voor, tijdens en na de sportactiviteit. Water is essentieel voor iedere hond die goed presteert en herstelt. Water helpt onder andere bij het handhaven van een normale lichaamstemperatuur, smeert en beschermt de gewrichten, en helpt onder meer bij de vertering van voedsel en de opname van voedingsstoffen. Uitdroging kan de prestaties verminderen en kan leiden tot blessures. Daarom moet er tijdens en na het sporten water worden gegeven om honden goed gehydrateerd te houden.

Geef je hond de juiste voedingstoffen voor een goed herstel van de spieren (denk aan een vet- en eiwitrijk dieet) en pezen (denk aan collageen zoals in een bottenbouillon). Uiteraard helpt een goede cooling down in de vorm van bijvoorbeeld 10 tot 20 minuten rustig uitwandelen (lekker snuffelen) met een paar lichte rekoefeningen van de wervelkolom na de sportactiviteit.

Massage kan ook ingezet worden om de circulatie in het spierweefsel te verbeteren en het herstel van het spierweefsel te versnellen. Maar ook je hond na afloop van de sportactiviteit een Back on Track deken/ jasje aandoen helpt bij het spierherstel. Het reflecteert de lichaamseigen infrarode warmte naar de huid, de gewrichten en spieren tot wel 5 cm diep. De reflectie van infrarode warmte bevordert de bloedcirculatie, geeft een pijnstillend effect, is ontstekingsremmend en helpt mee aan een sneller herstel.
c

Monitoren progressie
De progressie van je hond goed kunnen monitoren is niet makkelijk. Veel honden zijn namelijk een meester in het verbergen van ongemakken en zullen alles voor hun baas willen doen ook al gaan ze dan ver over hun grenzen. Het vraagt van jou als baasje dan ook heel veel kennis over jouw eigen hond. Goed en vooral neutraal en feitelijk observeren van je hond is dan ook een vereiste.

Spierpijn na een sportactiviteit is niet erg; niet of nauwelijks willen bewegen later op de dag na de sportactiviteit is zorgelijk; stijfheid twee dagen na de sportactiviteit is niet meer normaal. En voor pezen en gewrichten is een actief herstel beter als een passief herstel.

Hoe kun je het Canitrailen zo aangenaam mogelijk maken voor jouw hond? En wat kun jij doen om het aangenaam te maken voor alle andere honden die je tegenkomt? Wat spreek je met elkaar af; wat kan ik van jou verwachten en wat kun jij van mij verwachten?

Het is altijd handig om goed voorbereid te zijn op een Canitrail-event en te weten wat er van je verwacht wordt…oftewel hoe ‘gedraag’ ik me op een Natte Neuzen Trail als ik wil inhalen of ingehaald ga worden?

* HAAL JE EEN ANDERE CANITRAILER, TRAILER OF WANDELAAR IN, LAAT HEM/ HAAR DAT OP TIJD WETEN DOOR BIJVOORBEELD “LINKSZIJ” of “LINKS LINKS“ TE ROEPEN.

WAT IS OP TIJD?

Houd er rekening mee dat je hond 2 meter voor je loopt, dus bij het inhalen richt je je altijd op de afstand tussen je hond die voor je loopt en de mens van het Canitrail team welke je gaat inhalen.

Je weet nooit, tenzij de persoon voor je een geel lint draagt, of de hond die je gaat inhalen reactief op jouw hond zal reageren als die wordt ingehaald. De mens in het Canitrail team welke je gaat inhalen weet dat wel!!!

Juist omdat je als je een Canitrail team nadert niet weet hoe ze zullen reageren roep/ schreeuw je ruim voordat je hond naast de mens staat “Linkszij” of “Rechtszij” of iets anders om duidelijk te maken dat je wil inhalen.

Pas als die persoon z’n hond onder controle heeft en aangeeft dat ze klaar zijn, passeer je het Canitrail team. Wacht niet totdat je hond naast de mens staat, want dan heeft deze onvoldoende tijd om z’n hond voor te bereiden op jullie inhaalmanoeuvre. Het zou dan wel eens een hele nare ervaring kunnen worden voor beide honden.

HOUDT JE HOND KORT BIJ JE

Als je weet dat je hond heftig kan reageren op een hond die inhaalt, stap je rechts opzij van het pad, houd je je hond aan je rechterkant kort aan de lijn (liefst dicht bij het harnas) en geeft de ander de ruimte om in te kunnen halen.

Houd er rekening mee dat als je je hond niet kort houdt aan een verende lijn, je hond nog steeds meer dan genoeg vering in de lijn heeft om uit te kunnen vallen. Daarom vind ik een handvat vooraan vlak bij je hond in de verende lijn zo prettig om mijn hond echt dichtbij me te kunnen houden.

Weet je dat jouw hond wel eens kan uithalen naar een andere hond tijdens het inhalen, dan hou je je hond ook kort bij je. Haal je links in, dan houd je je hond links van jou en niet rechts van je, om te voorkomen dat de passerende honden te dicht bij elkaar kunnen komen.

WANNEER HAAL JE NIET IN?

Op een smal pad of een druk punt met veel prikkels haal je niet in, want de ruimte om in te kunnen halen is zo klein dat dat altijd stress zal opleveren bij honden die elkaar niet kennen. Dus ook hún reactie op de hond die inhaalt zal dan voortkomen vanuit die stress, zoals “snappen”, “uitvallen“ en dergelijke.

We hebben bewust GEEN tijdregistratie bij een Natte Neuzen Trail en het is GEEN wedstrijd, dus deelnemers kunnen GEEN tijd verliezen als je een Canitrail team voldoende ruimte en tijd geeft voordat je gaat passeren. Dankzij deze etiquette is de Natte Neuzen Trail een Canitrail evenement dat ook uitermate geschikt is voor reactieve honden

—————————————————————————————————————————

ETIQUETTE PASSING on the WET NOSE TRAILS

How can you make Canitrail running as pleasant as possible for your dog? And what can you do to make it pleasant for all the other dogs you encounter? What do you agree with each other; what can I expect from you and what can you expect from me?

