Het Fit to Work-programma van het Penn Vet Working Dog Center is een geformaliseerde methode voor het beoordelen en ontwikkelen van de fundamentele fysieke conditie van honden. Het volledige artikel heb ik voor wie het Engels onvoldoende beheerst geprobeerd zo goed mogelijk te vertalen. Op de website van de Penn Vet University of Pennsylvania staan nog veel meer interessante onderzoeken en studies voor wie daar interesse in heeft.
c

Fit to Work – wat is het
“Fit to Work is een geformaliseerd, fundamenteel beoordelings- en ontwikkelingsprogramma voor de fysieke fitheid van werkhonden. Het Penn Vet Working Dog Center heeft dit programma ontwikkeld om tegemoet te komen aan de behoeften van begeleiders, trainers en programma’s van werkhonden voor eenvoudige, effectieve en efficiënte methoden om de fysieke fitheid van werkhonden te ontwikkelen en te beoordelen. Fit to Work richt zich op de fundamentele fitnessmodaliteiten kracht, stabiliteit, mobiliteit en proprioceptie. Het Penn Vet Working Dog Center heeft dit programma gedurende drie maanden getest en verfijnd in een gesloten populatie van 31 werkhonden in training. Fit to Work bestaat uit houdingsontwikkeling en onderhoud, warming-up- en cool-downroutines, trainingsoefeningen en beoordelingsmethoden. Om de implementatie voor honden en personeel te vereenvoudigen, omvat het fundamentele trainingsprogramma een aantal oefeningen, gestandaardiseerde progressiestappen, gedefinieerde criteria voor progressie en een verminderde nadruk op aangeleerd gedrag. Fit to Work maakt ook een veilige en progressieve beoordeling van de fundamentele fitheid mogelijk via een gelaagd en goedkoop proces. Toekomstig onderzoek zal zich richten op validatie van de trainings- en beoordelingsmethoden, de ontwikkeling van beoordelingsnormen en de correlatie van fysieke fitheid met operationele prestaties.

INTRODUCTIE
c

Fysieke fitheid van honden

De fysieke fitheid van honden is een vereiste voor veilige en effectieve prestaties van werkhonden. De huidige definities van de fysieke fitheid van honden zijn vaag en vaak gekoppeld aan een specifiek type activiteit (bijvoorbeeld hardlopen, behendigheid). Extrapolerend uit de menselijke literatuur wordt fysieke fitheid door het American College for Sports Medicine gedefinieerd als “een reeks eigenschappen die mensen hebben of bereiken” (1). Het American College for Sports Medicine definieert fysieke fitheid verder in meetbare gezondheids- en vaardigheidsgerelateerde (atletische vaardigheden) attributen (1, 2). De gezondheidsgerelateerde componenten van fysieke fitheid zijn: cardiorespiratoir uithoudingsvermogen, spieruithoudingsvermogen, spierkracht, lichaamssamenstelling (bijvoorbeeld hoeveelheid vet versus spiermassa) en mobiliteit (1, 2). De vaardigheidsgerelateerde componenten van fysieke fitheid zijn behendigheid, balans, coördinatie, snelheid, kracht en reactietijd (1). Het definiëren van de fysieke fitheid van honden in deze termen van meetbare componenten maakt verder onderzoek mogelijk naar de details van elke component en hun impact op de fysieke vereisten van de werkhond om een ​​verscheidenheid aan atletische taken uit te voeren. Hoewel er andere aspecten van fitheid belangrijk zijn voor werkhonden (bijvoorbeeld mentale), zal dit artikel de term ‘fitheid’ gebruiken om uitsluitend naar fysieke fitheid te verwijzen.

c
Fundamentele conditie

Basisfitness voor honden vereist een fundamenteel fitnessprogramma, gekoppeld aan een wetenschappelijk onderbouwd en herhaalbaar beoordelingsproces. Fundamentele fitheid heeft betrekking op mobiliteit, stabiliteit (bijvoorbeeld romp, voorbeen, achterbeen), kracht en proprioceptie die nodig zijn om fysieke basistaken uit te kunnen voeren, zoals rennen, springen (op en neer), navigeren op onstabiele oppervlakken en snel of abrupt van richting kunnen veranderen. De definitie voor elke fundamentele fitnesscomponent is te vinden in onderstaande Tabel 1. Deze componenten zijn geselecteerd om zich in de eerste plaats te richten op de spieren van de kern, de achterpoten en de ondersteunende structuren van zacht weefsel (bijv. fascia, ligamenten, enz.) die niet primair betrokken zijn. wanneer een hond routinematige fysieke activiteiten uitvoert. Honden dragen van nature ongeveer tweederde van hun gewicht op hun voorpoten; dit vertegenwoordigt dus het grootste deel van de ontwikkeling en betrokkenheid van het bewegingsapparaat tijdens normale fysieke activiteiten (3, 4). De ongelijke gewichtsverdeling, samen met veel voorkomende heup- en wervelkolomafwijkingen, kan van invloed zijn op de spierontwikkeling en het onderhoud van de achterpoten en de kern, waardoor deze gebieden vatbaar worden voor blessures of degeneratieve veranderingen tijdens matige en krachtige activiteiten die men tegenkomt in de meeste carrières van werkhonden (5–7). Ontwikkeling van het bewegingsapparaat van een hond in de optimale biomechanische uitlijning door proprioceptie van het hele lichaam, spierstabiliteit en kracht van de kern, voorpoten en achterpoten, en mobiliteit kunnen de gevoeligheid van een hond voor, de ernst van, of de hersteltijd voor een blessure, verminderen.

Tabel 1. Definities van fundamentele fitnesscomponenten voor honden.

Dit fundamentele fitnessprogramma voor honden is ontworpen om te worden opgenomen in een bestaand trainingsprogramma voor werkhonden (bijvoorbeeld zoek- en reddingsacties, wetshandhaving, militairen, enz.). De loopbaantraining van de hond ontwikkelt de basiscomponenten van het cardiovasculaire uithoudingsvermogen en de vaardigheden die verband houden met de loopbaanspecifieke fitheid. Er moet echter aanvullende loopbaanspecifieke fitnesstraining worden gevolgd om de loopbaanprestaties te optimaliseren. Een fundamenteel fitnessprogramma voor werkhonden is ontworpen om oefeningen op te nemen die een minimale aanvullende training van de hond en de geleider vereisen, duidelijke stapsgewijze oefeningsprogressies te omvatten, gebruik te maken van gemakkelijk toegankelijke en goedkope apparatuur, en zou ook toepasbaar moeten zijn op een grote verscheidenheid in de carrières van werkhonden.
c

Fundamentele geschiktheidsbeoordeling

Een van de grootste uitdagingen bij het evalueren van het huidige niveau van de conditie van honden en de impact van welke interventie dan ook, zoals een fitnessprogramma, is het opzetten van een geformaliseerde, herhaalbare beoordelingsmethode. Tot op heden zijn er geen collegiaal getoetste, gepubliceerde onderzoeken naar systematische basisprogramma’s met beoordelingen specifiek voor werkhonden. De methoden voor het maken van een fundamentele fitnessbeoordeling moeten wetenschappelijk valide, betrouwbare en reproduceerbare fitnessgegevens van honden opleveren (8–10). Duidelijke en objectieve uitkomstvariabelen, zoals duur van de oefening, aantal herhalingen of afgelegde afstand zijn van cruciaal belang. De beoordeling moet zo worden ontworpen dat rekening wordt gehouden met de variabiliteit tussen honden en het leereffect van de hond, maar moet leiden tot resultaten die het mogelijk maken de hond te vergelijken met de populatie (9). De persoon die de beoordeling uitvoert, hoeft geen uitgebreide ervaring te hebben, waardoor de betrouwbaarheid binnen of tussen de beoordelaars wordt gemaximaliseerd. Het minimaliseren van menselijke interactie met de hond tijdens de beoordeling is belangrijk om vertekening van de gegevens te voorkomen. Ten slotte moeten de vaardigheden die worden beoordeeld zich rechtstreeks vertalen in de realistische en operationele atletische behoeften van werkhonden (8, 11).
c

Het Fit to Work-programma

De basisoefeningen van Fit to Work (FTW) en de bijbehorende beoordelingsmethode die hier worden gepresenteerd, zijn ontworpen om een ​​geformaliseerde, zeer reproduceerbare en goedkope methode te creëren om de eerste fase van een uitgebalanceerd fitnessprogramma voor werkhonden te creëren. De doelstellingen van het programma zijn om te voldoen aan de fundamentele fitnessvereisten van werkhonden, die momenteel niet aan bod komen in de traditionele trainingsdisciplines. Het programma is ontworpen met de realistische verwachtingen en tijdsbeperkingen van de wereld van werkhondentraining en -gebruik. Om de kenniskloof en het gebrek aan extra trainingstijd aan te pakken, bevat het FTW-programma een aantal oefeningen, gestandaardiseerde progressiestappen en gedefinieerde criteria voor progressie. Het FTW-programma vermindert de behoefte aan aangeleerd gedrag aanzienlijk om de leercurve te verkorten en een beginnende werkhondengeleider in staat te stellen de fysieke fitheid van zijn hond te ontwikkelen. We zullen elk van de componenten van het programma presenteren, hun beschrijving, het doel van de oefening, de bekende of verwachte rol bij prestaties en blessurepreventie, een aanbevolen progressie van moeilijkheidsgraad, een korte samenvatting van contra-indicaties en voorgestelde trainingsbenaderingen.

