Ode aan mijn Canitrail-buddy

Het plan is om in de vroege ochtend te gaan canitrailen met mijn hond Quasar, een witte herder reu van inmiddels 7 jaar. Ik heb al dagen terug een mooie route gevonden of gemaakt in een nieuw of bestaand natuurgebied en gekeken of we langs natuurlijk water komen en of er een mogelijkheid is om de route eventueel in te korten voor het geval dat het te warm wordt of Quasar toch minder zin heeft. Uiteraard heb ik gecontroleerd of op de dag van onze Canitrail de horeca onderweg of na afloop open is en of honden er welkom zijn. Tevens heb ik op de route gekeken of honden welkom zijn en of ik door een hondenlosloopgebied kom. Een hondenlosloopgebied hardlopen met een aangelijnde hond doorkruisen is niet altijd prettig voor de aangelijnde hond, dus liever vermijd ik die gebieden.

De dag ervoor
De dag ervoor kijk ik nogmaals naar de weersverwachting. Niet alleen naar de temperatuur, maar ook naar de luchtvochtigheid. Want hoe hoger de temperatuur en/of luchtvochtigheid hoe minder mijn hond zijn lichaamstemperatuur kan reguleren. Vooral in de maanden dat al wat warmer begint te worden kijk ik naar het verwachtte verloop van de temperatuur in de ochtend. Soms kan het heerlijk koel beginnen maar al na 1 uur kan de temperatuur of luchtvochtigheid dusdanig zijn opgelopen dat het al minder aangenaam wordt voor mijn hond om te gaan hardlopen. Mocht dat het geval zijn, dan kort ik de route in…of ga niet en kies een andere meer gunstige dag uit.

De avond ervoor
De avond ervoor leg ik alles klaar. Pak m’n trailvest in met diverse EHBO spullen voor mens en dier; vul diverse waterdichte zipzakjes met wat te eten voor mezelf en wat lekkere makkelijk te verteren hapjes voor m’n hond; controleer of het standaard noodfluitje, reddingsdeken, de tie wraps, magnesiumolie en de papieren zakdoekjes nog in het trailvest liggen. Pak wat extra poepzakjes en controleer of het opvouwbare drinkbakje nog in het trailvest zit.

Bij een langere afstand neem ik een zakje kabeljauw filet of zalm filet mee om onderweg te kunnen geven om mijn hond wat extra te laten drinken of omdat m’n hond net dat beetje extra aan proteïne en vetzuren nodig heeft. Ik vergeet het houten lepeltje niet om in de zak te doen bij de filet zodat ik het straks makkelijker kan mengen in het bakje met water. Uit ervaring weet ik dat het mengen met een vinger niet ideaal is J

Op basis van de weersvoorspelling en de omstandigheden in het natuurgebied bepaal ik hoeveel water ik voor mij en m’n hond meeneem. Dat kan 1 flesje van 500ml worden of een 1,5liter waterzak. En ik leg de fles klaar om water in te doen voor na afloop van onze canitrail. Het water doe ik er pas vroeg in de ochtend in.

Ik leg alvast alle kleding klaar die ik wil aantrekken en droge kleding met handdoek voor na afloop stop ik in een aparte tas. Ook het harnas, de verende lijn en heupgordel leg ik alvast klaar en in de tas zit een reservelijn, een halsband, een handdoek en het Back-on-Track maasdeken voor Quasar om na de cooling down na afloop aan te doen om de spieren niet te snel te laten afkoelen en spierpijn zoveel mogelijk te beperken.

Ga ik extra lang weg bij koude omstandigheden, dan neem ik een extra powerbank met kabel mee om te voorkomen dat ik straks zonder route kom te zitten of de accu van mijn telefoon helemaal leeggelopen is.

De mini portemonnee met wat contant geld, het bankpasje, m’n rijbewijs en een kopie van het hondenpaspoort van m’n hond gaan achter in het trailvest bij de EHBO-spullen.

Nog een laatste check of de route ingeladen is op het horloge en op de telefoon en dan …eerst de honden nog uitlaten om vervolgens hup hup naar bed te gaan en de wekker zetten om op tijd op te kunnen staan.

Daar gaan we …

De wekker gaat…en ja ik moet nog even wakker worden. Dus hup eerst onder de douche. Kleren aan en naar beneden om te ontbijten. Afhankelijk van hoever we nog moeten rijden krijgt Quasar een paar brokje of een kippen-botten-bouillon … maar meestal eet hij niets en heeft hij de avond ervoor goed gegeten en gedronken.  Alle waterflesjes en/of waterzak worden gevuld met vers water en in het trailvest gedaan. Uit de koelkast haal ik de zelfgemaakte kippen-botten-bouillon die ik apart gelegd heb en leg die bij de rest van de spullen om in te pakken in een grote tas. Alles spullen worden ingeladen in de auto en ik neem de hondjes mee voor een korte plas/poep ronde.