It is always useful to be well prepared for a Canitrail event and to know what is expected of you… in other words, how do I ‘behave’ on a Wet Noses Trail if I want to pass or am about to be passed?

* IF YOU WANT TO PASS ANOTHER CANITRAILER, TRAILER OR HIKER, LET HIM/HER KNOW IN TIME, FOR EXAMPLE, BY CALLING “LEFT SIDE” or “LEFT LEFT”.

WHAT IS ON TIME?

Keep in mind your dog is walking 2 meters in front of you, so when passing, always focus on the distance between your dog in front of you and the human from the Canitrail team you are about to pass.

You never know, unless the person in front of you is wearing a yellow ribbon, whether the dog you are about to pass will react reactively to your dog when it is passing. But the person in the Canitrail team whom will pass, does know!!!

Because as you approach a Canitrail team you don’t know how they will react, well before your dog is next to the human, you shout/yell “Left side” or “Right side” or something else to make it clear that you want to pass.

Only when that person has their dog under control and indicates that they are ready you will pass the Canitrail team. Do not wait until your dog is next to the human, because then he or she will not have enough time to prepare his or her dog for your passing maneuver. It could be a very bad experience for both dogs.

KEEP YOUR DOG CLOSE TO YOU

If you know your dog can react violently to a dog that is passing, step to the right side of the path, keep your dog on your right side on a short leash (preferably close to the harness) and give the other person space to pass in.

Keep in mind that if you don’t keep your dog short on a springy leash, your dog will still have more than enough spring in the leash to lunge. That is why I find a handle at the front close to your dog on the spring leash so nice to be able to keep my dog really close to me.

If you know your dog can sometimes lunge at another dog while catching up, you should also keep your dog close to you. If you pass on the left, keep your dog to your left and not to your right, to prevent passing dogs from getting too close to each other.

WHEN NOT TO PASS?

You do not pass on a narrow path or a busy point with many stimuli, because the space to pass is so small that this will always cause stress for dogs that do not know each other. So their reaction to the dog that catches up will also arise from that stress, such as “snapping”, “falling out” etcetera.

We deliberately do NOT have time registration at a Wet Nose Trail and it is NOT a competition, so participants cannot lose any time if you give a Canitrail team enough space and time before passing. Thanks to this etiquette, the Wet Noses Trail is a Canitrail event that is also ideal for reactive dogs

In de Nederlandse media worden heel wat vaak smeuïge berichten gepubliceerd over de wolven in ons land en de confrontaties met honden en mensen in de natuur. In plaats van mee te gaan in deze op sensatie en angst gebaseerde berichtgeving, ben ik op zoek gegaan naar de reeds bestaande informatie over wolven in heel Europa. De ervaringen uit andere Europese landen, zoals Italië, Spanje of Roemenië, waar wolven dicht bij mensen leven, laten zien dat de potentiële dreiging van wolven zeer, zo niet verrassend, laag is. En ja wolven zijn net als ‘onze’ Wilde Zwijnen, Schotse Hooglanders, Oerossen, Dassen, Vossen etc wilde dieren die nu eenmaal dierlijk gedrag vertonen die horen bij hun natuur. En ja hoewel zeldzaam, het kan voorkomen dat wolven geïnteresseerd zijn in honden en op hun af komen. Ook als er een mens bij is. Maar wat is nou normaal? Wat is hun natuur? En wat kan ik verwachten als ik in een gebied met mijn hond wandel of hardloop waar wolven zijn gespot?
c

Mijn eigen ervaring
Het is voor mij inmiddels alweer circa 4-5 jaar geleden dat ik twee keer een wolf ben tegengekomen in de bossen bij mijn woonplaats Rozendaal tijdens een Canitrail Training met mijn witte herder reu Quasar en nog wat medelopers. Op circa 100 meter liep een wolf in draf door het bos enkele seconden rechts parallel aan ons. Mijn witte herder was niet onder de indruk, blafte niet, keek wel nieuwsgierig opzij maar liep gewoon door. Terwijl een andere kleinere teef die met ons meeliep angstig werd en het liefst wilde vluchten. Ongeveer 200 meter voor ons stak hij over en liep door naar het gedeelte waar het rustgebied ligt.  Ik heb deze wolf daarna ook niet meer gezien, maar ben verder ook niet gaan zoeken. Wij liepen gewoon rustig door, geen paniek, geen filmpje, geen foto…Net zoals wij altijd doen bij wilde zwijnen met biggetjes, of Schotse Hooglanders met kalfjes.  Het was meer een vluchtige ontmoeting conform de verwachtingen die ik al had na het lezen van heel wat informatie over het natuurlijke gedrag van de wolf.
c

Wat zijn de feiten
Op zoek naar zoveel mogelijk feiten ben ik terecht gekomen op de website van Bij12, de website van het Duitse Federaal documentatie- en adviescentrum op het gebied van wolven en de website van het International Wolf Center.  In 2023 zijn er volgens het Rapport Populatieontwikkeling en verspreiding van de wolf in Nederland (waarschijnlijk) 66 wolven aanwezig, 7 roedels en 39 welpen. Tevens vind je op deze website een mooi overzicht van alle wolvenmeldingen, incidenten maar ook de globale leefomgeving van de roedels. In de provincies Gelderland op de Veluwe zijn er inmiddels al 7 roedels. In de Provincie Friesland/Drenthe is er sprake van 2 roedels en in de provincie Utrecht 1 roedel. BIJ12 is namens de provincies opdrachtgever voor de monitoring van de wolf in Nederland.