METHODEN
c

Pilot-implementatie

Alle honden die in de onderstaande implementatie zijn opgenomen, zijn eigendom van het Penn Vet Working Dog Center, School of Veterinary Medicine, University of Pennsylvania. Het Fit to Work (FTW)-programma is opgenomen in het Penn Vet Working Dog Center (PVWDC) Puppy Foundation Program-protocol 804547, goedgekeurd door de University of Pennsylvania Institutional Care and Use Committee.
c

Het FTW-programma werd getest op een gesloten populatie van 31 honden in opleiding voor een carrière in zoek- en reddingsacties, wetshandhaving, detectie voor één doel en medische detectie. Elke hond werd ’s nachts en in het weekend opgevangen door een individu of gezin dat geen FTW-activiteiten uitvoerde. De honden varieerden in leeftijd van 2 maanden tot 6 jaar en waren van de Labrador Retriever (n = 15), Duitse herdershond (n = 8), Belgische Mechelaar (n = 3), Hollandse Herder (n = 3), Kleine Munsterlander (n = 1) en Doberman Pinscher (n = 1) rassen. De honden werden toegewezen aan vijf fulltime trainers die elk de verantwoordelijkheid hadden voor 3 tot 8 honden. Het trainingsteam werd bijgestaan ​​door 20 parttime stagiaires en 30 volwassen vrijwilligers.
c
Fundamentele fitnesstrainingstructuur

De basisfitnesstraining bestaat uit een reeks dagelijkse en driemaal wekelijkse oefeningen. Dagelijkse oefeningen ontwikkelen de houding via de Posture Down en Posture Sit en verbeteren de mobiliteit via de warming-up- en cooling-down-oefeningen voorafgaand aan en onmiddellijk na gematigde of krachtige activiteiten. Drie keer per week neemt de hond deel aan de fundamentele fitnessoefeningen die zich richten op kracht, stabiliteit, evenwicht en proprioceptie. Deze oefeningen zijn verdeeld over twee circuits bestaande uit drie oefeningen per circuit. Circuit één bestaat uit de Posture Down of Chipmunk, de Squat en de Back-up. Circuit twee bestaat uit de Plank, de Pivot en de Back-up. Elk circuit wordt twee keer achter elkaar of afwisselend uitgevoerd. Elke oefening binnen het circuit wordt gedurende 30-60 seconden uitgevoerd. De gehele trainingssessie duurt tussen de 15 en 20 minuten, exclusief de tijd voor het opzetten en afbreken van de apparatuur.

Een samenvatting van de fundamentele fitnessoefeningen, hun fitnessmodaliteitsdoelen en aanbevolen beloningsmethoden is te vinden in onderstaande Tabel 2.

Tabel 2. Samenvatting van de fundamentele fitnessoefeningen en hun primaire en secundaire doelen en de voorkeursmethode voor beloning tijdens de oefening.

DE FITNESSOEFENINGEN
c

Om de cooling-down te voltooien, loopt de hond 30 seconden terwijl de geleider observeert op eventuele fysieke of gedragsafwijkingen, voert hij gedurende 15 seconden een Paws-up uit en voert hij aan elke kant een Cookie Stretch in vier posities uit (figuren 1E-H).  Ten slotte controleert de geleider de poten, kussentjes en nagels van de hond op tekenen van letsel. Het afkoelen duurt ongeveer 120 seconden. (NOTE: naar gelang de buitentemperatuur kun je de Cooling-down verlengen door bijvoorbeeld 5 minuten te wandelen in plaats van 30 seconden)

Figuur 1. (A) Toont de houding Poten omhoog (Paws-Up). (B–D) Laat de Figuur-8 zien (E-H) Is de Koekjestretch in vier posities [(E) Neus naar heup, (F) Neus naar schouder, (G) Neus naar achtervoet en (H) Neus naar borst]
c

Doel
De warming-up moet vóór alle activiteiten worden voltooid om het lichaam van de hond voor te bereiden op de komende bewegingen. Het stap- en drafgedeelte van de warming-up verhoogt geleidelijk de lichaamstemperatuur en de weefselmobiliteit (12). De Paws-up richt zich op de heup- en buikweefsels (voornamelijk de iliopsoas-, psoas major- en rectus abdominis-spieren) voor extensie, en de Figure-8 bereidt de nek- en rompweefsels voor (voornamelijk de laterale spieren van de nek, extrinsieke spieren van de voorpoot, interne en externe schuine buikspieren en epaxiale wervelkolomspieren) voor laterale beweging.
c

De cooling-down moet na elke activiteit worden uitgevoerd om de mobiliteit te behouden en te vergroten terwijl de weefsels warm zijn en om eventuele blessures opgelopen tijdens de training te identificeren. Het loopgedeelte van de Cooling-down zorgt ervoor dat de hartslag en ademhaling van de hond beginnen te dalen, en geeft de geleider de mogelijkheid om eventuele kreupelheid te identificeren. De Paws-up richt zich op de mobiliteit van heup- en buikweefsel, en de Four-Position Cookie Stretch richt zich op de mobiliteit van de nek en romp. Ten slotte maakt het controleren van de poten, kussentjes en nagels van de hond na de training een snelle identificatie van problemen in deze blessuregevoelige gebieden mogelijk.
c

Rol bij prestatie- en blessurepreventie
De stap- en drafgedeelten van de warming-up verhogen de bloedstroom en zuurstoftoevoer naar spieren en bindweefsel en verhogen de lichaamstemperatuur ter voorbereiding op activiteiten met een hogere intensiteit (13, 14). De Paws-up en Figure-8 kunnen de beweging optimaliseren en letsel verminderen door de hond toegang te geven tot een groter bewegingsbereik van het weefsel (15–17). Beide bewegingen kunnen ook de neuromusculaire activatie en dus de atletische prestaties vergroten (18, 19).
De gehele Cooling-down geeft het lichaam van de hond de tijd om te herstellen van de activiteit voordat hij terugkeert naar rust en de geleider de gelegenheid om verwondingen te identificeren die niet duidelijk waren toen de hond bezig was met de activiteit. Hoewel stretchen na de inspanning beperkte effecten lijkt te hebben op spierpijn (20), kan de verhoogde weefselmobiliteit door de Paws-up en Four-Position Cookie Stretch het risico op toekomstige weefselbeschadiging verminderen (21, 22) en de toekomstige prestaties verhogen (23). Door de poten, kussentjes en nagels van de hond te controleren, kunnen prestatiebeperkende verwondingen vroegtijdig worden geïdentificeerd en behandeld.
c

Contra-indicaties
Zonder begeleiding van een dierenarts worden actieve lichaamsbewegingen en dus de warming-up en cooling-down niet aanbevolen voor honden met vermoedelijke afwijkingen aan het bewegingsapparaat of hart- en vaatziekten. Bij begeleide revalidatie kunnen het gebruik van en de aanpassingen aan de warming-up en cooling-down worden aangepast aan de blessure of conditie van de hond.
c
Progressie
Het bereik en dus de intensiteit van de Paws-up kan worden vergroot door de hoogte van de arm van de geleider of het gebruikte voorwerp aan te passen.
De intensiteit van de Figuur-8 kan worden vergroot door de breedte tussen de benen van de geleider te verkleinen (of tussen de objecten waar de hond doorheen navigeert) of door de uitvoeringssnelheid te verhogen.
Het bereik en dus de intensiteit van de Four-Position Cookie Stretch kan worden vergroot door de neus van de hond dichter bij elke beoogde positie te brengen of door de duur op elke positie te verlengen.
c

Trainingsaanpak

Hoewel er veel manieren bestaan ​​om de warming-up- en cooling-down-oefeningen uit te voeren of te trainen, hebben we ontdekt dat de volgende goed werken voor onze populatie werkhonden.

* Om de Paws-up op een arm te trainen, laat u de hond zitten, knielen naast hem, schep uw onderarm onder zijn voorpoten en gebruik een speeltje of voedselbeloning om hem in een stand te lokken terwijl u langzaam opstaat. Gebruik het speeltje of de voedselbeloning om ze gedurende de gewenste tijd in de positie van de pootjes omhoog te houden. Veel voorkomende techniekfouten zijn onder meer het te hoog boven de kop van de hond belonen, waardoor de nek van de hond overstrekt en de hond een aanzienlijk deel van zijn gewicht op uw onderarm kan laten rusten.

* Om de Figure-8 te trainen, begint u met uw voeten ongeveer tweemaal uw schouderbreedte uit elkaar. Gebruik een “Aanraak”-commando of lok de hond tussen uw benen en leid de hond vervolgens met afwisselende handen in de ene richting (bijvoorbeeld met de klok mee rond uw rechterbeen), dan terug door uw benen en rond het andere been in de tegenovergestelde richting (bijvoorbeeld tegen de klok in rond uw linkerbeen). Veel voorkomende techniekfouten zijn onder meer een onvoldoende mate van versterking, het geven van onjuist getimede commando’s en onnauwkeurig lokken, waardoor de hond zich niet scherp om uw benen kan draaien. Een goede vorm vereist ook een goede vorm van de geleider, rechtop staan ​​is het doel.

* Om de Four-Position Cookie Stretch te trainen, lokt u de hond in een staande positie, zodat zijn ruggengraat loodrecht op uw ruggengraat staat. Plaats uw andere hand voorzichtig onder hun borstkas of buik om hun positie tegen u te behouden. Lok hun neus weg van je lichaam, in een vlak evenwijdig aan hun ruggengraat naar hun heup, markeer en beloon. Lok vervolgens hun neus naar hun heup en beweeg hem dan geleidelijk zo dicht mogelijk bij zijn schouder, terwijl hij hem in het vlak parallel aan zijn ruggengraat houdt, markeer en beloon. Lok hun neus naar hun heup en beweeg het kunstaas vervolgens distaal totdat hun neus zo dicht mogelijk bij hun achtervoet is, markeer en beloon. Lok ten slotte hun neus tussen hun voorpoten en zo dicht mogelijk bij hun borst, markeer en beloon. Een veel voorkomende techniekfout is het niet vasthouden van de positie van de hond tegen uw lichaam, waardoor hij de intensiteit van de oefening kan verminderen.
c

Figuur 2. (A) Toont de houding “Sit” in de juiste positie. Let op de rechte lijn van de kop naar de basis van de staart. De voorpoot wordt in een rechte lijn uitgestrekt. Het kniegewricht bevindt zich dorsaal of net craniaal ten opzichte van de cijfers (lijn 1 toont het bereik van het kniegewricht over de cijfers). (B) Toont de houding “Sit” in de verkeerde positie. Let op de afgeronde voorpoot en wervelkolom (cervicaal, thoracaal en lumbosacraal). Het kniegewricht bevindt zich caudaal ten opzichte van de cijfers.