Thuisgekomen doe ik Quasar zijn harnas aan, doe mijn heupgordel om en loop met hem aangelijnd aan de verende lijn naar de auto. Wij doen alles thuis alvast aan omdat het een hoop rust geeft dat we niet op het laatst moment op de plek van bestemming waar vaak ook al andere hondjes klaar staan nog alles aan moeten doen. Quasar springt de auto in en kijkt met een brede lach uit het raam naar buiten. Ik voer de bestemming in de navigatie en start de motor. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik Quasar met z’n oortjes in de nek vol verwachting om zich heen kijken, want waar gaan we naar toe. Onderweg voel ik af en toe een warme neus tegen m’n arm, kroel over z’n hoofdje en onder z’n kin waarna hij zich terugtrekt en lekker languit gaat liggen dutten.

We zijn er …
Op de plaats van bestemming wandel ik eerst wat op de parkeerplaats zodat Quasar de nieuwe omgeving snuffelend kan verkennen en wat plasjes kan achterlaten voor de honden na hem.  Op dit moment kan ik mooi beslissen of ik nu wel of niet met een extra jasje of handschoenen aan zal beginnen. In feite maakt het niet zoveel uit want ik loop altijd met laagjes zodat er altijd iets aan of uit kan.  Ik koppel Quasar vervolgens aan mijn heupgordel, pak m’n gevulde trailvest uit de auto en doe alles op slotJ Jaja in ons enthousiasme ben ik wel eens vergeten de auto af te sluiten en kwam er vaak pas bij terugkeer achter…gelukkig is er nooit iets naars gebeurt.

We gaan ….
De route gaat aan en de eerst 10 minuten leggen we vervolgens wandelend af. Deze tijd gebruik ik om het gewrichtsvloeistof bij mens en hond op te warmen en om even te “landen” in de nieuwe omgeving. De eerste kilometers tasten we elkaar en de omgeving verder af, wordt er flink wat geplast ( en dus niet alleen mijn hondJ) en gepoept en gesnuffeld aan hele interessante luchtjes. De pauzes tussen het snuffelen en piesen worden in de volgende kilometers steeds langer totdat we gewoon alleen nog maar samen hardlopen. Quasar in een ontspannen draf, oortjes naar mij gericht, staart in een blije krul en met een glimlach op z’n gezicht.  Achter Quasar aan de strakgetrokken lijn loop ik met alleen een aangespannen core zo ontspannen mogelijk mee in zijn tempo in eenzelfde pasfrequentie. We bewegen samen, ons tempo is identiek, onze aandacht volledig bij elkaar en de verende lijn als non-verbaal communicatiemiddel tussen ons in. Draai ik licht met mijn heup naar links, dan slaan we linksaf. Trek ik mijn navel ietsjes naar binnen, dan gaat het tempo iets lager en maak ik mezelf helemaal zwaar dan gaan we langzamerhand over op het wandelen. En af en toe komt Quasar naast me lopen, kijkt me aan of raakt me aan met z’n neus om vervolgens weer voor me te gaan lopen in zijn relaxte draf.  Soms blijft hij wat dwingender naast me lopen en raakt m’n hand aan…dat is ons afgesproken teken dat hij wat wil drinken of eten. Een mooi moment om even te stoppen en hem en soms mezelf te voorzien van wat water en/of brokjes. En als hij plots heeeeeeel hard gaat sprinten dan weet ik dat er water in de buurt is. Quasar heeft niet voor niets de bijnaam “AQuasar” want echt ieder plasje moet hij in….ongeacht of ik dan aan hem vast zit of niet. Voor mij dus een moment om extra alert te zin om niet meegetrokken te worden in het water.

Onderweg …
Met mijn volle aandacht ben ik bij de kleine vaak subtiele signalen die mijn hond onderweg laat zien, maar ook bij de signalen die mijn eigen lichaam geeft. Want natuurlijk moet ik ook goed voor mezelf zorgen om eventuele blessures voor te kunnen zijn. Vermoeidheidssignalen wil ik zo vroeg mogelijk kunnen oppikken om te voorkomen dat Quasar te ver over z’n grenzen gaat. En ja soms wandel ik bewust een paar minuten om zelf weer even op te laden om vervolgens weer met frisse energie verder te kunnen met hardlopen. Ik wil tenslotte dat we heelhuids bij de auto terugkomen.
Stresssignalen in situaties waar we onderweg in terecht komen wil ik bijtijds op kunnen anticiperen. Ik vermijd liever een conflict dan dat ik mijn hond er recht in loods. Roept een situatie recht voor ons spanning bij hem op en ik kan niet anders dan zal ik hem daar doorheen begeleiden … maar dan wel op zijn tempo op basis van vertrouwen.
In gevaarlijke situaties onderweg is er even geen onderhandelen meer mogelijk en zullen we echt als team moeten opereren. En ja dan heeft Quasar even niets in te brengen en wil ik echt dat hij bijvoorbeeld achter me loopt totdat we onderaan de steile heuvel zijn. Daar krijgt hij natuurlijk heel veel knuffels als dank voor het geven van de ruimte die ik nodig had.
Maar ook ik moet soms kunnen erkennen dat het af en toe voor geen meter gaat, omdat ik bijvoorbeeld zelf teveel in mijn hoofd zit. Als Quasar me de hele tijd voor de voeten loopt of totaal niet op mij let, dan kan ook ik best wel ik pissig op hem worden. Om na een paar keer heel diepe ademhalen me te beseffen dat ik te gespannen in mijn lijf zit en het dus echt niet aan mijn hond ligtL. Door op dit soort momenten een kleine time out te nemen voor hond en mens kunnen we weer terug keren naar een ‘nul-spanning’ positie om vandaaruit weer het canitrailen op te pakken.