“In Gelderland zijn, met name op en rond de Veluwe, 24 wolven via DNA vastgesteld. Hiervan zijn achttien individuen enkel aangetoond via DNA-monsters uit de monitoring, bijvoorbeeld via een uitwerpsel of haren. Van 21 oktober 2023 tot en met 15 februari 2024 zijn er, verspreid over Nederland en buiten de bekende wolventerritoria, elf verschillende wolven geïdentificeerd via DNA-analyse die nog niet gevestigd zijn of gewoon op doorreis zijn. De gekleurde gebieden laten zien waar wolven officieel gevestigd zijn, volgens de criteria uit het Interprovinciaal Wolvenplan. Ook duiden deze gebieden aan waar zich een paar heeft gevormd én waar in de afgelopen periode DNA-sporen van wolven zijn aangetroffen.” (BIJ12.nl)

In Nederland is de comeback van de wolf nog maar recentelijk onder de aandacht van het grote publiek gekomen, terwijl de wolf al vele jaren in Europa leeft. Wolven kunnen bijna overal leven, zolang ze maar genoeg voedsel vinden en wij ze laten leven.

Zeer interessante feiten over het normale gedrag van de wolf vond ik in het verslag “Leben mit Wölfen” uit 2007 welke wordt gedeeld op de site van DBBW.
“Wolven hebben, net als andere dieren, geen ‘specifieke’ angst voor menselijke nederzettingen of structuren. Angst voor mensen is niet aangeboren, maar eerder individueel verworven. Iedereen kan dit met eigen ogen zien in de nationale parken ter wereld. Waar dieren mensen niet als vijand hebben leren kennen, negeren ze hen doorgaans. Om in het gecultiveerde landschap te kunnen leven, moeten wilde dieren tot op zekere hoogte menselijke structuren en de aanwezigheid van mensen tolereren. ”

c

Aanvallen door wolven op honden; waarom?
Voor wie geen Duits kan lezen hier een hopelijk correcte vertaling van een deel uit “Leben mit Wölfen” specifiek gericht op de ervaring van wolven gericht op honden. Want overal wordt er gesproken over dat de wolf mensenschuw is…maar hoe kijkt de wolf naar onze gedomesticeerde honden?

In de literatuur/ studies  lees je dat de wolf van nature de hond ziet als een  concurrent, een vijand, een indringer en zelfs als een prooi. De volwassen mens daarentegen niet.

“Wolven doden honden om twee redenen: omdat ze ze als concurrenten/ indringer of als prooi zien. In Zweden worden elk jaar ongeveer twintig jachthonden door wolven gedood, de meeste tijdens het belangrijkste jachtseizoen in oktober (KARLSSON 2003). Uit onderzoek naar de incidenten is gebleken dat veel honden nieuwe wolvensporen volgen als ze deze tegenkomen. Als de hond dan ver weg van zijn eigenaar een roedel wolven tegenkomt, wordt hij door de wolven aangevallen als een indringer in hun territorium. Uit tests met halsbandwolven bleek dat ze niet uit zichzelf achter honden aan gingen en niet werden aangetrokken door blaffende honden.

Deze uit Scandinavië bekende situatie is vergelijkbaar met een incident in Oberlausitz in 2005. Een jachthond was onopgemerkt bij haar baasje weggelopen nadat hij blijkbaar de geur van een wolvin had opgepikt. De hond achtervolgde de wolvin en ving haar als een jachthond. Kort na het typische stalgeluid hoorde de eigenaar zijn hond janken. Het dier kwam terug met verschillende bijtwonden en stierf een paar uur later tijdens een diergeneeskundige behandeling. De hond en de wolf ontmoetten elkaar op ongeveer 650 meter afstand van de eigenaar van de hond.

Ook in deze situatie achtervolgde en ving de hond de wolf en niet andersom. Het feit dat de wolvin destijds in de sleur zat, een periode waarin wolven bijzonder onaangenaam zijn tegenover leden van hetzelfde geslacht, heeft mogelijk bijgedragen aan de agressieve reactie en daarmee aan de beschreven uitkomst van de ontmoeting. Er kan echter worden aangenomen dat wolven over het algemeen niet erg tolerant reageren als ze op deze manier door een gedomesticeerde soortgenoot in hun territorium worden geplaatst. Een vreemde wolf zou de territoriumhouders slechts met uiterste voorzichtigheid benaderen, of helemaal niet. In de regel zou hij echter een ontmoeting vermijden.

Uit dit ene incident kan echter niet worden geconcludeerd dat er een blijvend gevaar bestaat voor de jachthonden in het Saksische wolvengebied. De situatie in Scandinavië, waar elandhonden en hazen alleen en over grote gebieden jagen, is niet vergelijkbaar met het gebruik van jachthonden in Duitsland. Tijdens de drijfjachten in het Saksische wolvengebied in het najaar, waarbij ook aaseters worden ingezet, zijn vaak wolven waargenomen, zonder dat zich incidenten met honden voordeden. Aan de ene kant kan dit zijn omdat het tot nu toe bij deze jachtpartijen nog nooit is gebeurd dat een hond actief een wolf achtervolgde en ving. Aan de andere kant geven de rusteloosheid die gepaard gaat met de jacht en het blaffen van de honden de wolven de kans zich aan te passen aan wat er gebeurt. Zo word je niet ineens verrast door een hond, zoals in het hierboven beschreven geval. In Oberlausitz bleven de wolven vaak gedurende de hele jacht in beweging.

In Oberlausitz is besloten om de jacht met honden voort te zetten, maar wel zo zorgvuldig mogelijk. In ieder geval in de federale bosgebieden, de belangrijkste leefgebieden voor wolven, worden hondengeleiders vooraf geïnformeerd over de aanwezigheid van wolven en het daarmee samenhangende risico. Sommige jachtleiders zorgen er ook voor dat honden waarvan bekend is dat ze bijzonder dol zijn op roofdieren niet worden gebruikt in wolvengebied. In sommige gevallen worden de honden pas een half uur na het begin van de actie vastgebonden (losgelaten) om de wolven de kans te geven zich aan te passen aan wat er gebeurt.