Doel
Het uitvoeren van de houding “SIT” en houding “DOWN” richt zich primair op de stabiliserende spieren van de wervelkolom (sagittale extensie) en de buikspieren (sagittale flexie). De primaire spiergroepen van de Posture Sit en Posture Down zijn de strekspieren van de cervicale wervelkolom (splenius), de strekspieren van de romp – epaxialen (transversospinalis, longissimus, iliocostalis), latissimus dorsi, heupstabilisatoren (bilspieren, psoas major, iliacus, adductor en piriformis-spieren) en buikspier (rectus abdominis). Proprioceptie van de wervelkolom, schouder, elleboog, lumbosacraal, coxofemoraal gewricht en kniegewricht wordt secundair ontwikkeld tijdens zowel de zithouding als de houding omlaag.

c

Rol in prestaties
Het uitvoeren van de houding “SIT” en houding “DOWN” versterkt de kernstabiliteitsmusculatuur van de hond en ondersteunt een optimale biomechanische uitlijning door een proprioceptief geheugen van de juiste houding te creëren (5, 24, 25). Het bevorderen van de juiste houding in een zittende en liggende positie legt de basis die nodig is om activiteiten veilig uit te voeren (25). Alle honden hebben baat bij een juiste houding, of het nu gaat om atletische prestaties, tactische operaties of als huisdier.
c

Figuur 4. (A–H) Illustreer de Pivot. (I–N) Toon de voortgang van de Pivot [(I) Niveau 1, (J) Niveau 2, (K) Niveau 3, (L) Niveau 4, (M) Niveau 5 (maximaal voor deze hond), en (N ) Niveau 6 (te hoog voor deze hond)]

c

Doel
De Pivot ontwikkelt voornamelijk de heup-, knie- en tarsusstabiliteit van de hond. Kernstabiliteit (voornamelijk sagittale en laterale flexie), proprioceptie van de achterpoten en heup-, knie- en tarsusextensie worden secundair ontwikkeld. Heupstabiliteit wordt verzorgd door de heupabductoren (oppervlakkige, middelste en diepe bilspieren) en adductoren (adductor-, gracilis-, semimembranosus-, sartorius- en pectineus-spieren). De stabiliteit van het kniegewricht en de tarsus kan ook profiteren van de verbeterde controle over de onderste extremiteit die de stabiele heup tijdens beweging biedt (26).

c

Rol in prestaties
De Pivot versterkt de heupstabiliteitsmusculatuur van de hond en ondersteunt een optimale biomechanische uitlijning van de heup, het kniegewricht en het tarsus wanneer de hond beweegt en stilstaat (26). Een stabiele heup kan de krachtopwekking vergroten tijdens het springen of sprinten (27), zorgen voor effectieve zijdelingse kracht en stabiele voet bij het draaien (28), en de heupen uitlijnen voor daaropvolgende bewegingen bij het landen na een sprong (29). Een hond die bewegingen moet uitvoeren met de voorpoten omhoog, het gewicht verplaatst naar de achterpoten en de heup gestrekt (bijvoorbeeld bij het zoeken naar verhoogde oppervlakken of voertuigen) kan ook profiteren van de Pivot.

c

Rol bij blessurepreventie
Stabiele heupen ontwikkeld door de Pivot kunnen traumatische (30) of uitlijningsgerelateerde verwondingen voorkomen en helpen bij het beperken van de progressie van orthopedische aandoeningen (31). Een hond die een misstap maakt of in een gespreide positie van de achterpoten begint te glijden, kan een iliopsoas-spier, een heupadductorgroep of een heupgewrichtsblessure oplopen. Als deze hond stabielere heupen heeft door het trainen van de Pivot, heeft hij mogelijk een betere kans om zijn evenwicht te herstellen en blessures te voorkomen (30). Een verhoogde heupstabiliteit helpt een optimale beweging van de heup- en kniegewrichten te behouden en kan blessures veroorzaakt door een slechte uitlijning van de gewrichten verminderen (32, 33). Hoewel er geen klinische onderzoeken zijn om de impact te evalueren, kunnen honden met vroege dysplastische heupen baat hebben bij verhoogde spierondersteuning en verminderde gewrichtsinstabiliteit, en kunnen honden met een stabiele kruisbandziekte profiteren van de verbeterde controle over de onderste ledematen.
c

Progressie
Bij volwassen honden wordt de Pivot gewoonlijk getraind op een 20 cm hoog en 40 cm vierkant voorwerp (bijvoorbeeld twee standaard betonblokken) (Figuur 4I), hoewel puppy’s jonger dan 3-4 maanden of honden van kleine rassen baat kunnen hebben bij een voorwerp dat slechts 20 cm in het vierkant is (bijvoorbeeld twee standaardstenen).
Zodra de hond drie omwentelingen in 30 seconden in elke richting kan voltooien, wordt de objecthoogte met 20 cm (8 inch) vergroot (figuren 4J–M). Door de objecthoogte te verhogen, wordt geleidelijk een groter percentage van het gewicht van de hond naar de achterpoten verplaatst. Dit proces wordt voortgezet totdat de volgende toename in lengte ertoe zou leiden dat de voorpoten van de hond hoger komen te liggen dan het schoudergewricht (Figuur 4N).
Verdere vooruitgang wordt voornamelijk bereikt door extern gewicht in de vorm van een gewichtsvest met gewichtstoenames die zijn afgestemd op het gewicht van de hond (bijvoorbeeld voor een hond van 20 kg, begin met 2,3 kg extern gewicht). Alternatieve methoden voor progressie zijn onder meer het destabiliseren van het oppervlak van de achterpoot of het vergroten van de laterale weerstand van de achterpoten (water- of oefenband).

c

Contra-indicaties
Zonder begeleiding van een dierenarts wordt de Pivot niet aanbevolen voor honden met vermoedelijke afwijkingen aan de wervelkolom, heup, knie, voetwortel of achterpoot. Met begeleide revalidatie kan de Pivot worden aangepast aan de blessure of toestand van de hond.
c

– Een goed getrainde hond moet de Pivot uitvoeren in een positie 180° van de geleider en in staat zijn een interval van 30 seconden te voltooien voorafgaand aan de beloning.

– Veel voorkomende techniekfouten zijn onder meer uitsluitend vertrouwen op de lichaamsdruk na een eerste leerperiode, het gebruik van de hand die het dichtst bij de hond ligt om te belonen, het belonen te ver boven of te ver weg van de bek van de hond of te weinig belonen. Of de hond te snel laten bewegen of hun achterpoten laten kruisen. Een extra lekkere zachte beloning (bijvoorbeeld een klein stukje kaas) helpt de werkhonden om de beloning snel door te slikken en de beweging te hervatten.

Figuur 5. (A) Toont de plankopstelling (1. toont het aanbevolen voorobject uit drie blokken), startpositie [2. illustreert een verticale distale voorpoot en 3. illustreert verticale middenvoetsbeentjes (achterkoot)] en afmetingen (4. is de heuphoogte en 5. is de afstand tussen de objecten). (B–E) Toont de voortgang van de plank [(B) Niveau 2, (C) Niveau 4, (D) Niveau 6 en (E) Niveau 8]

Tabel 3. Metingen van de heuphoogte van de plank, overeenkomstige toename van het plankniveau, de totale afstand voor elke heuphoogte en plankniveau, en de geschatte heuphoek die wordt bereikt.
c

Doel
De Plank ontwikkelt in de eerste plaats de kernstabiliteit van een hond (voornamelijk weerstand tegen extensie van de thoracale en lumbale wervelkolom). Isometrische elleboog- en handwortelextensie worden secundair ontwikkeld. Kernstabiliteit in de Plank wordt voornamelijk geleverd door de rectus abdominis, externe abdominale schuine spieren, iliopsoas en psoas minor spieren. Bij mensen is ook aangetoond dat de spinale extensiespieren een rol spelen (34, 35).

c

Rol in prestaties
De Plank versterkt de spieren die stabiliteit bieden aan de wervelkolom van een hond. Deze verhoogde stabiliteit kan het vermogen van de hond vergroten om kracht over het hele lichaam te genereren (36–38), te rennen (39–42) en bewegingen met één been uit te voeren (43). Hoewel verbeterde rompstabiliteit verschillende effecten heeft op de behendigheid bij mensen (44, 45), kunnen de verschillen in anatomie de rol van kernstabiliteit voor de behendigheid van honden versterken. Een hond die bewegingen uitvoert met de voorpoten en achterpoten op aparte oppervlakken, de voorpoten op verhoogde oppervlakken, of welke poot dan ook op onstabiele oppervlakken, kan baat hebben bij het trainen van de Plank (34, 46).
c

Zodra een hond binnen het tijdsbestek van 45 seconden een correcte 30 seconden kan aanhouden, kunnen de objecten naar het volgende niveau worden verplaatst (figuren 5B–E). Dit proces wordt voortgezet totdat de hond 30 seconden op plankniveau 9 heeft voltooid. Verdere vooruitgang wordt voornamelijk geleverd door extern gewicht in de vorm van een gewichtsvest met gewichtstoenames die zijn aangepast aan het gewicht van de hond [bijvoorbeeld voor een hond van 20 kg hond start met 1,1 kg extern gewicht]. Alternatieve methoden voor progressie zijn onder meer het destabiliseren van het oppervlak van de voorpoot, het oppervlak van de achterpoot of beide.
c