Weer terug…
Ongeveer 1km voordat we weer terug zijn ga ik met Quasar weer over naar het wandelen. Het is voor ons het begin van een 10 tot 15 minuten cooling down waarin het hart en de adrenaline weer wat kan zakken zodat we niet helemaal hyper de pieper bij de auto aankomen. Het liefst kom ik in deze fase een plas of poeltje tegen waarin Quasar wat kan afkoelen en bijdrinken. Bij de auto doen we een paar stretch oefeningen en is het tijd voor z’n botten-bouillon. Een perfect drankje om het herstel op natuurlijke wijze te bevorderen.  Het harnas gaat uit, de halsband om en Quasar krijgt het Back-on-Track maasdeken om. Hij krijgt nu een kleine hand met brokjes, terwijl ik mezelf omkleed om iets warms en droogs aan te trekken. En dan … is er een horecagelegenheid in de buurt? Uiteraard gaan we dan samen naar binnen om iets lekkers te drinken en eten. Een moment om even na te genieten van onze sportieve tocht samen voordat we weer op huis gaan. Thuis bekijk ik alle foto’s die ik onderweg heb gemaakt van de mooie omgeving, bijzondere momenten met mijn hond en alles wat ik maar tegenkom dat mij raakt. Ik ben daar gemiddeld ongeveer 2 tot 3 uur mee bezig om ze allemaal te verwerken als het een hele bijzondere Canitrail was. Was het wel aardig maar niet spectaculaire dan ben ik na 1 uur al klaar 🙂

Sinds een jaar of twee loop ik nu ook met onze andere hond, Kaya, een Siberische Husky. Een heel ander type hond met een hele andere drive en een heel ander karakter. Zij is een echte werker en wil RENNEN!!!!!!  Ze is heerlijk gelijkmatig in het trekken en loopt in een super relaxed tempo, maar als ik op de grond val kijkt ze me heel verstoord aan met de mededeling om snel op te staan en weer verder te gaan. Quasar daarentegen komt terwijl ik op de grond lig om bij te komen van de val meteen naar me toe. Ik krijg likken over mn hele gezicht en hij kijkt me bezorgd aan of alles goed gaat. Als ik opsta blijft hij ook echt nog even naast me lopen om zeker te weten dat het goed gaat met me. Wat een verschil…maar ook dat heeft z’n charme:)

Waarom ik zo gepassioneerd ben over het canitrailen

Zo intensief in de natuur met elkaar sporten en continu met elkaar verbonden zijn door een verende lijn van 1,5 meter vraagt van ons als team een echte samenwerking op ieder moment, in iedere situatie onder alle omstandigheden. Quasar loopt nooit los waar het ook echt niet mag….en zelfs daar waar het wel mag is het niet altijd nodig. We zijn dan wel aan elkaar verbonden, maar zeker geen last voor elkaar.  Onze hardlooptochten, oftewel canitrails, wil ik niet alleen voor mezelf maar ook voor m’n hond leuk houden. Dat betekent dus voor ons allebei een balans tussen geven en nemen. Soms mag mijn hond de route bepalen want zijn stem in onze hardlooprelatie is net zo belangrijk als die van mij. Hij trekt mij met een glimlach op z’n gezicht de heuvel op en kwispelt er vrolijk op los als ik hem daarboven uitgebreid voor bedank. Ik zorg voor hem en hij zorgt voor mij…maar het uiteindelijke overzicht houd ik.

Actief buiten samen sporten verbonden met elkaar door de verende lijn doet iets met mij als mens, mijn hond en onze onderlinge band. Ik geniet met volle teugen van zijn ‘hond-zijn’, van de schitterende natuur waarin we lopen en het fysiek buiten bezig kunnen zijn. Er worden onderweg heel wat gelukshormonen aangemaakt die na afloop de hele dag nog om ons heen blijven hangen. En als ik mijn hond tevreden in z’n mand zie liggen slapen barst ik uit elkaar van dankbaarheid … want door het canitrailen houden wij elkaar fysiek en mentaal gezond. Een mooie win-win situatie:)

Dank je wel mijn allerbeste Canitrail-maatje.