In Finland en Rusland hebben aanvallen van wolven op honden andere oorzaken. Daar hebben sommige wolven geleerd dat honden – vooral kleinere rassen en kettinghonden – een gemakkelijke prooi zijn en ze doden voor voedsel (BOLOGOV & MILTNER 2003; KOJOLA et al. 2004). Tot 70% van de aanvallen op honden in Finland en heel Rusland vonden dicht bij het huis plaats (BOLOGOV & MILTNER 2003; KOJOLA et al. 2004). Anders dan in Scandinavië (KARLSSON 2003), werden in Finland en Rusland vrijwel alle gedode honden ook opgegeten. Traditie speelt hier waarschijnlijk een rol. 76% van de onderzochte gevallen in Finland vond plaats op het grondgebied van één enkele wolvenroedel. De wolven in deze roedel leken actief naar honden te zoeken en ze niet zomaar in willekeurige ontmoetingen te doden.

In 2005 was er ook een geval in Polen waarin een roedel wolven zich specialiseerde in het doden van honden. Binnen een paar maanden werden dertig honden het slachtoffer van de wolven. De meeste werden door de keten opgegeten.

Hoewel honden in de buurt van het huis relatief eenvoudig te beschermen zijn door ze in een kennel of huis te houden, is het moeilijk gebleken om speciale beschermingsmaatregelen voor jachthonden te ontwikkelen. In Finland en Scandinavië bestaat er een telefoondienst waar jagers kunnen bellen voordat ze gaan jagen en de huidige positie kunnen achterhalen van wolven die zijn uitgerust met GPS-halsbandzenders. Omdat wolven echter vaak in korte tijd grote afstanden afleggen, zijn de resultaten tot nu toe onbevredigend. In Finland wordt momenteel een ‘wolfvest’ voor jachthonden getest. Deze is voorzien van elektrische sensoren en is bedoeld om de bijtende wolf een gevoelige elektrische schok te geven (Fins parlementslid).”
c

Extreem territorium gedrag bij pups
In de “Guidance for hunters and pet owners” op de site van het Winsconsin Department of Natural Resources wordt het volgende beschreven: “Net als andere wilde hondachtigen zijn wolven erg territoriaal en zullen ze hun territorium bewaken tegen andere wolven, coyotes en gedomesticeerde honden. Wolven zijn waarschijnlijk het meest agressief tegenover vreemde wolven en honden op holen en ontmoetingsplaatsen als hun pups nog klein zijn, en bij het beschermen van een nieuwe prooi. Wolfsroedels krijgen jongen in het voorjaar en zullen later van half mei tot eind september ontmoetingsplaatsen gebruiken, nadat de pups groot genoeg zijn om hun hol te verlaten. Volwassen wolven zijn zeer defensief tegenover pups op ontmoetingsplaatsen en zullen andere roofdieren aanvallen, inclusief honden, die te dicht bij de ontmoetingsplaats of de pups komen.

Tijdens de zomer zal een roedel twee tot drie tot wel zes of meer ontmoetingsplaatsen gebruiken. De exacte locaties variëren van jaar tot jaar gedurende de zomer. De locaties zijn meestal bosopeningen of randgebieden, met veel wolvensporen, uitwerpselen en gematteerde vegetatie. Ga, indien mogelijk, twee of drie mijl van een ontmoetingsplaats vandaan voordat u honden loslaat.

In situaties met honden die een wolf benaderen vinden aanvallen over het algemeen plaats als de wolf de roedel/ de pups verdedigt op deze zogeheten ontmoetingsplaatsen. Dit soort aanvallen (het verdedigen van ontmoetingsplaatsen) vinden normaal gesproken echter alleen plaats van half juni tot eind september, wanneer de ontmoetingsplaatsen in gebruik zijn.”

In onderstaande video wordt beschreven hoe je een wolvenspoor kunt herkennen en op welke punten deze verschilt met een gewoon hondenspoor.

Wanneer wolf en hond elkaar ontmoeten
Zoals omschreven in “Leben mit Wölfen” zullen de meeste honden in wolvengebieden nooit in direct contact komen met wolven en zelfs als ze dat wel doen, hoeft dat niet per se agressief te zijn. In de regel communiceren wolven en honden in een gebied olfactorisch, dat wil zeggen via geur, met elkaar. Overdag markeren de honden hun territorium, maar ’s nachts worden deze markeringen vaak “overschreven” door de wolven.

“Het feit dat wolven honden vaak zien als leden van hun eigen soort kan problematisch zijn. Honden gedragen zich over het algemeen niet als wolven, wat kan leiden tot ‘misverstanden’ die fataal kunnen zijn voor de hond. Volwassen honden laten bijvoorbeeld overal hun markeringen, ongeacht enige territoriale claim achter – ze geven meer aan “Ik was hier en ik ben een bijzonder geweldige hond” dan “dit is mijn territorium”. De wolven in wier territorium de honden reizen en markeren kunnen dit dan als een “provocatie” ervaren omdat het markeren voor hen te maken heeft met een territoriale claim. Zolang wolven en honden niet direct met elkaar in contact komen, aangezien de honden overdag meestal rondlopen in de buurt van de dorpen en de wolven meestal ’s nachts, is dit geen probleem. Elkaars markeringen worden eenvoudigweg steeds opnieuw “overschreven” – d.w.z. we kennen elkaar en gebruiken hetzelfde gebied, maar op verschillende tijdstippen.”