Figuur 6. (A) Toont de beginnende progressie van de Chipmunk – let op het kniegewricht aan de dorsale ten opzichte van de cijfers. Deze positie wordt <2 s vastgehouden. (B) Toont de juiste Chipmunk-positie. De wervelkolom is recht, de knieën bevinden zich dorsaal ten opzichte van de cijfers, de carpi’s hangen tussen de schouders en ellebogen en het hoofd bevindt zich in een neutrale positie. (C) Toont een onjuiste Chipmunk. De wervelkolom is in alle drie de segmenten afgerond, het kniegewricht ligt caudaal ten opzichte van de cijfers, het gehele gewicht van de hond rust op het zitbeen van het bekken dat de grond raakt.

c

Doel
De Chipmunk ontwikkelt voornamelijk de rompstabiliteit van de hond (weerstand tegen extensie van de wervelkolom, sagittale flexie en transversale flexie). In de tweede plaats is er sprake van isometrische schouder- en elleboogcontractie en kleine concentrische contractie van de quadricepsspieren. De primaire stabiliteitsspieren die tijdens de Chipmunk worden gebruikt, zijn de rectus abdominis, externe abdominale schuine spieren, iliopsoas, transversospinalis, longissimus en iliocostalis-spieren.

c

Rol in prestaties
De Chipmunk versterkt de spieren die stabiliteit bieden aan de wervelkolom van een hond (4). Samen met de spierontwikkeling verbetert de Chipmunk de balans en proprioceptie van het hele lichaam van de hond (4). Deze verhoogde stabiliteit, balans en proprioceptie kunnen het vermogen van de hond vergroten om kracht te produceren, het uithoudingsvermogen te verbeteren en de behendigheid te vergroten (46, 47).

c

Rol bij blessurepreventie

Trainingsoefeningen die het evenwicht, de proprioceptie en de kernkracht van een hond verbeteren, kunnen hem beschermen tijdens ongecontroleerde bewegingen die resulteren in een verkeerde uitlijning van het lichaam, hyperextensie of compressie van de wervelkolom, zoals springen, angsttraining of het beklimmen van een ladder (41, 43).
c

Progressie
Een Chipmunk mag alleen worden geprobeerd als de hond een consistent juiste “SIT” houding en “DOWN” houding heeft bereikt. Door een juiste “SIT” houding en “DOWN” houding heeft de hond voldoende lichaamsbewustzijn en spierontwikkeling van de epaxiale en buikspieren. Zoals beschreven in het onderstaande trainingsgedeelte, moet de hond geleidelijk aan geleerd worden om zijn kern in korte trainingssessies te betrekken voordat hij de uiteindelijke Chipmunk-positie verwacht.
Zodra een hond gedurende dertig seconden de juiste vorm van een Chipmunk kan bereiken (Figuur 6B), kan hij overgaan naar meer geavanceerde niveaus. Om de moeilijkheidsgraad van een Chipmunk te vergroten, beweegt u het een voertje naar links en rechts, waardoor de hond wordt aangemoedigd zijn gewicht te verplaatsen. Hoe verder van de hond het voertje zich bevindt, hoe moeilijker de oefening wordt. Zodra de hond gedurende 30 seconden zijn evenwicht kan bewaren terwijl hij zijn gewicht verplaatst, kan hij vooruitgang boeken.
De laatste stap is het uitvoeren van de Chipmunk op een oneffen of onstabiel oppervlak. Vooruitgang van de Chipmunk vereist geduld, hyperwaakzaamheid op de houding en toewijding aan een langdurige training.

c

Contra-indicaties
De Chipmunk wordt niet aanbevolen voor honden met vermoedelijke afwijkingen aan de wervelkolom (cervicaal, thoracaal of lumbosacraal), heup of knie, tenzij onder direct toezicht van een dierenarts.
c

Trainingsaanpak
Trainingssessies voor de Chipmunk moeten kort zijn en de hond mag tijdens een enkele sessie niet meer dan 3-6 herhalingen uitvoeren.
– Om te beginnen met het trainen van de Chipmunk, plaatst u de hond in een zithouding en plaatst u een voertje net boven het hoofd van de hond om het optillen van de voorpoten te bevorderen. Beloon zodra de voorpoten de grond verlaten [<15 cm (6 in)] (Figuur 6A).
– Zodra de hond zijn voorpoten tot 15 cm (6 inch) heeft opgetild, is de volgende stap om de hond de voorpoten te laten optillen tot een hoogte tussen de elleboog en de schouder.
– Moedig de hond vervolgens aan om zichzelf vast te houden met een rechte rug, een vierkante zit, een neutrale koppositie en de dorsale tenen van de achterpoten.

LET OP: Als de knieën van de hond niet dorsaal ten opzichte van de achterpoten staan, gebruikt de hond zijn kernspieren niet op de juiste manier. Verleng de duur van de Chipmunk-greep niet totdat de hond zichzelf consequent in de juiste houding kan houden (Figuur 6B).

Als de juiste houding is bereikt, ga dan verder met de meer geavanceerde Chipmunk, beschreven in het voortgangsgedeelte. Het kan weken tot maanden duren voordat een hond de juiste houding bij de Chipmunk bereikt. Tekenen dat een hond vermoeid is, zijn spierfasciculaties, onwil om de voorpoten op te tillen, pogingen om de voorpoten op een voorwerp/geleider te plaatsen, of de knieën die consequent caudaal weg bewegen van de achterpoten.

c

* DE SQUAT
Om de Squat uit te kunnen voeren, plaatst de hond zijn voorpoten op een verhoogd voorwerp, gaat op een platform met beperkte ruimte zitten en keert dan terug naar de startpositie (figuren 7A–E). De Squat wordt uitgevoerd voor een specifieke duur of aantal herhalingen.

Figuur 7. (A–E) Laat de squat zien. (F) Toont het beperkte gebiedsplatform. (G – J) Toon de voortgang van de Squat [(G) Niveau 1, (H) Niveau 2, (I) Niveau 3 (maximaal voor deze hond) en (J) Niveau 4 (te hoog voor deze hond)].
c

Doel
De Squat ontwikkelt voornamelijk de kracht van de heup-, knie- en tarsusextensie van de hond (48). Kernstabiliteit (voornamelijk sagittale flexie) en proprioceptie van de achterpoten worden secundair ontwikkeld. Heupextensie wordt voornamelijk verzorgd door de gluteale (oppervlakkige, middelste en diepe), semitendinosus- en semimembranosus-spieren. De gracilis-, piriformis- en quadratus femoris-spieren dragen ook bij aan de heupextensie. Knie-extensie wordt voornamelijk verzorgd door de quadriceps femoris, sartorius, tensor fasciae latae en biceps femoris. Tarsale extensie wordt voornamelijk verzorgd door de gracilis-, biceps femoris- en semitendinosus-spieren.

c

Rol in prestaties
Krachtige heup-, knie- en tarsusextensie, ontwikkeld door het uitvoeren van de Squat, kan het vermogen van de hond om te springen, sprinten en van richting te veranderen vergroten. Honden die omhoog, op een verhoogd oppervlak, over een voorwerp of over een opening moeten springen, kunnen baat hebben bij de Squat. Honden die vanuit een zittende of zittende positie opstaan ​​of die snel accelereren tijdens het sprinten kunnen profiteren van de Squat. Honden die bewegingen met één been uitvoeren, traplopen of snel van richting veranderen, kunnen ook beter presteren als gevolg van het opnemen van de Squat in hun fitnessplan (49).

c

Rol bij blessurepreventie
Sterke heupen, knieën en tarsi ontwikkeld door de Squat zijn mogelijk minder gevoelig voor blessures (50). Een grotere heupmusculatuur kan het risico op heupdislocatie verminderen en stabiliteit bieden aan een dysplastische heup (31). Het ontwikkelen van een knie-extensiemusculatuur kan de craniale beweging van het scheenbeen ten opzichte van het femur verminderen en een verhoogde ondersteuning bieden aan de craniale kruisband. Honden kunnen ook minder of minder ernstige tarsale verstuikingen of veelvoorkomende verwondingen aan de calcaneuspees ervaren (51).

c

Progressie
Bij volwassen honden wordt de Squat gewoonlijk getraind op een stabiel object van 20 cm hoog (bijvoorbeeld een standaard betonblok) (Figuur 7F), hoewel puppy’s jonger dan 3-4 maanden of honden van kleine rassen baat kunnen hebben bij een object die slechts 10 cm hoog is (bijvoorbeeld standaardsteen).
Zodra de hond in 30 seconden 7 herhalingen kan voltooien, wordt de objecthoogte verhoogd met 20 cm (8 inch) of met 10 cm (4 inch) voor honden van jonge of kleine rassen (figuren 7G–I). Door de objecthoogte te verhogen, wordt geleidelijk een groter percentage van het gewicht van de hond naar de achterpoten verplaatst.
Dit proces wordt voortgezet totdat de volgende toename in lengte ertoe zou leiden dat de voorpoten van de hond hoger komen te staan ​​dan het schoudergewricht aan de onderkant van de beweging (Figuur 7J).
Verdere vooruitgang wordt voornamelijk bereikt door extern gewicht in de vorm van een gewichtsvest met gewichtstoenames die zijn afgestemd op het gewicht van de hond [bijvoorbeeld: voor een hond van 20 kg (44 lb) begint u met 2,3 kg (5 lb) extern gewicht]. Alternatieve methoden voor progressie zijn onder meer het destabiliseren van het achterpootoppervlak

c

Contra-indicaties
Zonder begeleiding van een dierenarts wordt de Squat niet aanbevolen voor honden met vermoedelijke afwijkingen aan de wervelkolom, heup, knie of voetwortel. Bij revalidatie onder toezicht kan de Squat worden aangepast aan de blessure of toestand van de hond.
c

Figuur 8. (A,B) Toont de eerste voortgang van de Back-up op de grond. (C–F) Toont een meer geavanceerde voortgang van de Back-up, achteruit de trap op. (G–K) Toont een nog meer geavanceerde voortgang van de Back-up, die een Back-up maakt van een verticale muur.