Wolven poepen vaak midden op het pad om aan te geven dat het hun territorium is. Door de poep van je hond op te ruimen in een wolvengebied of je hond zo min mogelijk te laten “markeren” middels kleine plasjes of het krassen met de poten maak je je hond minder zichtbaar voor de wolven die in dat gebied leven en zal deze je hond minder ervaren als een indringer.
c

Concurrentie
Er kunnen conflicten ontstaan ​​wanneer honden zich ALLEEN in het gebied verplaatsen en daar wolven tegenkomen. Onder bepaalde omstandigheden zullen zij dan door hen worden gezien als indringers op hun eigen grondgebied die moeten worden verdreven. In Zweden, met een wolvenpopulatie van ongeveer 400 dieren, zijn er jaarlijks ongeveer 20 tot 40 van dergelijke botsingen, die vaak dodelijk in 9 van de 10 gevallen zijn voor de hond, de meeste tijdens de elandjacht. Meestal zijn het niet de wolven die contact zoeken met de honden, maar integendeel: de honden volgen de wolven op hun spoor. Een vreemde wolf zou de territoriumhouders slechts met uiterste voorzichtigheid benaderen. Een ontmoeting zou hij echter zoveel mogelijk vermijden.”
c

Gevaren voor aanvallen van mensen
“Als we de frequentie van aanvallen van wolven op mensen vergelijken met aanvallen van andere grote carnivoren en wilde dieren in het algemeen, wordt het duidelijk dat wolven tot de minst gevaarlijke soorten behoren, gezien hun omvang en roofdierpotentieel (LINNELL et al. 2002). “De risico’s die gepaard gaan met een wolf die een mens aanvalt, zijn ‘boven nul, maar veel te laag om te berekenen’, zegt een nieuw rapport met de titel ‘Wolfaanvallen op mensen: een update voor 2002-2020’ door John D.C. Linnell, Ekaterian Kovtun en Ive Rouart van het Noorse Instituut voor Natuuronderzoek. Tussen 2002 en 2020 vonden onderzoekers over de hele wereld 26 dodelijke aanslagen. Daarvan waren er 14 te wijten aan hondsdolheid” (International Wolf Center)

Aanvallen van wolven op mensen kunnen niet volledig worden uitgesloten. Door de huidige situatie in Duitsland lijkt de kans op een dergelijke aanval echter uiterst klein. De ervaringen uit andere Europese landen, zoals Italië, Spanje of Roemenië, waar wolven dicht bij mensen leven, laten zien dat de potentiële dreiging van wolven zeer, zo niet verrassend, laag is.”
c

“Probleemwolven”
“Als mensen hebben we de neiging om dingen die in strijd zijn met onze eigen belangen als een probleem te bestempelen. Dit perspectief dragen wij ook over op onze omgeving. Herten die velden binnendringen die niet voor hen zijn ontworpen, worden een landbouwprobleem. Kassel heeft een wasbeerprobleem, Berlijn heeft een everzwijnenprobleem en Beieren had een probleembeer. Al deze dieren waren en zijn niet gedragsgestoord. Ze gedroegen zich niet ‘atypisch voor de soort’, maar eerder opportunistisch volgens hun aard, normaal binnen hun brede gedragsspectrum.

Wat wij als mensen als “problematisch” beschouwen en wat “normaal” is, hangt onder meer af van onze houding en onze ervaringshorizon. Herten of vossen die ’s nachts de composthoop bezoeken, maken deel uit van het dagelijks leven op het platteland. Om het bot te zeggen: een wolf die hetzelfde gedrag vertoont, wordt in Roemenië als ‘normaal’ beschouwd, in Duitsland als ‘opvallend’ en in Amerika als ‘probleemwolf’.

De noodzakelijkerwijs nauwe nabijheid van mensen en wolven in het huidige Europa kan ook de oorzaak en bijdragende trigger zijn voor problematisch wolvengedrag. Wij mensen moedigen dergelijk gedrag vaak aan, ook al is het onbewust. Een wolf wordt niet geboren als een “probleemwolf”, maar hij leert een groot deel van zijn gedrag aan en consolideert of versterkt dit wanneer hij ervoor beloond wordt.

Factoren die een rol kunnen spelen bij het ontstaan ​​van probleemgedrag:

• Leeftijd. Jongeren zijn over het algemeen minder voorzichtig en vertonen een hoger niveau van verkennend gedrag.
• Voedsel. Als een wolf wordt beloond met voedsel omdat hij zijn voorzichtigheid heeft overwonnen, neemt zijn verlegenheid af. Hoe vaker hij succes boekt, hoe meer hij erop zal aandringen het te herhalen, door zich bijvoorbeeld steeds veeleisender en zelfs brutaler te gedragen. Hij zal steeds koppiger proberen de verdediging te overwinnen.
• Traditie. Het is bekend dat wolven, net als andere hoogontwikkelde dieren, een deel van hun aangeleerde gedrag doorgeven aan hun nakomelingen. Dit geldt uiteraard ook voor probleemgedrag. Traditie speelt hoogstwaarschijnlijk een rol bij de hondenmoordende wolven in Finland (KOJOLA et al. 2004).”

c

De invloed van jouw hond op het gedrag van de wolf
In een andere studie “How to deal with bold wolfs”uit 2020 over hoe je om moet gaan met wolven die nogal ‘ vrij en brutaal ‘ zijn geworden staat:

“Het gedrag van wolven kan worden beïnvloed door honden die mensen vergezellen. In sommige gevallen kunnen honden een nauwe ontmoeting tussen wolf en mens veroorzaken of ertoe leiden dat een wolf voor langere tijd in de buurt van een nederzetting blijft. Honden kunnen een sterke lokmiddel voor wolven zijn, omdat de wolf hen als een sociale partner beschouwt. Wolven kunnen afhankelijk van de situatie verschillend op honden reageren. Ze kunnen een neutrale reactie hebben (de meest voorkomende), een positieve reactie (de hond wordt gezien als een maatje of speelkameraadje) of een negatieve reactie (de hond wordt gezien als competitie of prooi). Als een wolf een bepaalde hond als potentiële partner ziet, kan hij de aanwezigheid van mensen volledig negeren. In sommige omstandigheden zal een wolf agressief reageren op andere honden die dicht bij zijn “partner” staan. In Lausitz verbleef een vrouwtjeswolf zonder partner wekenlang in de buurt van een dorp waar haar “gekozen” hond woonde (Reinhardt en Kluth 2007, zie bijlage 1, casus 1).