Tabel 4. Voorgesteld scoresysteem voor fundamentele geschiktheidsbeoordeling.

Ten slotte zijn wij van mening dat FTW veilig is voor jonge honden. De belangrijkste zorgen bij fitnesstraining bij deze honden zijn de effecten van overmatige kracht op de epifysaire platen en repetitieve bewegingen op het skelet en de gewrichten (60-63). De nadruk op weerstand, de korte duur en de lage impact van de fundamentele fitnessoefeningen en -beoordelingen zullen waarschijnlijk geen schade aan het bewegingsapparaat veroorzaken, hoewel monitoring wel nodig is. Bovendien kan regelmatige, gestructureerde en progressieve belasting van de gewrichten bij jonge honden het risico op schade aan het bewegingsapparaat verminderen (64-68).

Copyright © 2020 Farr, Ramos en Otto
De originele tekst en deze vertaling hiervan is een open access-artikel dat wordt verspreid onder de voorwaarden van de Creative Commons Attribution License (CC BY). Het gebruik, de distributie of reproductie in andere forums is toegestaan, op voorwaarde dat de oorspronkelijke auteur(s) en de auteursrechthebbende(n) worden vermeld en dat de originele publicatie in dit tijdschrift wordt geciteerd, in overeenstemming met de geaccepteerde academische praktijk. Er is geen gebruik, distributie of reproductie toegestaan ​​dat niet in overeenstemming is met deze voorwaarden.

Het originele Fit to Work programma zoals deze in het Engels is gepubliceerd met alle referenties is te vinden via deze link naar de publicatie van het Penn Vet Working Dog Center.

Op het You-tube kanaal van de Penn Vet Working Dog Center vind je video-filmpjes waarin allerlei oefeningen gepresenteerd worden door Dr. Otto, zoals de Figure-8 , Zijwaartse Stretch, Walking Backwards, etc

Het is weer zomer, dus er wordt van alle kanten gewaarschuwd dat je goed moet opletten om te voorkomen dat je hond oververhit raakt. Op social media worden nog steeds allerlei adviezen gegeven die gebaseerd zijn op oude mythen en van ‘horen zeggen’  die wetenschappelijk totaal niet onderbouwd zijn. Er zijn de laatste tien jaren ontzettend veel goede onderzoeken gedaan naar oververhitting bij honden waaruit veel goede wetenschappelijk onderbouwde adviezen zijn voortgekomen.

Een van de belangrijkste aanbevelingen uit die onderzoeken voor sporthonden zoals bij Canicross en Canitrail zijn net als bij hardlopers:

1 – Eerst afkoelen, daarna transporteren.

2 – Koelen met water, ofwel onderdompeling in koud water voor jonge/gezonde honden, ofwel verdampingskoeling (toepassing van water naast luchtbeweging van een ventilator/airconditioning/briesje) voor oudere/zieke dieren.

Onderzoekers Anne Carter en Emily Hall uit de UK hebben op hun website diverse onderzoeken met linkjes op het gebied van oververhitting en preventie staan voor iedereen die meer wit leren over dit onderwerp.

” Anne en Emily zijn jarenlang bij diverse canicross-races geweest voor observaties en zagen honden hun mensen letterlijk naar meren, beken, vijvers, peuterbaden, en welk koud water er ook beschikbaar was slepen om in af te kunnen koelen. En dat water was echt KOEL; we hebben een meer gemeten met water van 0,5˚C, en de honden renden er regelrecht in en bleven daar tot ze klaar waren om eruit te komen, in december.

Onderdompeling in koud water is DE aanbevolen koelmethode voor jonge, gezonde personen met HRI (zonnesteek). Er is een schat aan bewijsmateriaal uit de paarden- en menselijke geneeskunde om koudwaterkoeling te ondersteunen als de meest effectieve behandeling voor ernstige hyperthermie. Bij honden is er misschien minder bewijs, maar het beschikbare onderzoek ondersteunt koudwaterkoeling. We hebben al eerder gesproken over een studie die in 1980 werd gepubliceerd, en hoewel deze studie volgens de huidige normen geen ethische goedkeuring zou krijgen, moeten de resultaten niet vergeten worden. Honden met HRI koelden sneller af in water van 1-16˚C dan in water van 18-25˚C. Comateuze honden met HRI hadden de hoogste afkoeling in water van 1-3˚C, maar er moet worden opgemerkt dat comateuze honden langzamer koelden dan bewuste honden. Dit komt omdat comateuze honden stoppen met hijgen, en hijgen is een essentiële methode voor thermoregulatie voor hotdogs.

Dat gezegd hebbende, ELK water (koeler dan de hond) is beter dan GEEN water.” uit Myth Busting – Cooling Hot Dogs

De eerste vroege signalen van oververhitting
Maar uiteindelijk is nog steeds het beste om bij je hond oververhitting te voorkomen door hem goed te leren lezen. Ga je met je hond hardlopen, actief spelen, dan stijgt automatisch z’n kerntemperatuur. Een hond zweet niet zoals wij mensen via de huid om af te kunnen koelen, ook al heeft ie een paar zweetklieren onder z’n voetzooltjes. Door te hijgen kan een hond via verdamping van waterdruppeltjes op het tongoppervlak (evaporation) z’n lichaamstemperatuur reguleren en zo z’n warmte kwijtraken. Maar ook door overdracht van lichaamswarmte naar een koeler oppervlak (conduction) door in de koelte van een plas water of gras in de schaduw te gaan liggen. Het verkoelende effect van bewegende lucht, denk aan een koel windje of ventilator, kan mits de vacht niet te dik is ook enige verkoeling bieden.
Factoren die oververhitting beïnvloeden

Externe factoren zoals temperatuur, luchtvochtigheid, wind, ondergrond, omgeving en interne factoren zoals de algemene fitheid, karakter (drive en pleasen), mate van gehydrateerd zijn en geacclimatiseerd zijn, zijn voor je hond van invloed op het kunnen omgaan met warme weersomstandigheden. Bij plotse weersveranderingen het hele jaar door of bij de eerste warmere dagen in juni, juli en augustus is het belangrijk om extra alert te zijn op de eerste tekenen van oververhitting.

Naast het bekende rijtje van honden met een verhoogd risico, zoals oudere honden, uitgedroogde honden, honden met overgewicht, grote honden, zwarte honden, honden met een dikke vacht en honden met een platte neus en ademhalingsproblemen, heeft dus ook het karakter van de hond en de intensiteit van de activiteit een grote invloed.  Een hoog-energy hond heeft vanwege z’n enorme ‘drive’ sneller kans op oververhitting als een meer relaxte hond. Net als een hond die erg gericht is op het ‘pleasen’ van z’n baas meer over z’n grenzen gaat en minder duidelijke signalen laat zien. Bij activiteiten die intensief zijn zoals hardlopen, met een bal spelen of een stressvolle omgeving gaat de kerntemperatuur van je hond omhoog waardoor de kans op oververhitting groter wordt.

Maar wat zijn dan die typische vroege signalen?
Vaak missen baasjes de eerste milde signalen van hitte-stress terwijl die juist zo belangrijk zijn om erger te kunnen voorkomen. Of ze zien die signalen wel, maar denken dat er dan nog niets aan de hand is. Uit onderzoek blijkt dat 95% van de honden die bij de dierenarts komen met milde hitte-stress klachten het overleeft, terwijl 50% van de honden met ernstige hitte-stress klachten die bij de dierenarts komen het helaas niet overleeft.
c
Maar wat zijn die eerste signalen dan?

• Schaduw zoeken (misschien jouw schaduw)
• Niet reageren op bevelen, wat vaak wordt aangezien voor ongehoorzaamheid
• Vertraagde terugkeer naar geleider/eigenaar
• Langzamer lopen of helemaal niet willen lopen
• Water zoeken
• Loensen van de ogen of kleine geknepen ogen
• Progressieve verlenging van de tong
• Spateltong; de tong verandert vaak onderaan van vorm en ziet eruit als een schop (zo breed mogelijk voor een optimale verdamping) De tong kan zelfs langs de randen rondscharrelen of krullen
• Tong hangt uit en “floppy” (let op subtiel verlies van spiertonus in de tong)
• Hijgen/Glimlach, naarmate de hitte en het hijgen toenemen, gaan de mondhoeken verder naar achteren open, waardoor meer van de achterste kiezen bloot komen te liggen (dit is om meer van de slijmvliezen bloot te leggen en zo het oppervlak en de luchtwegen te maximaliseren om de verdampingskoeling en de afvoer van warmte te vergroten)
  PS je hond lacht dus niet, maar heeft echt alles openstaan om te proberen af te koelen!!!!
• Hijgen/controle – kan de hond stoppen met hijgen? Als je hem een ​​beloningsspeeltje of iets lekkers laat zien, of zachtjes op zijn neus blaast, stopt hij dan met hijgen? Als hij dat doet, al is het maar voor een fractie van een seconde, dan heeft hij nog steeds controle over zijn hijgen. Als hij niet kan stoppen, heeft hij geen controle en heeft hij het echt te warm.

c

Onmiddellijk stoppen bij de eerste signalen
Zodra je de eerste signalen van oververhitting bij je hond ziet stop je onmiddellijk met alles waar je hond nog meer oververhit van kan raken zoals hardlopen, spelen, stress etc. Ga vervolgens onmiddellijk met je hond in de schaduw staan, laat je je hond plat liggen in een plas water of op het koele gras en biedt je hond kleine beetjes water om te drinken aan. Of het water dan koud of lauw is doet er niet toe. Je stopt onmiddellijk met wat jullie op dat moment aan het doen zijn om te voorkomen dat je hond in dit stadium verder oververhit raakt. Vergeet niet dat oververhitting een momentum heeft, dus terwijl je bezig bent met het afkoelen van je hond kan de kerntemperatuur van je hond nog even verder omhooggaan voordat het afkoelen echt effect heeft. Wacht dus niet te lang met afkoelen, maar reageer direct!
c

Weet wat normaal is
Sport je met je hond dan met je weten wat normaal is bij je hond, hoe je hond normaal rent, zodat je eventuele vroege signalen kunt opmerken. Weet dat honden met een hoge ‘drive’ signalen goed kunnen verbergen. Een hond in z’n ‘drive’ kan signalen verdoezelen, en pas problemen laat zien na een training, tijdens een korte drink-plaspauze, of pas na het overschrijden van de finishlijn.

Bij twijfel?
Twijfel je of je hond oververhit raakt, neem dan bewust een korte pauze en let op signalen zoals ademen met een wijde opengesperde mond, een hijgende glimlach, spateltong, overmatig hijgen, dik wit speeksel op de tong. Let op of je hond reageert op een voor hem zeer bekend commando en geef een voertje waar je hond normaal gesproken echt helemaal gek op is. Reageert ie hier niet op, dan is je hond teveel afgeleid omdat ie zich volledig moet focussen op het proberen z’n lichaamstemperatuur te beheersen. Ga bij twijfel pas weer verder als je merkt dat z’n ademhaling weer rustig en gelijkmatig is, z’n tong qua lengte en vorm weer normaal is, z’n ogen weer gewoon van vorm en ontspannen zijn en hij weer reageert op z’n naam/ commando en het lekkere voertje.
c

Meer informatie over de diverse studies betreffende hittestress en oververhitting vind je op de website van Hot Dogs-Heatstroke Education for Dog Owners.

Afgelopen weekend mocht ik mensen en hun honden tijdens het CaniSports Event in Braamt laten kennismaken met een geweldige sport: Canitrailen. En ja ook nu hoorde ik dat men er vanuit ging dat Canitrailen hetzelfde is als Canicross maar dan langer. En ja er zijn in de basis overeenkomsten, want het is beide off-road hardlopen met een aangelijnde hond waarbij de hond een harnas draagt en de mens een heupgordel. En ja het zijn allebei geweldige sporten om te doen. Maar een Marathon lopen is ook niet een Sprint lopen maar dan langer; het zijn echt totaal verschillende disciplines waarbij je totaal andere energiesystemen aanspreekt.
c

Off-Road Hardlopen met je Hond  
Canitrailen is off-road hardlopen met je hond net als Canicrossen, en bij beide sporten gebruik je een heupgordel, een verende lijn, heeft je hond een harnas aan en zitten jullie de hele tijd aan elkaar verbonden. Bij het Canitrailen is het onderweg kunnen verzorgen van mens en hond belangrijk, dus een trailvest met een opvouwbare drinkbak voor je hond en soft flask van 500ml of bladder van 1,5 liter voor de mens zijn minimaal nodig om mee te nemen.
c
Het klopt dat zowel het canitrailen als het canicrossen in essentie het samen off-road hardlopen met je hond in de natuur is. Maar daar houdt de vergelijking op. Het canicrossen is explosief, competitief, gericht op sprinten en snelheid waarbij je met name in het anaerobe energiesysteem loopt. De afstand varieert van een korte cross van 3km tot een lange cross van 5km. Het canitrailen is gericht op endurance, uithoudingsvermogen, lange afstanden, energiezuinig lopen, verzorgen en zwerven waarbij je met name in het aerobe energie systeem loopt. De afstand varieert vanaf een minimale afstand van 8-10km tot misschien wel 50km – 80km of zover als jullie kunnen en vanaf 1 dag tot meerdere dagen achter elkaar.
c
Aerobe systeem = Canitrail; Lopen in het aerobe systeem doe je met zoveel mogelijk zuurstof door je uithoudingsvermogen op te bouwen en het hart en longen te versterken (onder je aerobe drempel= omslagpunt waarna je spieren gaan verzuren). Je gebruikt ongeveer 50 tot 80% van je maximale hartslag (zone 1, zone 2 en zone 3) waarbij je ademhaling varieert van gemakkelijk tot licht intens. In deze zones loop je op een tempo dat je uren kunt volhouden. Het oxidatieve aerobe systeem werkt zowel met koolhydraten (glycogeen) en vetten, waarbij je grofweg kunt stellen dat hoe langer een activiteit duurt, hoe groter het aandeel vetten wordt.
Ter vergelijking: bij een lange duurloop waarbij de intensiteit laag in Zone 2 ligt zal je lichaam vooral teren op vetten, terwijl dit bij een voetbalwedstrijd waarbij je sprints afwisselt met rustperiodes meer in Zone 3 op koolhydraten berust.
c
Anaerobe systeem = Canicross; Lopen in het anaerobe systeem doe je op hoge intensiteit en in explosieve korte stukken waarbij je zuurstoftekort opbouwt zoals in zone 4 en zone 5 oftewel ongeveer 80-90% van je maximale hartslag.  De spieren beginnen glucose af te breken. Naast water en kooldioxide geeft het lichaam ook melkzuur als afvalproduct af, waardoor de spieren aanvoelen alsof ze in brand staan. Door te trainen om zo lang mogelijk net boven je anaerobe drempel te kunnen lopen, heb je tijdens het Canicrossen het voordeel om zo lang mogelijk op sprintniveau te kunnen blijven zonder te snel te verzuren.
c
Endurance
Bij het canitrailen loop je als team de gehele afstand aan elkaar verbonden zoveel mogelijk op een Endurance-tempo die jullie allebei uren achter elkaar moeten kunnen volhouden en er nauwelijks sprake is van verval. Door vanuit strategisch oogpunt op tijd te drinken, eten, wandelen of korte pauzes in te lassen voorkom je dat jullie fysiek uitgeput, oververhit of overbelast raken.

Canitrailen is geen wedstrijd maar eerder een soort van uithoudingsvermogen-test waarbij het duurvermogen en de algehele fitheid van jou en je hond wordt gemeten. Gedurende de gehele afstand die jullie samen afleggen zijn jullie beiden fit en in goede conditie; jullie mogen geen tekenen van oververhitting, overbelasting of oververmoeidheid vertonen.
c
Honden zijn natuurlijke duursporters; ze blijken namelijk skeletspieren te hebben met superieure oxidatieve capaciteiten. Zelfs de minst oxidatieve spiervezels bij honden hebben een aanzienlijk vermogen tot aëroob metabolisme in vergelijking met snelle vezels van andere soorten.  Volgens onderzoeken maken honden veel minder als mensen gebruik van het op glycogeen gebaseerde energiesysteem/ het anaerobe systeem en meer op het op vetzuren gebaseerde energiesysteem/ het aerobe systeem.

(Overzicht van de energiesystemen bij mensen)
c
Honden, Baasjes en Canitrailen
Zoals gezegd hebben honden van nature al meer aerobe spiervezels als mensen. Ik zie dan ook vaak dat mensen meer moeite moeten doen om hun aerobe energiesysteem te trainen als honden. Honden die aan hun baasje vastzitten kunnen meestal niet op hun eigen duurtempo lopen omdat dat voor veel baasjes (nog) te hard gaat. Als je dus met een hond loopt die sneller gaat als jouw basissnelheid onder jouw aerobe drempel, dan zou jij in theorie boven je endurance-vermogen lopen om je hond bij te kunnen houden. Oftewel als je hond in een rustige draf loopt zul jij misschien wel keihard moet sprinten, omdat jullie basistempo’s nog te ver uit elkaar liggen. Daarom raad ik het baasje aan om naast het trainen met je hond ook aan de eigen conditie, belastbaarheid en tempo te werken zonder de hond. Op een gegeven moment kunnen jullie endurance-tempo’s dichter bij elkaar komen waardoor jullie de afstand verder kunnen uitbreiden zonder in te hoeven boeten aan fitheid.
c
Basissnelheid hond en baas
In de praktijk blijkt dat als je op de basissnelheid van je hond makkelijker mee kunt lopen, je ook hogere snelheden kunt lopen dankzij de gelijkmatige trekkracht van je hond op een lagere intensiteit en dus in het aerobe energiesysteem.
Stel je loopt zelf ongeveer 9km/u in Zone 3. Je hond loopt ongeveer 11km/u in een ontspannen draf in zijn Zone 3. Zou je zelf 11km/u lopen dan houd je dat nauwelijks vol zonder te verzuren (Zone 4/5). Maar door technisch ontspannen in die draf van je hond je mee te bewegen, kun jij zelf ook 11km/u lopen met een hartslag en energieverbruik die gelijk staat aan die 9km/u. Dat vereist niet alleen een goede hardlooptechniek, balans en coördinatie, maar ook een uitstekende cardiovasculaire conditie (VO2max).
c
Anticiperen op mens, hond en natuur
Echter op de Trails is het onmogelijk om in een constante snelheid te lopen.
Je hebt nu eenmaal te maken met hoogtemeters, mul zand, gladde boomwortels, wilde dieren, verschillende weersomstandigheden waardoor je nooit 10km, 20km of 50km continu in hetzelfde tempo kunt blijven lopen. Op de Canitrails is er dus altijd sprake van een grote variatie in externe omstandigheden waarop jullie het tempo continu moeten aanpassen. Daarnaast moet je ook op tijd anticiperen op interne omstandigheden zoals vermoeidheid, dorst en honger om fit te kunnen blijven gedurende jullie Canitrail.  Dat maakt het canitrailen tot een zeer afwisselende sport waarbij je steeds bezig bent om continu te anticiperen op diverse vlakken, namelijk de mens, de hond, de natuur en de samenwerking tussen deze drie.

Een veel voorkomende vraag die ik krijg als trainer is hoe je het beste de kilometers/ afstand verder kunt uitbouwen met je hond. In het Canitrail-team is de mens qua conditie vaak de ‘zwakste schakel’. Honden hebben in tegenstelling tot mensen een hoog oxidatievermogen en zijn goed aangepast aan uithoudingsactiviteiten. Er is zelfs een discussie of honden spiervezels hebben die volledig anaëroob zijn. Honden maken ook veel minder als mensen gebruik van het op glycogeen gebaseerde systeem en meer op het op vetzuren gebaseerde energiesysteem. Met die wetenschap in ons achterhoofd weet je dat het opbouwen van het lange duurvermogen bij honden veel sneller gaat als bij ons mensen.