De meeste hondenbezitters die in wolvengebieden wonen, zullen echter nooit een directe ontmoeting met een wolf hebben, zelfs niet als ze elke dag met hun honden in het gebied wandelen.

Af en toe kunnen zich echter situaties voordoen waarin wolven honden als concurrentie zien en proberen ze weg te jagen ondanks de aanwezigheid van mensen. McNay (2002) beschrijft verschillende gevallen in Alaska en Canada waarin wolven mensen met honden op korte afstand volgden, of zelfs de honden aanvielen in de directe nabijheid van de eigenaren. Deze aanvallen waren altijd gericht op de honden, niet op de mensen. Soortgelijke gevallen zijn gemeld in Zweden (Karlsson, persoonlijke communicatie), Rusland (Bologov, persoonlijke communicatie) en Duitsland (bijlage 1, gevallen 10 en 11). Aan het begin van een ontmoeting kan een hondeneigenaar niet altijd bepalen waarom de wolf de hond benadert. Meer informatie over het onderwerp wolven en honden vindt u in de brochure “Mit Wölfen leben” (Leven met wolven) (SMUL 2016).”

c
Aanbevelingen
In de brochure “Mit Wölfen leben” die gratis te downloaden is op de website Sachsen.de, wordt de volgende aanbeveling gedaan:
” Over het algemeen moeten honden in het wolvengebied aangelijnd zijn of dicht bij hun eigenaar gehouden worden. Het kan zeker gebeuren dat wolven geïnteresseerd zijn in deze soortgenoten die, vanuit het perspectief van de wolf, “schaamteloos” hun territorium afbakenen. Dicht bij de eigenaar zijn, is de beste bescherming voor de hond. Als een wolf en een hond samenkomen, moet u uw hond bij u roepen, hem aanlijnen en zich rustig terugtrekken. Als de wolf interesse blijft tonen in de hond, moet je jezelf duidelijker laten zien door te roepen en de wolf eventueel weg te jagen door met voorwerpen te gooien. Maak vooral veel geluid, eventueel met een air horne. Er bestaat in deze situaties vaak geen gevaar voor de hondengeleider zelf. De wolven zijn meer geïnteresseerd in hun gedomesticeerde familieleden, niet in mensen. “

In Duitsland moeten honden, afhankelijk van de deelstaat, aangelijnd zijn of moet de hond zich binnen het invloedsgebied van de eigenaar bevinden. Honden laten rondlopen in wolvengebieden wordt in Duitsland beschouwt als grove nalatigheid!!!

c

TOT SLOT: Wat moet ik doen als ik een wolf tegenkom tijdens het lopen met mijn hond?
Tijdens onze activiteiten in de bossen op de Veluwe, Canitrailen of hiken, merk ik aan mijn honden dat ze iets anders ruiken als zwijnen, herten of ander voor hun al bekend wild. Het zou kunnen zijn dat het dan een markering is van een wolf. De reactie van mijn honden is dan meestal dat ze zich met name tijdens een wandeling willen terugtrekken. De reukorganen van een hond zijn uitermate goed ontwikkelt en als hij een verse markering van de wolf ruikt  zou het kunnen zijn dat hij niet meer verder wil lopen. In plaats van dat te negeren of aan te dringen om verder te lopen, is het raadzaam om je hond hierin juist de ruimte te geven. Blijft je hond aandringen om vooral niet verder te lopen, draai je dan om en verlaat die plek. Better safe than sorry.
c

“Het vermijden van wolven is de beste manier om conflicten tot een minimum te beperken, maar omdat wolven zo wijdverspreid zijn, is totale vermijding misschien niet mogelijk. Hoewel wolven grote territoria hebben, concentreren ze veel activiteit in specifieke gebieden, zoals de ontmoetingsplaatsen. Een van de sleutels tot het minimaliseren van wolvenproblemen bij honden is het vermijden van gebieden met geconcentreerd wolvengebruik.” – uit ‘Guidance for Hunters and Pet Owners‘.
c
“In wolvengebieden moet je je hond altijd aangelijnd houden. Hoewel zeldzaam, kan het voorkomen dat wolven geïnteresseerd zijn in honden omdat ze deze zien als leden van hun eigen soort. Afhankelijk van de situatie kunnen wolven de hond zien als concurrent of prooi. Het is belangrijk om je hond dicht bij je te houden om te voorkomen dat de wolf en de hond rechtstreeks met elkaar omgaan. Als de wolf daarentegen negatief op de hond reageert, ben jij als hondeneigenaar de grootste bescherming voor je hond. Er is geen gevaar voor hem zolang jij hem dicht bij je houdt. Als de wolf toch dichterbij komt, moet je hem duidelijk maken dat jij er ook bent door jezelf groot te maken, luid te schreeuwen, in je handen te klappen of in het extreme geval te gooien met stokken. Wanneer hij zich bewust wordt van jou, rent de wolf meestal weg.” – uit ‘Leben mit Wölfen‘.

“In hun natuurlijke omgeving verdedigen wolven territoria tegen andere wolven; het is gebruikelijk dat wolven andere wolven doden in territoriale geschillen. Wolven zijn ook erg agressief tegenover gedomesticeerde honden. Hoewel ontmoetingen tussen een enkele wolf en een gedomesticeerde hond soms tot speelgedrag leiden, kunnen ontmoetingen tussen meerdere wolven en een hond zelfs als er mensen aanwezig zijn.