WAT TRAIN JE VOOR EEN LANGERE CANITRAIL?
Belastbaarheid en uithoudingsvermogen zijn naast coördinatie en balans twee belangrijke principes die je moet trainen om langere afstanden te kunnen Canitrailen. Daarbij is belastbaarheid prima te trainen zonder dat er overbelasting hoeft te ontstaan met daaruit voorvloeiende blessures. Het achter elkaar rennen van lange afstanden is ook bij honden iets wat je moet opbouwen; honden zijn van nature echte duursporters maar dat betekent niet dat je sportief gezien goed bezig bent om de hond aangelijnd aan het harnas ineens 10 kilometer achter elkaar te laten hardlopen. Heel veel honden zouden dat best wel kunnen, maar het is de vraag of je dan niet meer schade aanricht dan nodig is…in ieder geval in de relatie. Een hond vertrouwt namelijk volledig op z’n baasje en volgt hem of haar ook al moeten ze daarvoor ver over hun grenzen. En wat is de haast?! Is het niet veel leuker om de conditie en belastbaarheid samen verder op- en uit te bouwen zodat je hond nog tot latere leeftijd samen met je mee kan?

De manier waarop de hond van jongs af aan opgroeit, is allesbepalend voor het begin van jullie sportieve carrière. Uit onderzoek blijkt dat voldoende beweging tijdens de puppy jaren een hele grote invloed heeft op de kwaliteit van botten en pezen, de ontwikkeling van het zenuwstelsel, coördinatie en de hele ‘belastbaarheid’ van de hond. De basisbeginselen van het Canitrailen trainen is dus meer als gewoon een stukje rennen. In feite zijn er 3 aspecten waar je mee aan de slag gaat, namelijk:
1. Coördinatie
2. Belastbaarheid
3. Uithoudingsvermogen
c
COORDINATIE
Al in de puppy periode kun je allerlei coördinatie oefeningen op speelse wijze aanbieden en je hond laten kennismaken met diverse soorten ondergronden, zoals water, mul zand, kiezelsteentjes, zachte bospaden, boomwortels en/of verharde fietspaden. Daarmee laten kennismaken betekent dus niet een uur lang door mul zand lopen, maar gewoon een paar minuutjes heel bewust met je hond er doorheen lopen. Eerst misschien wel snel en later er langzaam doorheen lopen om alle prikkels de tijd te geven om zowel mentaal als fysiek te verwerken. Net als bij jezelf bouw je het hardlopen door mul zand ook op om je enkelbanden krachtiger te maken.
Het trainen van de coördinatie kun je een onderdeel laten zijn van je reguliere training met een blok van 5-10 minuten of je doet het los van de trainingen op de rustdagen een 10-15 minuten. Langer heeft vaak geen zin omdat je hond te moe wordt om de beweging nog correct uit te voeren.
c

BELASTBAARHEID
De spieren, botten, gewrichten, banden en andere structuren in het lichaam worden voortdurend blootgesteld aan belasting. Hiermee wordt bedoeld dat bijvoorbeeld de knieën tijdens het lopen het gewicht moeten dragen en bij elke stap een klap op moet vangen. Het gewicht dat op een knie komt te staan tijdens het lopen is in dit voorbeeld de ‘belasting’. Als we harder lopen of hoger springen, dan wordt de belasting op het kniegewricht groter.

De belastbaarheid is dus de last die jij of je hond kan dragen. Wanneer de ervaren last groter is dan de belastbaarheid, dan is er sprake van overbelasting. Bij overbelasting is de belasting zo groot dat de betreffende lichamelijke structuur deze niet meer kan dragen. Het gevolg is dat er beschadigingen en lichamelijk klachten kunnen ontstaan.
c
Belastbaarheid bij het canitrailen
Houd er rekening mee dat als een hond aangelijnd met je gaat trailen, wat in veel gebieden verplicht is en ook een belangrijk onderdeel is van het Canitrailen, het extra belastend is voor je hond omdat wij voor hem vaak ‘te traag’ lopen.

Een hond is van nature een snuffelaar en legt vaak niet-aangelijnd veel meer kilometers af door het heen en weer te lopen (scharrelen). Zijn bewegingen zijn dan veel efficiënter en altijd aangepast aan wat hij wil. Als je hond aangelijnd loopt kost het hem dus veel meer energie omdat hij zich moet aanpassen en niet ‘z’n eigen ding kan doen’.  Kan je hond uren ‘los’ meelopen dan is dat geen enkele garantie dat hij dat ook ‘aangelijnd’ kan. Wil je weten hoe het voelt om ‘onder je niveau’ te moeten lopen? Loop je normaal 10km/u ga dan eens 30 minuten lang gemiddeld 7,5km/u lopen en voel wat dat doet met je spieren, gewrichten, ligamenten en techniek.

Train de belastbaarheid van het aangelijnd lopen door dit in korte stukken steeds verder uit te bouwen.  Vooral bij jonge honden houd je er rekening mee dat het in het harnas met jou aan de lijn hardlopen echt heel rustig opgebouwd moet worden. Doe dit gecoördineerd, in een lage intensiteit, in een rechte lijn, pak geen heuvels of mul zand en doe geen explosieve oefeningen (denk aan korte sprintjes/ springen naar een bal/ plots laten keren/scherpe bochten) omdat er dan teveel druk wordt uitgeoefend op spieren en gewrichten die bij een jonge hond nog niet stabiel zijn. Vooral het bergafwaarts rennen waarbij de spieren tegelijkertijd uitgerekt en samengetrokken worden kan scheuren veroorzaken.
c

Voorkomen overbelasting
Om overbelasting te voorkomen kun je niet voorzichtig genoeg zijn. Een opbouw in belastbaarheid in bijvoorbeeld een sport als canitrailen heeft tijd nodig en daarbij ontstaat juist vaak het probleem. Die benodigde tijd is namelijk voor iedere persoon en iedere hond verschillend en hangt af van een aantal wel bekende factoren zoals o.a. ras, gewicht, leeftijd. Er bestaan ook onbekende factoren die van invloed kunnen zijn op de persoonlijke belastbaarheid: Hoe is de fysieke gesteldheid? Zijn er beperkingen (zoals bijvoorbeeld rugklachten) die de belastbaarheid eventueel kunnen beïnvloeden. Het lichaam geeft door middel van alarmsignalen zoals pijn, kramp, vermoeidheid en stijfheid aan waar de grenzen liggen van de belastbaarheid. Om vervelende blessures te voorkomen is het daarom zaak de signalen bij jezelf en van je hond bij vermoeidheid en spierpijn serieus te nemen.

c
Opbouwen belastbaarheid
Voor bijvoorbeeld een beginnende canitrailer, is het slim om wat betreft belastbaarheid met een veilig hardloopschema te starten zoals die bij mensen van 0km naar 5km te vinden is. De opbouw van het schema pas je steeds aan op wat er die week goed gegaan is of niet. Als je 10 tot 12 weken nodig hebt in plaats van de 6 tot 8 weken die dat schema aangeeft, dan is dat geen enkel probleem.

Voor een getrainde hardloper is het vergroten van de belastbaarheid van de hond vaak zelfs nog wat moeilijker. Omdat je als mens zelf al getraind bent, denk je al snel dat je hond het ook al aan zou kunnen. Neem wat gas terug en gun je hond de tijd om zijn belastbaarheid op te kunnen bouwen.

Geeft je hond in de periodes dat je de belastbaarheid gaat opbouwen aan dat ie moe is, dan stop je er ook meteen mee. Bij een vermoeide hond is de coördinatie slechter, kan hij makkelijker uit balans raken en is een vervelende misstap misschien wel het begin van een langdurige blessure aan de pezen.  Je pakt wat langer rust, geeft wat te drinken of je maakt de wandelpauze wat langer.  Neem de tijd…opbouwen is altijd een geleidelijk proces..

c
UITHOUDINGSVERMOGEN
Canitrailen valt onder de duursporten waarbij het trainen van jullie duurvermogen een belangrijk trainingsdoel is. Duurvermogen is de conditie op de lange afstanden. Maar hoe breid je die kilometers verantwoord uit? Daarvoor zul je rekening moeten houden met een aantal basale trainingsprincipes. Deze trainingsprincipes zijn geen regels of wetten maar bakens die je helpen om effectief te trainen. In het boek “Duurtraining” van Fritz Zintl worden deze trainingsprincipes uitgebreid besproken en kun je ook toepassen op het Canitrailen.

A. Werkzame belasting;
Elke training heeft een belastingsintensiteit en die moet een bepaalde grens overschrijden om een adaptatie-reactie te veroorzaken en dus werkzaam te zijn. De prikkelniveaus die onderscheiden worden zijn;

• onderdrempelig,
• zwak bovendrempelig,
• sterk bovendrempelig en
• te sterk bovendrempelig

Onderdrempelige prikkels hebben geen effect, zwak bovendrempelig onderhouden het functieniveau, sterk bovendrempelige prikkels zorgen voor fysiologische en anatomische veranderingen (= optimaal) en te sterke prikkels gaan ten koste van de functie. Tot welke categorie een trainingsprikkel behoort, is afhankelijk van de getraindheid van de hond.

Voor een jonge ongetrainde hond kan een long slow distance (LSD) training van 30 minuten al een bovendrempelige prikkel zijn terwijl voor een getrainde hond diezelfde training geen enkel effect heeft. In de basistraining van een jonge hond worden sterk bovendrempelige prikkels vermeden om het bewegingsapparaat rustig te laten wennen aan het lopen van (lange) afstanden. Een afwisseling tussen zwak bovendrempelig en af en toe sterk bovendrempelig of veel zwak bovendrempelige trainingen koppelen werkt in de praktijk prima.
c

B. Progressief toenemende belasting;
Wanneer de trainingsbelasting gedurende een lange periode gelijk blijft, past het organisme zich zo aan dat dezelfde belastingsprikkel niet meer bovendrempelig werkt en zelfs onderdrempelig wordt. M.a.w. de trainingsbelasting moet in bepaalde perioden opgevoerd worden om progressie te blijven maken.

Toename in kleine stappen (geleidelijk) is altijd zinvol zolang dat leidt tot een prestatieverbetering. Geleidelijk opbouwen kan bijvoorbeeld door de 10% vermeerdering per week regel aan te houden. Oftewel je bouwt het weekvolume aan kilometers met 10% uit dus loop je de week in totaal 10 kilometer dan kun je de week erop in totaal 11km lopen ( = 10% van die 10km)  Zijn jullie in voorbereiding van een canitrail-evenement maar heb je minder voorbereidingstijd, dan maak je geen stappen van 20-30%!  Dit is een vaak toegepast ‘redmiddel’. Maar daarmee wordt de kans op blessures door overbelasting vele malen groter.

Bij zeer goed getrainde honden is een meer sprongsgewijze belastingtoename noodzakelijk omdat de kleine (geleidelijke) veranderingen van de externe belasting niet meer tot adaptatie leidt.  (adaptie = Het aanpassen van het lichaam aan de trainingen)
c

C. Variatie in trainingsbelasting;
Een eenzijdige trainingsbelasting kan leiden tot een stagnatie in het trainingseffect. In de praktijk worden veranderingen van intensiteit, duur van de training, bewegingsdynamiek, keuze van de oefeningen en herstelperioden toegepast om die monotonie te voorkomen en het lichaam gevoelig voor prikkels te houden.  In de rustweken onderhoud je de conditie van je hond door minimaal 1x in de week voor een lange duurloop te gaan.

Gaan jullie langzame duurlopen over de harde bospaden en op vrij vlak terrein goed, dan is het lichaam belastbaar voor bijvoorbeeld de volgende stap namelijk de versnellingen (lees: intervaltrainingen) of het lopen op hoger tempo. Of voor meer variatie (kracht, concentratie, coördinatie, stabiliteit en techniek) op een zachte, mulle ondergrond of door meer heuvels te gaan trainen of korte afstanden afwisselen met langere afstanden met minder hersteltijd. Wissel conditietrainingen af met technische trainingen en speel met afstand, snelheid, hersteltijd en terrein.

Met andere woorden; train gevarieerd en vergeet niet  …. Eerst moet het IJS (de basis) dik genoeg zijn, voor je gaat schaatsen.

c
D. Optimale afstemming van belasting en herstel;

Dit principe is gebaseerd op het feit dat het lichaam na een sterk bovendrempelige training (= belastingsprikkel) tijd nodig heeft om te herstellen. Pas als het lichaam hersteld is kan een volgende trainingseenheid onder goede omstandigheden uitgevoerd worden. Belasting en herstel zijn in zekere zin als een eenheid te beschouwen.  Dit effect noemen ze ook wel supercompensatie:

Het is namelijk de kunst om zo te trainen dat de nieuwe trainingsprikkel plaats vindt op het moment van de supercompensatie. Je gaat trainen als het herstel optimaal is. Ga je trainen als het herstel onvoldoende of te lang is dan heeft de training geen of nauwelijks effect. De juiste hersteltijd is van heel veel factoren afhankelijk , namelijk de intensiteit van jullie inspanning, getraindheid en leeftijd.

Het geleidelijk opbouwen van het duurvermogen gaat bij het trainen voor langere afstanden op een gegeven moment niet meer op. Daarvoor gebruik ik het trainen in blokken. Oftewel meerdere trainingen achter elkaar om de belastbaarheid op de langere afstanden na te bootsen afgewisseld met een langere periode van herstel.  Denk aan bijvoorbeeld 2 of 3 dagen achter elkaar meerdere afstanden en 3 dagen herstel. Of 3 trainingen in 2 dagen en 3 dagen herstel. Geleidelijk opbouwen zoals in de traditionele manier van trainen is voor de echt langere afstanden zoals de ultra’s niet meer mogelijk.  Trainen in blokken met langere hersteldagen en kortere duurlopen (maar met een toename aan weekvolume) is naar mijn ervaring als loper en trainer veel efficiënter en minder blessuregevoelig.
c

De langzame duurloop als fundament
De langzame duurloop over onverharde effen paden op vlak terrein is een goede trainingsvorm waarmee je de belastbaarheid en het duurvermogen van jullie allebei veilig en verantwoord kunt opbouwen. Je moet het eigenlijk zo zien dat de (lange) duurloop het fundament vormt van jullie uithoudingsvermogen. Vergelijk het met een huis, ook daar begin je met de fundering voordat je de muren neerzet, een verdieping bouwt en tot slot het dak plaatst.

Per week 2 keer een langzame duurloop is voldoende om het uithoudingsvermogen te trainen. De eerste duurloop van jullie trainingsweek is wat korter als de tweede duurloop. Voor het gestaag uitbreiden van jullie kilometers pas je de 10% regel toe op het weekvolume en zou je de volgende opbouw kunnen hanteren: 3 weken het weekvolume opbouwen en de 4^de week qua inhoud een rustweek. In die 4^de week doe je bijna de helft van wat jullie gewoon zijn. Het tempo van jullie duurloopjes ligt tussen de 8km en 10 km per uur oftewel een hartslag in zone 2 (circa 130-140 slagen per minuut). Train je voor een ultra-afstand dan is een trainingsschema volgens de blok-methode efficiënter en minder blessuregevoelig. Beter 2x 10 km en 1x 15km verdeeld over twee dagen als op 1 dag 45 km.

Het duurvermogen train je door een langere afstand in een laag tempo te lopen. Het is de bedoeling dat je tijdens het hardlopen een lage hartslag behoudt. Hiermee train je voor een efficiëntere vetverbranding. Waarmee je dus minder snel zonder energie komt te zitten. Je traint ook direct je anaerobe drempel. Dit betekent dat je spieren minder snel vollopen met melkzuren en de verzuring van je spieren langer uitblijft. Houd er rekening mee dat als jij met je trekkende hond in een lage hartslag loopt, je snelheid wel veel hoger kan liggen. Dat komt uiteraard omdat je minder zelf kracht hoeft te gebruiken als je meelift op de trekkracht van je hond.

PS Vergeet nooit de warming-up en cooling down aan het begin en einde van jullie trainingen. Zeker bij koud weer duurt de opwarming van het lichaam wat langer en gaat het afkoelen sneller.

c

UITBREIDEN BELASTBAARHEID & DUURVERMOGEN
Er is een groot misverstand wat betreft de hoeveelheid kilometers die je voor je duurloop moet maken om mee te kunnen doen aan een Canitrail evenement van 30-40-50-60 km. Je hoeft niet een 30-40-50km duurloop te trainen om een 30-40-50km te kunnen Canitrailen. Je bouwt jullie weekvolume op; m.a.w.  het aantal kilometers dat jullie in een week afleggen verdeeld over een aantal trainingen per week. Je zou bijvoorbeeld jullie duurloopje van 10km kunnen gaan uitbreiden naar een 15km, 20km, 25km en een kortere training met meer techniek-componenten of tempowisselingen van 10km kunnen plannen. Maar je zou ook bijvoorbeeld ook in de ochtend 10km, in de avond 10km en de dag erna nog eens 10km kunnen plannen(= totaal 30km met een lagere belastbaarheid) met een rustperiode van 3 dagen en daarna nog eens een lange duurloop van 15-20km kunnen doen. Variaties zijn er genoeg te bedenken….mits het maar wel realistisch voor jullie is en in te passen in jullie dagelijkse leven.

Wat misschien nog wel een nog groter misverstand is is de snelheid waarmee je traint. Je conditie wordt niet per definitie beter naarmate je thuis meer kilometers in een hoog tempo afraffelt. Je duurvermogen en belastbaarheid train je juist op een lager tempo en/of met een lagere hartslag. Voor je hond is een rustig duurtempo met lagere hartslag echter een heel ander verhaal als voor jou als mens. Soms zul je als mens op een gegeven moment alleen zonder hond wat extra op tempo moeten gaan trainen om je eigen basistempo omhoog te krikken, waardoor je het basistempo van je hond beter en langer kunt volgen. Vaak zie ik dat daar nog te weinig op getraind wordt.

Een hond heeft van nature al een enorm uithoudingsvermogen en om een Canitrail van 30 km in 9 km/u af te kunnen leggen hoef je voor de hond echt geen ingewikkelde trainingsschema’s te hanteren. Consequent en gevarieerd trainen is belangrijker om je hond enthousiast en gemotiveerd te houden. Natuurlijk zul je een bepaalde hoeveelheid werk moeten verzetten om de conditie op te bouwen, maar het is essentieel om je hond blij en werklustig te houden. Vijf uur wandelen in de Ardennen is ook trainen. Maar ook een kort loopje van 5km in een voor jullie vreemde omgeving houdt het voor je hond nog leuk om mee te gaan. En als je tijdens je duurloop tussendoor behoefte hebt om een stukje te wandelen zal het trainingseffect op jullie uithoudingsvermogen nauwelijks verminderen.  Misschien zet je de korte wandelmomenten wel strategisch in zoals bijvoorbeeld een heuvel deels op wandelen om energie te besparen om daarna meteen weer hardlopend door te kunnen gaan.

Maak vooral niet de fout om je strak aan een vooropgezet plan te houden. Het aanvoelen van je hond is veel belangrijker. Heeft je hond een dagje geen zin of zit ie merkbaar slecht in z’n vel dan kun je het beter wat rustiger aan gaan doen en je meer richten op wat simpele balans oefeningen of een snuffelrondje in de buurt. Beter een stap terug waarna je twee stappen vooruit kunt dan maar door blijven gaan totdat jij of je hond uitvalt vanwege een blessure.