Hoewel veel mensen het leuk vinden om hun hond mee te nemen naar de wildernis waar honden vrij rond mogen lopen, moeten eigenaren van een hond zich realiseren dat deze praktijk hun huisdier aan een extra risico blootstelt. Het is een stuk veiliger om tijdens uw wandeling door de wildernis de hond aangelijnd te houden zodat u controle over uw huisdier houdt binnen het zicht van de eigenaar.

In het zeldzame geval dat u met uw hond een agressieve wolf tegenkomt:
Houd je hond dicht bij je aan de lijn, blijf kalm, ren niet weg, maar gedraag je agressief door op de wolf af te stappen, te schreeuwen of in je handen te klappen en steek je armen omhoog en zwaai ze in de lucht om jezelf groter te maken als hij probeert te naderen. Keer een agressieve wolf nooit de rug toe, maar blijf er rechtstreeks naar staren. Trek je langzaam terug terwijl je de wolf aankijkt en je agressief handelt ( gebruik eventueel een luchthoorn (air horne) of andere lawaaimakers.” – uit ‘Living safely in wolf country’

c
cc

Direct voeren is uit den boze
De wolf heeft een natuurlijke behoedzaamheid tegenover mensen. Dit betekent dat veel ontmoetingen met een negatieve uitkomst kunnen worden vermeden. Als de wolf echter door mensen wordt gevoed, associeert hij mensen steeds meer met een voedselbron. Een wolf die zijn voorzichtigheid heeft verloren, kan opdringerig worden en soms stoutmoedig gedrag ontwikkelen als er niet voor voedsel wordt gezorgd. Dit kan onder bepaalde omstandigheden zelfs gevaarlijk zijn. Je moet daarom dringend afzien van het aantrekken of voeren van wolven.

“Het conditioneren van voedsel zorgt voor een snelle gewenning omdat wolven dan dichter bij mensen komen, en als de menselijke reactie op de aanwezigheid van wolven passief is, wordt de gewenning bevorderd. Deze wolven kunnen zich dan ‘op hun gemak’ bij mensen voelen en benaderingen van mensen tolereren. Ironisch genoeg zijn wolven die dit gedrag vertonen juist het meest waarschijnlijk agressief. Onder de gedocumenteerde gevallen van wolven die mensen verwondden, hadden de wolven vaak een geschiedenis van herhaaldelijk ongeïnteresseerd of zelfs ‘vriendelijk’ optreden tegen mensen op korte afstand in de weken of zelfs maanden voordat ze agressief werden. Mensen die gewond zijn geraakt door dit soort wolvengedrag zijn totaal verrast door de onverwachte agressie.” – uit ‘Living safely in wolf country’

c

HOUD DE WOLF WILD EN JE HOND AANGELIJND!

Hoi hoi vraagje. Wat geef je je hond te eten op de ochtend van een Canitrail wedstrijd? Hoe lang van tevoren geef je je hond extra water voor een wedstrijd? En geef je elektrolyten tijdens het Canitrailen op warmere dagen? 

Deze vragen krijg ik ontzettend vaak van beginnende maar ook al wat meer ervaren Canitrailers die de afstanden met hun honden verder willen uitbreiden. Middels eigen ervaring maar ook door onderzoeken te lezen over dit onderwerp en via het volgen van diverse webinars ben ik gekomen tot de volgende adviezen.

Geef je je hond eten VOOR of NA een training?
Honden geef je binnen 2 uur maar bij voorkeur onmiddellijk na het sporten te eten. Spiereiwitten die tijdens de inspanning worden gekataboliseerd, worden volgens onderzoeken vollediger en sneller aangevuld als er binnen 2 uur na de training een maaltijd wordt gegeven. Het is aangetoond dat verteerbare koolhydraatbronnen die tijdens of onmiddellijk na de training worden gegeven, het uithoudingsvermogen verbeteren en een grotere aanmaak van spierglycogeen bevorderen. Na de training geef je je sporthond dus een portie licht verteerbare dierlijke eiwitten uit vlees en vis en van makkelijk verteerbare koolhydraten uit de glutenvrije granen rijst en maïs waardoor het herstel wordt bevorderd.

Honden mogen niet intensief gaan sporten binnen 8 uur na een kleine maaltijd of maximaal 16 uur na een grote maaltijd om een ​​volledige maaglediging mogelijk te maken zodat de hond al is overgeschakeld op de vetstofwisseling en daarbij koolhydraten spaart voor de maximale inspanningen. Het advies is dan ook om je hond NIET vooraf een maaltijd te geven. Als je vóór het sporten voedt, is de kans groter dat je hond tijdens het sporten last krijgt van buikpijn en braken.

Moet je je hond extra laten drinken VOOR en NA een training?
Naast de aanvoer van de juiste voeding is het voor je sporthond natuurlijk ook belangrijk dat deze voldoende gehydrateerd is. Met het zogenaamde “afwateren” voor een training wordt bedoeld dat een hond voor een training of wedstrijd een behoorlijke hoeveelheid water krijgt om het hele lichaam goed door te spoelen. Op deze manier worden de urinewegen flink doorgespoeld en zal er tijdens het rennen minder negatieve verbranding zijn. Afwateren doe je ongeveer 2,5-3 uur voor jullie training of wedstrijd. In de tijd tussen het afwateren en de training/ wedstrijd kan je hond z’n behoefte doen waardoor het lichaam volledig gereinigd wordt.

Het helpt om je hond extra te laten drinken door bijvoorbeeld het water aantrekkelijker te maken met rauw gehakt of een portie hondenvoer of karnemelk of iets anders erdoor te mengen waar hij dol op is. Of meng het water met een botten-bouillon. Drinkt je hond te veel dan zal je hond extra veel moeten plassen wat zelfs tot prestatieverlies kan leiden en één of twee extra pauzes noodzakelijk maakt. Om dat te vermijden moet je daarom altijd de watergift aanpassen aan de werkelijke behoeften van de dieren en deze niet overdrijven.

Na de training heeft je hond dorst dus geef je je hond een klein beetje water te drinken. Geef je hond niet teveel te drinken in 1 keer omdat ze er dan last van kunnen krijgen (diarree of braken). Door een paar keer het bakje te vullen kan je hond voldoende drinken zonder te veel in een keer binnen te krijgen.  Een watertje na afloop waarin je hond kan afkoelen door erin te gaan staan zal zeker gewaardeerd worden.

Moet ik mijn hond na afloop een herstelshake geven?
Het gebruik van herstelshakes na een training of ontspannen Canitrail is voor heel veel honden absoluut niet nodig. Honden zijn van nature uithoudingsvermogen-dieren. Ze hebben een hoog oxidatievermogen en zijn goed aangepast aan uithoudingsactiviteiten. Honden blijken skeletspieren te hebben met superieure oxidatieve capaciteiten. Zelfs de minst oxidatieve spiervezels bij honden hebben een aanzienlijk vermogen tot aëroob metabolisme in vergelijking met snelle vezels van andere soorten.

Honden maken in tegenstelling tot mensen veel minder gebruik van het op glycogeen gebaseerde systeem en meer op het op vetzuren gebaseerde energiesysteem.  Zelfs ongetrainde honden hebben een hoge aerobe capaciteit en lijken genetisch aangepast te zijn voor efficiënte zuurstofextractie en – gebruik. Let op; verwar een ​​ongetrainde hond niet met een zittende, inactieve of zwaarlijvige hond.

Zeer aerobe zoogdieren zoals honden hebben een verhoogd vermogen om op vet gebaseerde substraten te gebruiken voor het energiemetabolisme.  Het vetrijke, eiwitrijke dieet van sporthonden helpt om de spierglycogeenvoorraden te behouden tijdens het sporten.

Als baasje ben je continu op zoek naar de juiste balans tussen voeding, training en herstel bij je hond om te kunnen beoordelen hoe het is gesteld met het uithoudingsvermogen van je sporthond, of je hond een juiste trainingsprikkel krijgt en of je het juiste trainingsprogramma volgt. Het geven van herstelshakes voor een effectief en sneller herstel van de spieren van je hond is bij een reguliere canitrail training niet nodig. De spieren van je hond hebben van nature al een hoger oxidatievermogen en hoeven vaak nauwelijks te herstellen na een rustige duurloop.

Voor sommige honden kunnen herstel preparaten juist wel weer een uitkomst zijn. Helemaal wanneer ze op top niveau moeten presteren, want de spieren van je hond herstellen aanzienlijk sneller.  Maar er kleven ook nadelen aan herstelpreparaten. Door het geven van herstelpreparaten weet jij niet meer hoe het natuurlijk herstel van jouw hond is. Het herstel van jouw hond is namelijk dé graadmeter om te zien hoe jouw hond in de training staat. Wanneer je middelen gebruikt die het herstel versnellen mis je dus die signalen! Blijft je hond na een training lang hijgen en/of liggen dan ben je te ver gegaan en is een stapje terug doen en extra rust inplannen noodzakelijk. Je kan ook een dagboekje bijhouden van jullie trainingen. Daarin kun je bijhouden hoe jouw hond heeft gereageerd op de trainingen.

Beginnende sporters die nieuw zijn in de wereld van het Canitrailen worden vaak herstelproducten aanbevolen. Maar is het wel nodig voor je hond?! Zoals boven beschreven heeft de gewone gezonde hond vanwege zijn van nature op uithoudingsvermogen ontwikkelde spieren het echt niet nodig. Ga je echt langere afstanden trainen, intensiever en meer dagen achter elkaar met je hond hardlopen dan zou je een herstelshake kunnen overwegen.

Moet ik mijn hond elektrolyten geven na afloop van een Canitrail?
Tijdens het sporten verliezen wij mensen door te zweten veel vocht en in dat vocht zitten kostbare elektrolyten, zoals chloor, natrium, magnesium, calcium, kalium, fosfaat en bicarbonaat.  Door verlies van teveel elektrolyten zullen je sportprestaties achteruitgaan wanneer je deze niet compenseert. Daarom wordt ons mensen geadviseerd om de elektrolyten aan te vullen middels allerlei supplementen/ drankjes/ gelletjes.

Maar hoe zit dat dan bij honden? Moet je bij honden ook hun elektrolyten aanvullen? In tegenstelling tot mensen verliezen honden geen zouten als ze zweten omdat ze NIET zweten; de damp die ze bij het hijgen verliezen om hun lichaamstemperatuur te reguleren bestaat voornamelijk uit water.

“This water vapor is just that…. basically water, no electrolytes (sodium, chloride, potassium). The kidneys conserve water to try and maintain hydration, but water loss continues. Fluid replacement is therefore also ‘just’ water. Additional electrolytes in the liquid, unneeded by the body, are eliminated via the kidneys.” (citaat uit het onderzoek van Urban Search and Rescue Veterinary Group uit 2016)

TOT SLOT
Er zijn diverse elektrolyten preparaten op de markt die jou als verantwoorde baas heel onzeker kunnen maken over wat nu nodig is en wat niet. Je wil tenslotte het beste voor je lieve canitrailmaatje. Maar je hond is geen mens. Hij zit anders in elkaar, heeft andere spiervezels, heeft andere voeding nodig en zweet nou eenmaal niet zoals wij. Kijk wat het beste bij jouw hond past door een aantal van bovenstaande adviezen te proberen en observeer hoe jouw hond het daarop doet. Iedere hond is uniek en er is niet 1 juist advies voor alle honden. Wees een wijze baas en luister goed naar de behoeften van je eigen hond.